Η ταχύτητα είναι αυτό που χρειάζεται η ψυχή του σκύλου

13  ΙΟΥΛΙΟΥ  9010

Η μέγιστη δύναμη είναι αυτή της αδράνειας. Η δύναμη της ηλιθιότητας. Η λογική του πέφτω στον γκρεμό, όχι γιατί δεν μπορώ να αλλάξω την πορεία μου αλλά γιατί δεν θέλω να την αλλάξω. Γιατί η γαμημένη ρουτίνα με εξυπηρετεί. Ως τον θάνατο.



Υπάρχουν εκατομμύρια επιχειρήματα να παραθέσει κανείς για να δικαιολογήσει την μωρία και την ατολμία του. Το σκύψιμο του κεφαλιού και τις ταπεινώσεις που δέχεται καθημερινά. Το βόλεμά του σε μια κοινωνία-σκατούλα όπου η μεγαλύτερη μιζέρια του διπλανού είναι η παρηγοριά του αιώνιου μαλάκα. Όπου οι ελπίδες για καλύτερο αύριο εναποτίθενται στο τζόκερ, στο στοίχημα και στα χρηματιστήρια. Δηλαδή στον ξεφτιλισμένο τζόγο. Στον διαχρονικά ελεγχόμενο κουβά.



Μόνιμο στήριγμα οι πατερίτσες που προσφέρει αφειδώς το θεομασονικό ψιλικατζίδικο. Παντογνώστης, θεόσογο, άγιοι, προφητείες, παράδεισοι, μεταθανάτιες αμοιβές και τα καλαμπαλίκια του γαϊδάρου.



Τι στο διάολο έγιναν όλα αυτά τα απίστευτα πνεύματα που τίναξαν στα ουράνια τις δεισιδαιμονίες και τα σκοτάδια της πρώιμης ανθρώπινης βλακείας; Αυτοί που φώτισαν και φωτίζουν επί σειρά αιώνων την ταλαιπωρία που λέγεται Γή;
Αυτοί οι Άνθρωποι (με κεφαλαίο Α) που με την δύναμη του νού και μόνο, έστειλαν τον κόσμο από τις σπηλιές στο διάστημα.



Ούτε μισό νανογονίδιο από τα καλά δεν μας άφησαν αυτοί οι αρχαίοι σαδιστές; Μόνο τα γονίδια της πουστιάς και της γκρίνιας τους μας κληροδότησαν δηλαδή, γαμώ την γκαντεμιά μας μέσα γαμώ;


Ρε μήπως η αρχαία Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ; Μήπως όλα είναι μια παραμύθα και μας κοροϊδεύουν τόσα χρόνια; Μήπως αυτοσαρκαζόμαστε κι εμείς ότι είμαστε μακρινοί συγγενείς με αυτούς που κατοικούσαν σε αυτόν εδώ τον τόπο πριν 3.000 χρόνια; Μήπως το ξέρουμε καλά ότι έχουμε πλαστογραφήσει την ταυτότητα και παριστάνουμε τους κληρονόμους στην αζήτητη περιουσία, εμείς οι καταπατητές;



Θα ήμουν 100 % σίγουρος για τα παραπάνω, αν δεν υπήρχαν τα ελαττώματα. Όλοι οι λαοί έχουν μερικά τα οποία διαιωνίζονται. Τα είχαν οι παππούδες τους, τα έχουν κι αυτοί. Εμείς τα έχουμε κληρονομήσει όλα ατόφια από τους αρχαίους Ελληναράδες. Την φαγωμάρα, τον εγωισμό, την αδιαφορία για τους γύρω μας, την χαιρεκακία, την θεωρητική αντιμετώπιση των πραγμάτων, την αργή αντίδραση στα προβλήματα, την αναβλητικότητα, την τάση προς την άκοπη χλιδή, την αμφισβήτηση όσων αξίζουν, την χλεύη προς όσους λένε κάτι διαφορετικό, την αχαριστία, την ροπή προς την διαφθορά και ένα σωρό άλλα κοσμήματα.



Η βιολογία λέει ότι τα γονίδια δεν μεταβιβάζονται επιλεκτικά. Η τύχη ή η σύμπτωση παίζουν κάποιο ρόλο αλλά το πακέτο δίνεται ατόφιο χωρίς δυνατότητα αλλαγής. Και με καλά και με τα σκάρτα κομμάτια μέσα. Άρα κρύβονται διαμάντια μέσα στη λάσπη του βόθρου που ζούμε μόνο που χρειάζονται πλύσιμο και γυάλισμα για να λάμψουν. Το θέμα είναι πόσες δυνάμεις υπάρχουν για να στρατευτούν και να υπερνικήσουν την αδράνεια. Και ποιοι θα είναι αυτοί που θα βάλουν πλάτη.





Το πρόβλημα είναι πλέον παγκόσμιο. Τα εξουσιαστικά καρτέλ ποτέ δεν υπήρξαν ισχυρότερα στην ανθρώπινη ιστορία απ’ ό,τι είναι σήμερα. Στρατιές ψυχολόγων, σχεδιαστών, φιλοσόφων, γενετιστών, ερευνητών κάθε είδους έχουν πουλήσει τις ψυχές τους στον δαίμονα των αγορών. Όλοι αυτοί οι τρελο-επιστήμονες με τα δαιμονικά ντοκτορά έχουν βαλθεί να μας εξοντώσουν μαζικά.



Όταν δεν ελέγχεις το σώμα σου δεν μπορείς να ελέγξεις ούτε το μυαλό σου. Ψάχνεις να βρεις γαμημένο φυσικό βούτυρο να φτιάξεις ένα πιάτο φαΐ της προκοπής και δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Μόνο χημικά υποκατάστατα και σκατολοΐδια becel, αρχιδέλ, πουτσέλ και πάει λέγοντας. Διαβάζεις την σύνθεση στην πίσω πλευρά του κάθε κουτιού και σου σηκώνεται η τρίχα με το τοξικό μείγμα που πάνε να σου πλασάρουν ως γκουρμεδιά.




Οι πολυεθνικές του κώλου αγόρασαν τα πάντα και τους πάντες και εξοβέλισαν τα αληθινά προϊόντα αντικαθιστώντας τα με χημικές κουράδες. Την ντομάτα την πετάς στον τοίχο και σου γυρνάει πίσω σαν μπαλάκι από καουτσούκ. Την αφήνεις ένα μήνα πάνω στο τραπέζι και δεν παθαίνει τίποτα. Κι ο κόσμος ψοφάει σαν τις μύγες από τους καρκίνους όλων των ειδών. Και μη μου πεί κανείς ότι ζούμε περισσότερο σήμερα. Αυτοί που ζούνε περισσότερο είναι κάτι γέροι που μεγάλωσαν με φυσικά προϊόντα και που ακόμα και τώρα την βγάζουνε στα χωριά τους, στον καθαρό αέρα και με ντόπια καλούδια, σφαχτά και ρακές. Οι υπόλοιποι μαστουροκαταπίνουν 30 διαφορετικά χάπια την ημέρα και κυκλοφοράνε σαν τα ζόμπι. Ούτε ξέρουν που βρίσκονται ούτε ξέρουν τι τους συμβαίνει, ούτε ξέρουν που πάνε. Μόλις έρθει η ημερομηνία λήξης - η οποία είναι νωρίτερα από αυτή που θα πετύχαιναν μόνοι τους αν διατρέφονταν με φυσικά προϊόντα - οι φαρμακέμποροι έχουν γίνει κάτι δις πλουσιότεροι.





Κοιτάξτε γύρω σας πόσοι μεταλλαγμένοι κυκλοφορούν και πείτε μου αν υπήρχαν τόσοι πολλοί πριν 20 χρόνια. Ψάξτε σε φωτογραφίες σχολείων, σε yearbooks σε εκδρομές λυκείων, σε επίκαιρα, σε ό,τι αρχείο θέλετε. Όσο πιο πίσω πάει κανείς, τόσο πιο σπάνια τα παχύδερμα. Αυτό είναι το έργο των άνωθεν πουσταράδων. Όντα πάνω από 150 κιλά βάρος –ξύγκι ανόθευτο- που δεν μπορούν να τρέξουν, δεν μπορούν να περπατήσουν, δεν μπορούν να γαμήσουν, δεν μπορούν ούτε να κάτσουν σε νορμάλ καρέκλα και δεν μπορούν ούτε να αυτοεξυπηρετηθούν για την βασική υγιεινή τους. Μόνο τηλεόραση μπορούν να βλέπουν και αυτήν ξάπλα. Και συνεχίζουν λόγω αδράνειας να σαβουρώνουν τα χημικά μπάζα που τους έκαναν έτσι. Τι πιθανότητες έχει ένα τέτοιο άτομο να φτάσει τα πενήντα; Αυτοί είναι τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Βλέπεις τον Χώκινγκ και τον θαυμάζεις, κοιτάζεις και τους άλλους και στρέφεις το βλέμμα σου αλλού. Θέλεις να ξεχνάς το καταναλωτικό όνειρο-εφιάλτη. Το ότι δουλεύεις μια ζωή και πληρώνεις εισφορές και όταν φτάσεις στη σύνταξη τα τινάζεις και πάνε όλες οι εισφορές στον κουβά. Ο Όργουελ θα είχε πιεί κανέναν αφγανικό μπάφο παλαιάς κοπής τότε που έγραφε τα μέλλοντα γιατί τόση υπεραισιοδοξία μάλλον σε μαστούρα θα του είχε βγει. Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι για το 1984 μίλαγε ο άνθρωπος, όχι για το 2010.



Τώρα η παγκόσμια κομπόστα κοντεύει να δέσει. 100 εταιρείες-Λερναίες Ύδρες κάνουν κουμάντο στον πλανήτη. Από το τι τρώει και το τι διαβάζει ο καθένας μας ως το που καταθέτει τα λεφτά του και το τι σκέφτεται να κάνει αύριο. Οι ιδεολογίες έχουν γίνει όλες μια μπαρούφα. Ρεύεσαι και κλάνεις με συντεταγμένες. Για να σε εντοπίζουν εύκολα.





Εδώ τζούφιασαν ακόμα και τα σκυλιά. Ο συγγενής του λύκου βρέθηκε να τρώει χορτάρι και μπισκότα. Τα μισά έχουν έλκος στο στομάχι και τα άλλα μισά νεφρική ανεπάρκεια. Τις προάλλες μια γνωστή μου φιλοξενούσε ένα σκύλο θηρίο της αδερφής της και το τάιζε εκείνα τα σκατολοΐδια που αγοράζει κανείς με το τσουβάλι στο σούπερ μάρκετ. Την μια μέρα μπέζ, την άλλη πράσινα, την άλλη καφέ. Εννοείται ότι το σκυλί ήταν χώμα. Πήγαινε πάνω-κάτω αλλά κάπου το’χανε το νόημα. Με έπιασε απογοήτευση να το βλέπω. Γάτα πέρναγε δίπλα του και ούτε που την έπαιρνε πρέφα.



“Καλά,” της λέω της γνωστής μου, “τι σκατά το ταΐζεις το ζωντανό;”
“ Σκυλοτροφή,” μου λέει, “την καλύτερη της αγοράς.”
“ Να το ταΐσω κι εγώ μια φορά;”
“ Όχι,” μου λέει, “έχει μάθει να μην τρώει από ξένους.”
“'Ντάξει” της είπα, “να το χαιρόσαστε το σκυλοκομοδίνο σας.”


Μεταξύ μας το λυπήθηκα το κακόμοιρο γιατί η εικόνα του έμοιαζε με προφητεία για το δικό μας μέλλον. Ότι σε δέκα χρόνια από σήμερα θα τρώμε όλοι υποχρεωτικά μεταλλαγμένα φύκια. Δε γαμιέται λέω, καθένας με τη μοίρα του, ξένο σκυλί είναι, τι με κόβει;


Πέρασε μια βδομάδα. Ήταν η ημέρα της κρεατοφαγίας. Είχα γονατίσει κάτι χοιρινές όνειρο και βγήκα στο μπαλκόνι να τελειώσω το κρασί μου. Να’ σου ο σκύλος αποκάτω, στον κοινόχρηστο. Κοίταξα τα απομεινάρια στο πιάτο και τις κοκάλες από τα στέκια και μπήκα στον πειρασμό. Κατέβηκα κάτω και πλησίασα το πορτοκαλί φυτό που έμοιαζε με σκύλο.

“Πώς σε λένε ρε κοπρίταρε;”
“ Γούφ,” έκανε εκείνο.
“ Οκέι Γούφ, εμένα με λένε Μάρκο.” Το ζωντανό ήρθε κοντά με μύρισε, κούνησε την ουρά του, όλα κομπλέ.
“Τώρα που δεν είμαι πια ξένος, για περίμενε να σου δείξω κάτι να μου πεις τη γνώμη σου.”
Εκείνο με κοίταξε περίεργα. Πήγα στο σπίτι και ξαναγύρισα με την πιατέλα.
“Για τσίμπα εδώ...”
Του έριξα ένα κοκαλάκι με λίγο κρέας επάνω. Το μύρισε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και μετά το εξαφάνισε. Του πέταξα μια ολόκληρη μπριζόλα που είχε περισσέψει. Την χλαπάκιασε αμάσητη. Δεν έχω ξαναδεί σκύλο να τρώει με τόση λαιμαργία. Την τρίτη δόση την άρπαξε στον αέρα, όπως και τις επόμενες. Κράπα-κρούπα τα τσάκισε όλα τα κόκκαλα, το θηρίο. Το μάτι του γυάλισε. Μετά βάλθηκε να με κοιτάει σαν να μου έλεγε, “Αυτό ήταν, δεν έχει άλλο;”

Εκείνη τη στιγμή σαν να ήταν παραγγελία, μια κυρία Γάτα ξεπρόβαλλε από το διπλανό οικόπεδο, όλο νάζι.

“Κοίταξε να δεις Γούφ,” του λέω, “γάτα δεν πρέπει να περνάει έτσι. Σκύλος είσαι ρε πούστη μου δεν είσαι προβατίνα… Πάρ’τη γάτα ρε γαμώτο! Άρπαχ’την!”

Ο Γούφ συσπειρώθηκε και μούγκρισε καρφώνοντας το βλέμμα του στη γάτα που του έδειχνα.

“Φάτην την πουτάνα!”

Ο Γούφ γάβγισε άγρια και όρμηξε προς τη μεριά της γάτας. Εκείνη φυσικά έδωσε δυό πήδους και χάθηκε πίσω από μια μάντρα.




Μετά από δυό-τρεις ημέρες, η γνωστή μου που φιλοξενούσε τον Γούφ με πέτυχε στο δρόμο.
“Τι του έκανες του σκυλιού;”
“…Εγώ; Τι να του κάνω;”
“Δεν τρώει τα μπισκότα και γαβγίζει γάτες. Πριν σε γνωρίσει ήταν πολύ ήσυχο.”
“ Ρε Σόνια, ειλικρινά τώρα, σου φαίνομαι για τύπος που ασχολείται με σκυλιά;”
“ Δεν ξέρω με τι ασχολείσαι, αλλά μακριά από το σκυλί.”





Λένε πως όταν η κοινωνία δεν μπορεί να αλλάξει κάποια άτομα και να τα βάλει σε καλούπι, τότε γίνεται το αντίθετο: τα άτομα αυτά αλλάζουν την κοινωνία. Επιμένω πως αυτή η κρίση είναι πραγματική ευλογία. Ό,τι καλύτερο συνέβη σε τούτη τη χώρα τα τελευταία 200 χρόνια, μπορεί και παραπάνω. Όσο περισσότερο διαρκέσει, τόσο πιο ανθεκτικούς ανθρώπους θα βγάλει. Που θα τρώνε κρέας, κι όχι μπισκότα. Κι αυτοί θα πατήσουν πάνω στα πτώματα των αχρείων που μας έφτασαν ως εδώ. Χωρίς έλεος, χωρίς καν συναίσθημα. Όπως πατάει κανείς πάνω σε σωρούς με σκουπίδια στον σκουπιδότοπο. Και έτσι θα βγούν αυτοί από τον σκατόλακκο και θα τραβήξουν και τους άλλους έξω. Και οι προσαρμοσμένοι στην νέα πραγματικότητα πολίτες ίσως να δώσουν την ώθηση που χρειάζεται ο χρεοκοπημένος θίασος των ληστών για να καταλήξει στον Καιάδα.



Κάποιοι είναι βολεμένοι με το μπανιστήρι στη ζωή. Με το sex στην μικρή οθόνη και στον ύπνο τους. Βολεμένοι με τα πουστροκόμματα στα οποία ανήκουν. Σκλάβοι στους ανίδεους κοτζαμπάσηδες που παίρνουν αποφάσεις για εκατομμύρια ζωές αλλά δεν είναι ικανοί να σφάξουν ούτε αρνί με τα χέρια τους. Δούλοι συνηθειών και σκοτεινών κέντρων που ρυθμίζουν με ντιρεκτίβες την κυκλοφορία του αιώνιου χρέους. Γαμημένα κορόιδα που τους πηδάνε οι πονηροί όποτε γουστάρουν. Χαζοί σκύλοι που καταλήγουν στο πιάτο του Κορεάτη.






Το σάπιο καθεστώς των άχρηστων μασονόδουλων πασχίζει να σπείρει τον τρόμο μπας και καθυστερήσει μερικούς μήνες την πτώση. Αλβανική μαφία,
γεωργιανή μαφία, αφγανική μαφία, είναι όλες δικές του πατέντες. Τα ελληνικά πίτμπουλ τα έχουν στα μπατσογραφεία να μουτζουρώνουν χαρτιά και να τρελαίνονται από την απραξία. Και στο δρόμο τα βγάζουν με αλυσίδα και διπλό φίμωτρο. Αυτά που περιγράφουν στα κανάλια ως εγκληματικότητα δεν είναι ούτε το 10% από την πραγματική. Ένας Ιταλός φίλος μου που είχε έρθει διακοπές πριν ένα μήνα μαζί με την γυναίκα του και δύο παιδάκια 2 και 3 χρονών, μου είπε ότι τον στρίμωξαν 4 άτομα μέρα μεσημέρι μέσα στο βαγόνι του μετρό και του πήραν ό,τι είχε στις τσέπες του, λεφτά, κινητό, διαβατήρια. Δεν έφερε καμιά αντίσταση γιατί μου είπε ότι φοβήθηκε για τα παιδιά του που ήταν μπροστά. Αμέσως κατέβηκε και πήγε στο πρώτο αστυνομικό μπουρδέλο που βρήκε. Εκεί ο υπάλληλος του Χρυσοχόου έγραψε “lost” στην αναφορά που αφορούσε το πορτοφόλι. “Not lost, stolen” υποστήριξε ο Ιταλός, “No,” επέμεινε αυστηρά ο ένστολος ρουφιάνος, “lost” αλλιώς μην την υπογράφεις. Η εντολή είναι σαφής: Να πνίγουν όσες περιπτώσεις μπορούν για να μην φουσκώνουν οι στατιστικές. Να είναι αόρατοι σε όλους τους τσαμπουκάδες και να μην πειράζουν τους τριτοκοσμικούς πορτοφολάδες. Μετά βγαίνει ο κάθε μαλάκας και βρίζει το ΠΑΜΕ και τους συνδικαλιστές ότι διώχνουν τους τουρίστες. Για το ότι δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν πουθενά οι τουρίστες στην Αθήνα χωρίς να γίνουν εύκολος στόχος ληστείας και αρπαγής δεν λένε κουβέντα οι φιλελεύθερες κωλοτρυπίδες, αλλά ούτε και οι προοδευτικές. Σε ένα-δυό χρόνια δεν θα πατάει κανένας ξένος εκτός από τα σκουπίδια που θα έρχονται για να μπεκρουλιάσουν από κεκτημένη μπυροταχύτητα.



Η μαφία του ΔΝΤ και τα υπαλληλάκια της τώρα νανουρίζουν τα θύματα για να μην φέρουν αντίσταση. Κάνει και ξεκωλιασμένη ζέστη για πορείες, φωτιές και δακρυγόνα καλοκαιριάτικα. Τον χειμώνα οι μασονάτοι θα φορέσουν την άλλη μουτσούνα, εκείνη του καταστολέα και το σκηνικό θα αλλάξει.




Όμως τρελοί υπάρχουν τώρα σε όλα τα πόστα. Ακούω και βλέπω αρκετούς με στολή μπάτσου να γαμοσταυρίζουν καθημερινά τον Χρυσοχόο, τον Γαπροδότη και την συμμορία τους που διαλύουν ό,τι έχει μείνει όρθιο στο μπουρδέλο μας. Και αυτοί οι μπάτσοι δεν είναι ούτε νουδόπουστες ούτε χρυσαυγόπουστες ούτε καρατζαφυρερόπουστες. Ούτε φυσικά πουστοπλαστόκοι, ούτε συριζοπουστόνια, ούτε κουκουδόπουστες. Είναι κι αυτοί λεηλατημένοι και τσαντισμένοι πολίτες όπως αρκετοί από εμάς και δεν θα τραβήξουν πολύ ανηφόρα ακόμα φορτωμένοι με τις αλυσίδες των σκλάβων και να τους φτύνει κι ο κόσμος αποπάνω.


Οι πραιτωριανοί έχουν αρχίσει να αποθέτουν τα ακόντια. Αυτό έχει αλλάξει στην Ελλάδα σήμερα και αλίμονο σε εκείνους που δεν το πρόσεξαν ακόμα ή που επιμένουν να το αγνοούν. Το επόμενο βήμα είναι η ολοκλήρωση του σχηματισμού της κρίσιμης μάζας των απηυδισμένων ανέργων. Όταν κοπούν και οι συντάξεις των γονιών που χαρτζιλικώνουν με το υστέρημά τους τους νεότερους και τους κρατάνε μακριά από φασαρίες, τότε θα έχει το πολύ ενδιαφέρον. Τόσα χρόνια στα γήπεδα η νεολαία έχει κάνει καλό φροντιστήριο. Μόνο που τώρα δεν θα χτυπιώνται μεταξύ τους ή με τα ΜΑΤ, αλλά θα κυνηγάνε όλοι μαζί τους άρχοντες του αγώνα και όλη την ομοσπονδία των καριόληδων. Ύστερα έπεται η εθνική καταστροφή και το μεγάλο ξεκαθάρισμα.



Έχω σιχαθεί τις αργές λύσεις και τον αργό θάνατο. Η ταχύτητα είναι αυτό που χρειάζεται. Γκάζι σε σκέψεις, αποφάσεις, λύσεις. Οι δύσκολοι καιροί απαιτούν υψηλές προδιαγραφές και αγωνιστικές επιδόσεις. Όχι κλάψες, μνημόσυνα και λιτανείες.




Οι σκεπτικιστές και οι κυνικοί πάντα χρειάζονται. Για να κρατάνε τα ίσια.




Αυτοί που δεν χρειάζονται είναι οι απατεώνες. Τα έθνη που τους κρεμάνε κατά περιόδους, είναι αυτά που ορίζουν την μοίρα τους ή που τουλάχιστον προσπαθούν.





Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος πια. Οι εποχές της ξάπλας πέρασαν ανεπιστρεπτί για τους περισσότερους από μας. Όταν οι διαδικτυακοί τερμίτες τελειώσουν την προεργασία, θα είναι η σειρά των αγανακτισμένων. Όταν κι αυτοί ξεθυμάνουν, ας ελπίσουμε ότι θα αναλάβουν οι μεθοδικοί. Είναι τόσοι πολλοί οι λαιμοί που γυρεύουν θεραπεία από το μέταλλο, ώστε θα χρειαστεί πλάνο με υπερωρίες.






Υ.Γ. Ρίχτε μια ματιά στο άρθρο “ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ”. Στο καινούργιο συλλογικό ιστολόγιο της ομάδας “Σπαρτιάτες” που πήρε σάρκα και οστά πριν μερικές ημέρες. Γίνετε μέλη ή φτιάξτε ο καθένας την δική του ομάδα των Σπαρτιατών. Ο όρος είναι Nέο-Λακωνισμός ( Neo-Spartanism ) και ενδέχεται να χρησιμοποιηθεί αρκετά στο μέλλον.