Ανδρών επιβλαβών πάσα γή γαμώταφος. Οι Παράξενες Ημέρες της οικονομικής κρίσης και της ψυχολογικής παράκρουσης. Η "νέα" έννοια του έθνους και άλλες μπαρούφες. (Μέρος Α)

 

 

 

9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  9012

Ένας αξιοπρεπής τρόπος για να πορευτεί κανείς σε αυτόν τον πουτσόκοσμο είναι το “γνώθι σαυτόν” και το “μηδέν άγαν”.  Να μην ενοχλεί κανέναν, να μην προσπαθεί να πείσει κανέναν για τίποτα, να μην σκοπεύει να εκμεταλλευτεί τον ιδρώτα κανενός.  Να προσπαθεί να περνάει καλά και να χαίρεται ειλικρινά όταν και οι άλλοι γύρω του περνάνε καλά.  Ως ελάχιστο αντάλλαγμα να επιζητεί την ησυχία του. 

 

Αντί γι αυτό, ο υποτιθέμενος “συνειδητοποιημένος” πολίτης βομβαρδίζεται από παπάτζες, καταδιώκεται από υπαλληλίσκους ιερατείων,  φορολογείται άγρια από απατεώνες που οι ίδιοι φοροδιαφεύγουν, υφίσταται την μαλακία του κάθε διανοητικού νάνου που βρέθηκε με μέσο σε κάποιο πόστο.  Τώρα τελευταία συμβαίνει το χειρότερο: να παρενοχλείται πνευματικά και σωματικά από όλα αυτά τα παρτάλια που έχουν αναλάβει τις τύχες του “έθνους”.  Ποιού “έθνους”;  Της κατοχικής σκατοφυλλάδας του Μπόμπολα;

 

 

 

Για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις και κάποιοι καταλήγουν σε λάθος συμπεράσματα, όχι για τις πεποιθήσεις μου (αυτό λίγο με ενδιαφέρει) αλλά για το τι έχει συμβεί, τι συμβαίνει τώρα και το τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον, οφείλω να ξεκαθαρίσω 2-3 πραγματάκια. 

 

Ποτέ κατά την διάρκεια των αιώνων οι κάτοικοι αυτής εδώ της χώρας δεν υπήρξαν πατριδόκαβλοι, κρατιστές ή ρομποτάκια και μην το μπερδεύει κανείς. Οι Έλληνες ως ανθρώπινοι τύποι τείνουμε μάλλον προς το αντίθετο άκρο: προς την ενστικτώδη αντίδραση σε οποιαδήποτε μαζική δράση. Μας την σπάει το ποδοβολητό του κοπαδιού. Μας χαλάει το χνώτο των άλλων στα μούτρα μας.  Δυσφορούμε για τα σφυρίγματα του τσοπάνη.  Σιχαινόμαστε τον έλεγχο οποιουδήποτε πάνω στον τρόπο ζωής μας και τις απόψεις μας, είτε αυτός λέγεται θεός, είτε κοινωνία, είτε κόμμα, είτε ηγέτης.  Όμως πάντοτε αντιλαμβάνομασταν την δύσκολη στιγμή και περιορίζαμε από μόνοι μας τις απαιτήσεις μας και συσπειρώνομασταν μαζί με τους συμπολεμιστές μας, άσχετα με τις διαφορές που μπορεί να είχαμε μαζί τους στο παρελθόν ή που θα αποκτούσαμε στο μέλλον. Το Έθνος συνεχίζει να υφίσταται ως τμήμα της συμπεριφοράς μας αποκλειστικά υπό την προ-αρχαιοελληνική του έννοια. 

 

Πριν από χρόνια που οι καταστάσεις ήταν πιο φυσιολογικές, είχαμε όλοι την πολυτέλεια ως Έλληνες να είμαστε χαλαροί.  Να γράφουμε στην πούτσα μας τους μαλάκες με τις σημαίες, τα εμβατήρια, τις παρελάσεις και όλες αυτές τις στρατόκαβλες μαλακισμένες παπαριές. Στις εθνικές εορτές πηγαίναμε να πάρουμε μάτι κανένα λυκειακό πέτρινο κωλαράκι και να θαυμάσουμε τα στήθη που επρόκειτο να δώσουν τροφή στους απογόνους της φυλής. Τίποτα πιο διαχρονικά ΕΛΛΗΝΙΚΟ και ΥΓΙΕΣ δεν υπάρχει από αυτήν την συμπεριφορά.  

 

Κι οι αρχαίοι στο πέος τους τα έγραφαν όλα. Έτρωγαν τις υπέροχες ΧΟΙΡΙΝΕΣ και ΜΟΣΧΑΡΙΣΙΕΣ μπριζόλες τους, έπιναν τα άπαιχτα ΚΡΑΣΑΚΙΑ και τους πεντάφυλλους μπάφους τους, φιλοσοφούσαν, τζογάριζαν, γαμούσαν απίστευτα μωρά και κωλομπάρευαν όποιον πήγαινε γυρεύοντας. Κανείς και τίποτε δεν βρισκόταν στο απυρόβλητο. Στην πορεία προς την Γνώση, οι αρχαίοι έσφαλλαν και το ευχαριστιόνταν, πλήρωναν για τα λάθη τους, άνοιγαν ορίζοντες, δημιουργούσαν, ΖΟΥΣΑΝ και απομακρύνονταν από το σκοτάδι που τρώει τον ανθρώπινο και τον θεϊκό χρόνο.  Ήταν μάγκες, σοφοί, άρχοντες και τυχεροί, γνήσια παιδιά των θεών. 

 

Το απόλυτο ερώτημα είναι: τι άλλαξε από τότε και βρεθήκαμε από τους ουράνιους κήπους του Ολύμπου στον γλιτσιασμένο πάτο του παγκόσμιου σκουπιδοτενεκέ, φτωχοί, δακτυλοδεικτούμενοι, μίζεροι, βλάκες και γκαντέμηδες;

 

Υπάρχουν πάρα πολλές “επιστημονικές” απόψεις τις σημαντικότερες από τις οποίες θα δούμε παρακάτω. Ποικίλουν από το αξίωμα “Ακμή - Παρακμή” ως το δόγμα “Πάς Νεοέλλην μπάσταρδος”.

 

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό που άλλαξε είναι η έννοια του “έθνους”.  Το ότι το αρχέγονο, γνήσιο έθνος υποβιβάστηκε σταδιακά και βάσει σχεδίου σε τσιμπουκλού υπηρέτρια της ιουδαϊκής μαφίας.

 

Πριν προχωρήσουμε στο ψαχνό ίσως χρειάζεται να ορίσουμε με κάποια σαφήνεια το ελάχιστο και το μέγιστο της έννοιας του “έθνους”.   Από την ρήση του Ηρόδοτου “Όμοιο αίμα και όμοια γλώσσα έχουν οι Έλληνες και τους ίδιους ναούς θεών και θυσίες κάνουν κοινές και τα ήθη τους μοιάζουν”  ως την παγγερμανική του Blut und Boden (Αίμα και Χώμα) που ίππευσαν ως καλάμι οι κρυπτο-ομοφυλόφιλοι Ναζί έχουν περάσει αιώνες.  

 

 

Στο μεταξύ,“νέες” εκδοχές όπως η γαλλική της πολυφυλετικής ισοτιμίας του citoyen (στην οποία στηρίχτηκε η σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη ψευτοδημοκρατία) έκαναν την εμφάνισή τους.  Απόλυτα καθοριστική υπήρξε η μαρξιστική-λενινιστική πιπίλα της τσουλήθρας από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό. Η πατέντα του πολιτικά ευνουχισμένου και εθνικά αδιάφορου προλετάριου-ρομπότ είναι επίτευγμα των κομμουνιστών.  Αλήθεια τι σύμπτωση που αυτόν ακριβώς τον τύπο υπηκόου οραματίζεται και η Ν.Τ.Π. από την εποχή του ρωμαιοχριστιανικού Imperium ! Μολαταύτα, από τον Μαντσίνι ως τον Μπάουερ κανείς δεν έχει καταφέρει να δώσει έναν ικανοποιητικό ορισμό που να αντέχει στις φάπες του χρόνου.  

 

 

Απ’ ό,τι φαίνεται η αναζήτηση του Ιερού αυτού Εθνοδισκοπότηρου θα διαιωνισθεί μαζί με την ανθρώπινη βλακεία αλλά και την σκοπιμότητα, οπότε είναι θεμιτό να πετάξει κάποιος την μπάλα έξω από το γήπεδο. 

 

 

Ελληνικό έθνος σε στενή έννοια και την στιγμή που μιλάμε είναι οι δράκες των αφυπνισθέντων που έχουν διασυνδεθεί με την ελληνική συλλογική υπερσυνείδηση.  Σε ευρεία έννοια περιλαμβάνει όλο το συνονθύλευμα των υπνοβατούντων και ροχαλιζόντων μειοψηφούντων μουσκαρομετόχων της φυλετικής ιδιαιτερότητας που συγκροτούν ο ιχώρ, η γλώσσα, η ενέργεια του χώρου και το γονιδιακό πεπρωμένο.

 

…Παπάρια μάντολες δηλαδή σε απλά ελληνικά. Χίλια άτομα είναι το έθνος και δέκα εκατομμύρια οι συμπληγάδες του.  Και αν στο θαυμαστό αλλά δυσνόητο σύμπαν του Μέγα Ηράκλειτου το 1Α =10.000 , στο δικό μας σκουπιδο-σύμπαν η οποιαδήποτε εθνική εξίσωση χρειάζεται εμπεριστατωμένη απόδειξη.

 

Ποιοι είμαστε άραγε;  Είμαστε αυτοί που νομίζουμε ότι είμαστε ή μήπως αυτοί που λένε οι άλλοι ότι είμαστε;

Τι θέλουμε επιτέλους; Θέλουμε αυτό που θέλουμε ή αυτό που μας θέλουν να θέλουμε;

 

Για να απαντήσει κανείς σε αυτά τα δύο θεμελιώδη εθνικά ερωτήματα θα χρειαστεί να φωτίσει κάποια σκοτεινά δωματιάκια της ιστορίας τα οποία έχουν άμεση σχέση με τα σκοτεινά κελιά του ανθρώπινου μυαλού. 

 

 

Το ελληνικό έτος 6854 (146 προ Χεσίματος) όταν ως αποτέλεσμα της εξάντλησης που ακολουθεί την μεταλαμπάδευση ενός πολιτισμού ο τόπος αυτός υπέκυψε στις βρωμοπόδαρες Ρωμαϊκές λεγεώνες, το δίκαιο είχε συγκεκριμένη μορφή.  Ήταν ένα μείγμα από εθιμικό, θετικό και τοπικό, σε γραπτή και άγραφη μορφή. Η σύγκρουση μεταξύ νόμων και δικαίου ήταν πάντοτε παρούσα, όμως ως τότε αφορούσε περισσότερο ταξικές διαφορές.  Η άρχουσα ολιγαρχία χρησιμοποιώντας ως μαστίγιο τους ενταγμένους φιλοσόφους της όπως ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης προσπαθούσε να κρατήσει αλυσοδεμένους τους πολίτες στο ιαματικό μαντρί και ως ένα σημείο έδειχνε να το καταφέρνει.  Από την άλλη πλευρά οι Σοφιστές κατέτρωγαν σαν πειναλέοι τερμίτες το σαθρό υποστύλωμα της εξουσίας και τα ξυλοπόδαρα των ιερατείων της.  Ο Επικουρισμός βάραγε ακόμα πιο κέντρο:  Ανέτεμνε την άσκοπη κατανάλωση των φυσικών και ανθρώπινων πόρων και την ματαιότητα του εφήμερου και ανήθικου κέρδους.  Όταν οι Ρωμαίοι κατακτητές επέβαλαν με το σπαθί το δικό τους δίκαιο στους αυτόχθονες πληθυσμούς σε βάρος του εθνικού τους δικαίου το πράγμα άρχισε να μπερδεύει σε πολλά επίπεδα. Η εκ των άνω επιβληθείσα παγκοσμιοποίηση της Ρωμαϊκής βλαχο-κυβέρνησης μπορεί μεν να στεναχωρούσε τους μη Ρωμαίους υπηκόους των ελληνικών πόλεων, όμως αντικειμενικά δεν ήταν τίποτα σε σχέση με αυτό που θα τους συνέβαινε πεντακόσια χρόνια μετά. 

 

Ως την πτώση του τελευταίου Ελληνιστικού βασιλείου το βαρβαρικό έτος 31 προ Χεσίματος, οι Έλληνες είχαν σημείο αναφοράς.  Κάπου μέσα τους υπήρχε η ελπίδα της απελευθέρωσης και φυσικά όποιος ήθελε μπορούσε ακόμα να απολαύσει τον αέρα της ελευθερίας φτάνει να είχε τα ναύλα του καραβιού ως την πολύβουη Αλεξάνδρεια των Πτολεμαίων.  Ακόμα και μετά την πλήρη επικράτηση των Ρωμαίων, λίγα πράγματα είχαν αλλάξει άμεσα όσον αφορούσε την καθημερινότητα των πολιτών.  Οι συμπολίτες ήταν οι ίδιοι, η γλώσσα η ίδια, οι θεοί οι ίδιοι, τα ήθη τα ίδια. Για τους πληθυσμούς των ελλαδικών πόλεων που πριν βρίσκονταν κάτω από τον μακεδονικό ζυγό,  ήταν για την ώρα μια απλή στροφή προς το χειρότερο.  Το θετικό ήταν ότι η Pax Romana είχε βάλει τέρμα στις εμφύλιες διαμάχες που κατέτρωγαν το έθνος και ο ελληνιστικός κόσμος ζούσε μια εκπληκτική για τα τότε δεδομένα περίοδο εθνικής ειρήνης. 

 

Η Ελλάδα δεν είχε τελειώσει. Το φώς της γνώσης δεν είχε σβήσει. Οι σπίθες του ελληνικού πολιτισμού είχαν αρχίσει να ζωηρεύουν μετά την δύσκολη όσο και αναγκαία περίοδο ανάπαυσης, γεγονός που φάνηκε από την συντήρηση των επιστημών σε όλους τους τομείς και από την ανάδειξη νέων φιλοσοφικών τάσεων.  Όλα έδειχναν πως το διάλειμμα θα τελείωνε σύντομα και πως αν δινόταν λίγος χρόνος μια νέα περίοδος ακμής θα ξεκινούσε με βάση όχι πιά τον ελλαδικό χώρο, αλλά κάθε σημείο όπου μιλιόταν η ελληνική γλώσσα και όπου υπήρχαν πληθυσμοί με ελληνική εθνική συνείδηση.  Ακόμα και κάτω από την Ρωμαϊκή κατοχή το πράγμα ήταν ξεκάθαρο. Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι απεκδύονταν τις δικές τους συνήθειες, ήθη ως και την γλώσσα, για να υιοθετήσουν τον πνευματικό πλούτο του ελληνιστικού κόσμου. Ήταν πια θέμα χρόνου η εκτεταμένη αυτοκρατορία που είχε παραδοθεί άνευ όρων στο ελληνικό πνεύμα να υποστεί αναζωπύρωση του εθνικισμού και να κατακερματιστεί ξανά σε ελληνόφωνα και μη ελληνόφωνα κράτη.  

 

 

Άλλωστε η τιτάνια απόπειρα της τελευταίας ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ Βασίλισσας και Φαραώ να κατακτήσει την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με την δύναμη του μυαλού της και του αιδοίου της τα λέει όλα.  Λίγο έλλειψε η Κλεοπάτρα να στεφθεί αυτοκράτειρα της Ρώμης και ο γιός που είχε με τον αναλώσιμο μπινέ Ιούλιο Καίσαρα να ανακηρυχθεί ο πρώτος Έλληνας αυτοκράτορας του δυτικού κόσμου.  Το σχέδιο της Ημίθεας αυτής μεγαλοφυούς μουνάρας ήταν η αναβίωση του Φαραωνικού μεγαλείου με ρωμαϊκά όπλα υπό την αιγίδα των Ελλήνων.  Γι αυτό και ο γιός της ο Καισαρίων ανατρεφόταν από την ίδια όχι ως Ρωμαίος ή κοσμοπολίτης αλλά ως Πτολεμαίος.  Δυστυχώς για όλους μας, η ίδια κλίκα που είχε ροκανίσει πριν από αιώνες τον θρόνο των Αιγυπτίων Φαραώ και είχε “εκδιωχθεί” από την Αίγυπτο, βρισκόταν τώρα –συμπτωματικά- στην νέα πρωτεύουσα του κόσμου.  Αν και μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε ως προς την ταυτότητα αυτών που βρίσκονταν πίσω από την συνωμοσία του Κάσσιου και του Βρούτου, μια και ο πρώτος σχεδίαζε από χρόνια να δολοφονήσει τον Καίσαρα, η  θεωρία των αντικρουόμενων συμφερόντων μας υποδεικνύει ότι μόνο μία εθνότητα στον πλανήτη είχε την δύναμη, την πουστιά και το χρήμα για να οργανώσει κάτι τέτοιο.  Νεότεροι ιστορικοί που μελετούν σε βάθος τις οικονομικές πτυχές του ρωμαϊκού καθεστώτος υποστηρίζουν ανοιχτά ότι οι αργυραμοιβοί χρηματοδότησαν το όλο σχέδιο της δολοφονίας επειδή οι νόμοι που είχε ψηφίσει ο Καίσαρας περιόριζαν την δύναμή τους. 

 

 

Όσο για την Κλεοπάτρα, αφού και το δεύτερο θύμα της ο Αντώνιος αποδείχτηκε “λίγος” για τα μεγαλεπήβολα σχέδιά της, η πανέμορφη και πνευματώδης Ελληνίδα Αρχιέρεια δίνοντας την μάχη ως το τέλος, χάλασε ως και τον θρίαμβο των Ρωμαίων αποφεύγοντας την διαπόμπευση με απίστευτο στυλ.  Δεν είχε χάσει την παρτίδα επειδή έφταιγε η ίδια αλλά γιατί οι συνεργάτες της αποδείχτηκαν ασύγκριτα μικρότεροι από το όραμά της ή γιατί απλά δεν ανήκαν στο ίδιο έθνος με αυτήν.  Ολομόναχη έγραψε το όνομά της στην Ιστορία ως συνώνυμο της ομορφιάς, της ευφυΐας και της θέλησης.  Ακόμα και στον θάνατο αυτή ήταν που διάλεγε το πού, το πότε και το πώς. Μάλιστα επιλέγοντας το μικροσκοπικό φιδάκι ως εργαλείο εξόδου, έκανε το τελευταίο της εργοπαίγνιο χλευάζοντας τα μεγάλα ερπετά που είχαν αποδειχτεί ανίκανα να την δαγκώσουν.   

 

 Αν στο ελληνιστικό λυκόφως η Ρώμη κλυδωνιζόταν έχοντας μεγαλώσει απότομα γεωγραφικά και οικονομικά, τα τρωκτικά της ευγενούς τάξης των αργυραμοιβών ισχυροποιούνταν έχοντας κατά νού την δημιουργία της πατέντας που θα τους έδινε πρόσβαση στην απόλυτη εξουσία.  Η παλιά ρωμαϊκή δημοκρατία και το ήθος της είχαν ξεφτίσει αφήνοντας το πεδίο ανοιχτό στις φιλοδοξίες των ξεκωλιάρηδων στρατηγών.  Την στιγμή που η αιώνια διχασμένη Ελλάδα παραδινόταν στις λεγεώνες, οι Ρωμαίοι είχαν αρχίσει να γνωρίζουν από πρώτο χέρι τα προβλήματα της υπερδύναμης.   

 

 

Το 139 προ Χεσίματος ο πραίτωρ Ισπανός (Hispanus) εκδίδει διάταγμα απέλασης για όλους τους Εβραίους που δεν είχαν γεννηθεί στην Ιταλία.  Προφανώς κάτι είχαν πάρει πρέφα οι δαρμένοι από τον Αστερίξ Ρωμαίοι ως προς το τι παιζόταν στο μαγαζί τους. Είχε προηγηθεί μαζική μετανάστευση Ιουδαίων από την Αλεξάνδρεια προς την Ρώμη. Στην δεξιά όχθη του Τίβερη οι έμποροι και οι απάτες είχαν φτιάξει την συνοικία και τις χάβρες τους. Επειδή οι πόλεμοι χρειάζονται χρήμα και οι αυτοκρατορίες κάνουν συνέχεια πολέμους, οι τραπεζίτες φρόντιζαν πάντα να είναι στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή.

 

 

Παρένθεση: Εάν κάποιος επιθυμεί πραγματικά να εμβαθύνει στην έννοια του έθνους και της εθνικής ταυτότητας είναι απολύτως αναγκαίο να κάνει διαγραφή σε όλες τις μνήμες του.  Οτιδήποτε έχει διδαχτεί ή πληροφορηθεί στην ως τώρα ζωή του ή την μαθητεία του σε σχολεία, σχολές και ιδρύματα είναι χαλκευμένο στην βάση του.  Το ίδιο χαλκευμένη είναι η πληροφορία που παρέχεται ή αναπαράγεται σε οποιαδήποτε μορφή από το σύνολο των ΜΜΕ.  Η γραπτή ιστορία απηχεί τις απόψεις των συγγραφέων της και αυτοί με την σειρά τους τις απόψεις των χορηγών τους.  Όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση του αναγνώστη από τα γεγονότα, τόσο πιο προκλητικά ψέματα μπορούν να περάσουν ως ιστορικές αλήθειες. Η συγκέντρωση λόγου χάριν του χρήματος σε 100 οικογένειες μπορεί να είναι κάτι το τυχαίο για μερικούς.  Η συγκέντρωση όμως του χαρακτήρα της πληροφορίας σε 2 “οργανισμούς” μόνο τυχαία δεν φαίνεται να είναι.  Εμπειρικά, όταν για κάποιο πρόσωπο ή γεγονός υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις, η κρατούσα άποψη είναι η λιγότερο πειστική.  Η “Ιστορική Αλήθεια” δεν είναι ούτε ιστορική ούτε αλήθεια. Η λογική είναι το απόλυτο εργαλείο ανάλυσης και η κριτική σκέψη η προσφορότερη μέθοδος ερμηνείας ή/και ανάπλασης.    

 

 

 

Το ελληνικό έτος 7054 (54 μετά το Χέσιμο) η Ρώμη έχει την τύχη να κυβερνάται από έναν μεγάλο ΦΙΛΕΛΛΗΝΑ αυτοκράτορα.  Ο άρχοντας αυτός φτιάχνει θέατρα και βιβλιοθήκες και επικροτεί έμπρακτα την ανάπτυξη των καλών τεχνών.  Προστατεύει με διατάγματα δούλους και απελεύθερους από την αυθαιρεσία και φροντίζει να υπάρχει επάρκεια ειδών πρώτης ανάγκης για τους υπηκόους του σε χαμηλές τιμές. Είναι αγαπητός στο λαό γιατί έχει μειώσει τους έμμεσους φόρους 50 % και μάλιστα θέλοντας να τους καταργήσει εντελώς προσκρούει στην αντίδραση των πατρικίων της Συγκλήτου.

 

 

Το όνομά του φωτισμένου αυτού ηγέτη είναι …Νέρων. Βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι έχετε στο μυαλό σας την εικόνα ενός χοντρού με μια λύρα στο χέρι να τραγουδάει φάλτσα ενώ οι φλόγες καταβροχθίζουν την Ρώμη.  Λοιπόν, σας παίρνω τα λεφτά ξεκούραστα γιατί τίποτα πιο ανακριβές δεν υπάρχει.  Ο Νέρωνας ήταν στο εξοχικό του στο Άντιο όταν ξέσπασε η πυρκαγιά.  Επιστρέφοντας μόλις έμαθε τα νέα και ενώ η Ρώμη καίγεται για πέντε ημέρες, κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει τον πληθυσμό διαθέτοντας πόρους από την προσωπική του περιουσία και επιστατώντας ο ίδιος το έργο της κατάσβεσης.  Μάλιστα ανοίγει και ένα μεγάλο τμήμα των ανακτόρων του για να στεγάσει προσωρινά τους άστεγους όπως αναφέρει ο σύγχρονός του Τάκιτος.  Αντίθετα ο Σουητώνιος και ο Δίων ο Κάσσιος οι οποίοι τότε δεν είχαν γεννηθεί ακόμα θεωρούν με βεβαιότητα τον Νέρωνα ως εμπρηστή.  

 

Όμως ας πάμε λίγο πίσω, γύρω στο 49-50 μετά το Χέσιμο που αυτοκράτορας είναι ακόμα ο Κλαύδιος.  Αυτά που διαδραματίζονται στην πόλη των λύκων είναι περίεργα.  Κάποιοι έχουν κάνει τους νόμους του κράτους πουτάνα.  Με το χρήμα τους που ρέει άφθονο αγοράζουν ονόματα και περιουσίες, πληρώνουν ψευδομάρτυρες και παντρεύονται Ρωμαίες.  Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το ότι εμφανίζονται ως Ρωμαίοι πολίτες αλλά το ότι δημιουργούν φασαρίες.  Ο Κλαύδιος εκδίδει ένα διάταγμα με το οποίο απελαύνει μερικούς Ιουδαίους από την Ρώμη. Ταυτόχρονα με τις απελάσεις, απαγορεύει στους “ξένους” να παίρνουν ρωμαϊκά ονόματα.  Σε μερικές πόλεις ολόκληρες συνοικίες από λαθρομετανάστες ζουν και εργάζονται με ψεύτικα πιστοποιητικά γεννήσεως.  Ενδιαφέρον παρουσιάζει η μαρτυρία του Σουητώνιου για κάποιον … Χριστό (Chrestus) που ξεσηκώνει τους Ιουδαίους της Ρώμης σε ταραχές με αποτέλεσμα να απελαθούν αρκετοί από δαύτους (“Iudaeos impulsore Chresto assidue tumultuantis Roma expulit.”- Suetonius, Claudius 26).  Όμως ο Ναζώρ, το πιστό σκυλί του Γιαβέ (Ιεχωβά) έχει ψοφήσει από το 33.  Τώρα έχουμε 49-50.  Κάνει άραγε ο νεκραναστημένος Τζέχος διακοπές και dolce vita στη Ρώμη ή κάποιος υπο-Τζέχος έχει πάρει την θέση του Τζέχου; Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο μάγος Σίμων έχει χάσει την αρχηγία των Εβραιοχριστιανών της Ρώμης από κάποιον άλλον Σίμωνα (aka Πέτρο).  Ο δεύτερος και οι πράκτορές του είναι που υποκινούν τις ταραχές, όμως οι εντολές έρχονται από αλλού.

 

 Στην Ιουδαία ο υποτιθέμενος Τζέχος, ο ραβί, έχει (θεωρητικά) ξεμαγαρίσει. Στην ουσία δεν έχει πεθάνει απλά, έχει εξατμιστεί.  Πουθενά δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία για την ύπαρξή του και κανείς δεν ασχολείται μαζί του.  Τα “γεγονότα” και τα “θαύματα” είναι πρόσφατα και το ιουδαϊκό μύθευμα είναι κυριολεκτικά στον αέρα.  Ακόμα και οι αυτοαποκαλούμενοι “μαθητές” του αγνοούν βασικά γεγονότα της ζωής του ή πέφτουν σε αντιφάσεις.  Όποιος κάνει μια βόλτα στα ταβερνεία της πόλης που “μαρτύρησε” ο Τζέχος, θα διαπιστώσει ότι τον έχουν δουλέψει χοντρά.  Κανείς δεν τον έχει ξανακούσει, ούτε υπάρχει τέτοιο όνομα στο τεφτέρι σταυρώσεων.  Όπως θα γράψει αργότερα το Ταλμούδ, “…Εκείνα τα χρόνια κρεμάστηκε κάποιος Yeshu”.  Από σταυρώσεις τζίφος. Τι αρχίδια συμβαίνει;

 

 

Ηγέτης αυτής της μικρής αίρεσης που προσπαθεί να επεκτείνει το δίκτυό της και να μαζέψει οπαδούς είναι ένας Σαούλ ή Σαύλος ή Παύλος από την Ταρσό. Η προσπάθεια χωλαίνει γιατί αυτοί που εμφανίζονται ως “μαθητές” του Τζέχου δεν έχουν πείρα από λεκτικούς διαξιφισμούς και ανακατεύουν την σκατόσουπα σαν μαλάκες.  Οι Έλληνες και οι εξελληνισμένοι Ιουδαίοι τους έχουν πάρει χαμπάρι, τους βάζουν λογικές τρικλοποδιές και τους κοροϊδεύουν για την ασχετοσύνη τους.  Ξαφνικά ο Παύλος αγριεύει.  Όλοι οι πωλητές καλούνται να εστιάσουν στην άγρα πελατών και σε τίποτε άλλο. Οι αυτοσχεδιασμοί απαγορεύονται δια ροπάλου.  Κανείς δεν απαντάει σε τίποτα αν δεν συμβουλευτεί τον ίδιο. Για αρκετό καιρό, μόνο αυτός κάνει δηλώσεις και στέλνει επιστολές ως κυβερνητικός εκπρόσωπος του Απέθαντου.  Ουσιαστικά θα πρέπει να περάσει τουλάχιστον ένας αιώνας ώστε να πεθάνουν όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες πριν ανοίξει οποιαδήποτε δημόσια συζήτηση για την βιογραφία του Ναζώρ, του απέθαντου ιδρυτή. 

 

 

 

Την ίδια εποχή που ο Κλαύδιος σουτάρει τους Εβραίους από την Ρώμη, η Ιερουσαλήμ πενθεί για άλλο λόγο.  Ο φαρισαίος τέκτων και αρχιραβί Γαμαλιήλ (Rabban Gamaliel), ένας πολύ καλλιεργημένος Εβραίος, ξεκινάει το μεγάλο ταξίδι για τον κάτω κόσμο.  Για κάποιο λόγο που μόνο οι ηγέτες των χριστιανικών εκκλησιών γνωρίζουν, αυτός ο διδάσκαλος του Μωσαϊκού Νόμου ανακηρύσσεται φαντομάς “άγιος” των Χριστιανών. Εμφανίζεται επί αιώνες ως τοιούτος στο Ρωμαιοκαθολικό συναξάρι ως το β.ε. 1956, οπότε όλως παραδόξως …εκπαραθυρώνεται.  

 

Ο Γαμαλιήλ είναι ένας από τους ιθύνοντες του Σανεντρίν (Συνεδρίου) .  Πρόκειται για το ανώτατο συμβούλιο ραβίνων νομομαθών το οποίο αποτελείται από 72 “σοφούς” (για τους Καβαλιστές 66+6 , όσα και τα ονόματα του Θεού) και είναι ένα θρησκευτικό όργανο με απεριόριστη δικαστική εξουσία.  Έχει δικαίωμα να προσάγει ενώπιόν του αυτεπάγγελτα τον οποιονδήποτε κατά την κρίση του αγγίζει θρησκευτικά θέματα και να του επιβάλλει (αν κριθεί ένοχος) ως και την θανατική ποινή.  Επειδή όλες σχεδόν οι εκφάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης και ειδικά της εβραϊκής άπτονται θρησκευτικών θεμάτων, καταλαβαίνει κανείς ότι ο χαρακτηρισμός “Συνέδριο” είναι ευφημισμός. 

 

 

Ο Γαμαλιήλ είναι ο μέντορας του Σαούλ και σε 1-2 περιπτώσεις εκείνος που τον έχει σώσει από την κρεμάλα και το λυντσάρισμα.  Δεν θα διστάσει να επέμβει και αργότερα κάμποσες φορές υπέρ του γκρουπούσκουλου του Παυλάρα χωρίς να υπάρχει ορατός λόγος γι αυτό.  Γιατί άραγε ένας πανίσχυρος και φωτισμένος άνθρωπος και μάλιστα δικαστής να χάνει πρόσωπο, υποστηρίζοντας επαναστάτες και κακοποιά στοιχεία; 

 

Ποιος είναι όμως αυτός ο μυστηριώδης Σαούλ-Σαύλος-Παύλος;  Αυτός ο είδα-φώς-και-μπήκα “απόστολος”;  Απ’ όσα ξέρουμε, έχει γεννηθεί στην Ταρσό από οικογένεια Φαρισαίων και έχει σπουδάσει τον Εβραϊκό Νόμο κοντά στον Γαμαλιήλ.  Επειδή οι νόμοι είναι βαρετά πράγματα, ο Σαούλ που είναι λάτρης της περιπέτειας και διαθέτει την περιζήτητη ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη, διαλέγει το πιο συναρπαστικό επάγγελμα όλων των εποχών: Να τεθεί στην υπηρεσία της Αυτού Βρωμερότητας, του εξουσιαστικού ιερατείου που κάνει κουμάντο στον σατανικό Ναό του μάγου Σολομώντα.  Αυτοί του προμηθεύουν άδεια να σκοτώνει, χρήματα, όπλα, συνεργάτες, άλογα και το κυριότερο: Υψηλή προστασία.  Ο Σαούλ πέφτει με τα μούτρα στις αποστολές εντός και εκτός έδρας και σε λίγο καιρό γίνεται φίρμα. Χαφιεδιλίκια, προβοκάτσιες, μπραβιλίκια κι όποιον πάρει ο χάρος ενδιάμεσα. Τα αφεντικά του τον ρίχνουν στο κατόπιν μιας καινούργιας κίνησης στην οποία συμμετέχουν οι Εσσαίοι, μια απόκρυφη σέχτα που βρίσκεται υπό παρακολούθηση εδώ και χρόνια.  Ο Σαούλ τους γαμεί ό,τι έχουν και δεν έχουν.  Απαγάγει, βασανίζει, σκοτώνει, διοικεί μια μικρή CIA μόνος του. Οι πληροφορίες που φτάνουν είναι ενδιαφέρουσες.  Εκείνος που τον παρακολουθεί από το σκοτάδι αποφασίζει ότι έχει ψηθεί αρκετά και ότι είναι ώρα να ανέβει επίπεδο.

 

 

Το  β.ε. 36, πηγαίνοντας με το απόσπασμα θανάτου στην Δαμασκό για να αλυσοδέσει κάτι ψοφίμια, ο Σαούλ συναντάει το πεπρωμένο του. Ο νεκραναστημένος Τζέχος εμφανίζεται μπροστά του και τον ρωτάει τι πρόβλημα έχει μαζί του.  Χωρίς να περιμένει απάντηση, τον τυφλώνει με ένα ξόρκι.  Τυφλός σαν νυχτερίδα, ο Σαούλ φτάνει με τα χίλια ζόρια στον προορισμό του. Εκεί τον βρίσκει κάποιος Ανανίας σταλμένος από τον ίδιο τον Τζέχο με εντολή να του επιστρέψει την όρασή του. Ο Ανανίας λύνει το ξόρκι, τον βαφτίζει και τον αποκαλεί “αδελφό Σαούλ”.  Ο Σαούλ τον ευχαριστεί ταπεινά και συγκινημένος του ομολογεί ότι ο ίδιος ο Ιησούς τον διάλεξε για απόστολό του και ότι είναι πια δικός τους.  Άγνωστο παραμένει ποιος δουλεύει ποιόν.

 

 Ως Σαύλος πλέον, ο πρώην κυνηγός επικηρυγμένων αναλαμβάνει εν λευκώ την ηγεσία της ομάδας του απέθαντου. Είναι ο τελευταίος που έχει εισέλθει, αλλά και ο μόνος αστός ανάμεσα σε χωριάτες. Το περίεργο είναι ότι τα πρώην αφεντικά του της αρχαίας Μοσάντ δεν ενοχλούνται καθόλου από την “αποστασία” του.  Το αντίθετο, δείχνουν με την σιωπή τους να επικροτούν αυτήν την αλλαγή πλεύσης.  Η αγράμματη οργάνωση του νεκραναστημένου έχει μπει αυτόματα στην επόμενη φάση, εκείνην του προβιβασμού σε αίρεση. Ο Σαύλος εφαρμόζει αυστηρή πειθαρχία, αρχίζοντας από το επίπεδο των στελεχών.  Καινούργια πρόσωπα επιλεγμένα από τον ίδιο μπαίνουν στους πυρήνες ενώ ένα νέο θαύμα ακολουθεί: Οι βουκόλοι “απόστολοι” που δεν σκάμπαζαν γρυ από ρητορεία και γεωπολιτική, γίνονται ξαφνικά …φωστήρες.  Ο Παύλος εξηγεί πως το “Άγιο Πνεύμα” με μορφή περιστεριού κατήλθε στις βοϊδοκεφαλές των αστοιχείωτων χωρικών και ψαράδων και τους μετέβαλε σε τζίνια.  Αυτό που δεν μας λέει ο ψεύτης είναι ότι όλα τα κούτσουρα της αποστολικής δωδεκάδας έχουν κάνει εντατικά μαθήματα στο εργαστήριο του παλιού μέντορά του, του μεγ. διδ. Γαμαλιήλ.

 

 

 

Πέρα από τις τεράστιες γνώσεις του πάνω στον Νόμο και το αλάνθαστο της κρίσης του, ο ραβί Γαμαλιήλ φημίζεται για τις μαθησιακές ανακαλύψεις του.  Μεταξύ άλλων, είναι και ο εισηγητής της Απόκρυφης Μεθόδου του Ιχθύος(!).  Σύμφωνα με αυτή την μυστική πρακτική οι μαθητευόμενοι χωρίζονται ιεραρχικά σε τέσσερις τάξεις, κάθε μία αντιστοιχεί σε ένα είδος ψαριού.  Ο σοφός διδάσκαλος έχει ανακαλύψει τον τρόπο να “πλαταίνει” τα μυαλά και να μεταφέρει εντυπωσιακό όγκο γνώσεων σε μικρό χρονικό διάστημα.  Αυτό δεν σημαίνει ότι οι βλάκες γίνονται διάνοιες αλλά απλά ότι λαμβάνουν ένα πρακτικό “λυσάρι” της ανθρώπινης διαλεκτικής που τους κάνει να φαίνονται επαρκείς στις συζητήσεις.  Η ξαφνική “φώτιση” των “αποστόλων” είναι έργο του εν λόγω μασονοραβίνου και της ομάδας του εκτός φυσικά αν κάποιος πιστεύει στο “Άγιο Οινόπνευμα”. 

 

Εδώ αξίζει να πούμε ότι ο απέθαντος Τζέχος έχει υποθετικά δικαστεί από το Σανεντρίν επί προεδρίας …Γαμαλιήλ. Έτσι λένε οι ημερομηνίες.  Όμως κάτι τέτοιο δεν αναφέρεται από καμία εβραϊκή πηγή ούτε κάν από τα 4 μπακαλοτέφτερα των ευαγγελιστών.  Την κρίσιμη στιγμή το Σανεντρίν εκπροσωπούν ο Άννας (ο πρώην) και ο Καϊάφας (ο εν ενεργεία αρχιερέας) πράγμα που είναι ύποπτο δεδομένης της σοβαρότητας των κατηγοριών. Ο Γαμαλιήλ ο φύλακας-άγγελος των Χριστιανών δεν εμφανίζεται πουθενά.  Ούτε το Σανεντρίν ξέρει τον Ναζώρ, ούτε οι ευαγγελιστές τολμούν να αναφέρουν το όνομα του Γαμαλιήλ.  Όση ζαχαρίτσα και να βάζουν επί αιώνες, η Χριστοκομπόστα δεν λέει να δέσει με τίποτα.

 

 Έμπιστος του πρώην αρχιτραμπούκου, ρουφιάνου, βασανιστή, δολοφόνου και τώρα “αποστόλου” Σαύλου είναι ο Τιμόθεος (μετέπειτα “άγιος” και αυτός). Ο Τιμογιαβέ αποτελεί έναν από τους έμπιστους ταχυδρόμους της χριστιανικής μαφίας. Μεταφέρει επιστολές καθοδήγησης και υλικό προσηλυτισμού από το Σολομώντειο κέντρο προς τους “ποιμένες” των επαρχιών και είναι εκείνος που κομίζει την “λογεία” δηλαδή την χρηματική συνεισφορά των ελληνικών πόλεων (!) στο κεντρικό ταμείο της Ανιερουσαλήμ(!)  Μάλιστα επειδή είναι ελληνοεβραίος και δεν έχει κάνει περιτομή, ο Σαούλ τον υποχρεώνει να κάνει για να μην ...σκανδαλίζονται οι Ιουδαίοι ζηλωτές χριστιανοί της ...Κεντρικής Επιτροπής.  Όμως αυτά είναι μόνο μερικά από όσα συμβαίνουν εκείνα τα ωραία χρόνια της αγάπης και των συνομωσιών.

 

 

Πίσω στην Ρώμη αυτοί που κάνουν κουμάντο χωρίς να φαίνονται, είναι μάλλον ευχαριστημένοι από την κατάσταση.  Σύντομα ο Κλαύδιος και οι νόμοι του γίνονται παρελθόν και οι Εβραίοι επιστρέφουν σαν να μην έγινε τίποτα. Η συμμορία της αρχομανούς Αγριππίνας ανεβάζει στον θρόνο τον γιό της Νέρωνα που είναι μόλις 17 χρονών και τον πάει πίπα-κώλο.  Όμως ο Νέρωνας μαθαίνει γρήγορα το παιχνίδι και τους πληρώνει με το ίδιο νόμισμα.  Η Αγριππίνα που έχει δηλητηριάσει ήδη 2 συζύγους, προσπαθεί να τον βγάλει από την μέση και να βάλει στη θέση του τον ανήλικο Βρεττανικό, γιό του μακαρίτη Κλαύδιου και κατόπιν τον Ρουμπέλιο Πλαύτο για να συνεχίσει να είναι η ίδια το αφεντικό.  Αν η Αγριππίνα είχε καταφέρει να ξεκάνει το παιδί της πριν την ξεκάνει αυτό, σήμερα θα ήταν αγία των Χριστιανών. Ο Νέρωνας την προλαβαίνει και την στέλνει αδιάβαστη στον συνεταίρο του Ιεχωβά. Μετά από δαύτην περνάει από ιερό λεπίδι όλη την συμμορία που έκανε κουμάντο στο όνομά του και όποιον άλλον ήταν ύποπτος. 

 

 

Φυσικά τα ρωμαϊκά ανάκτορα έχουν δει και χειρότερα.  Μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ο Νέρων είναι στην εφηβεία.  Τότε είναι που η ίδια η μάνα του προσπαθεί να τον δηλητηριάσει.  Ειλικρινά δεν γνωρίζω πολλούς που θα “επέστρεφαν” στην πραγματικότητα έπειτα από τέτοιο τριπάκι. Και όμως, η μετέπειτα στάση του δείχνει έναν άνθρωπο ευφυή και σχετικά ισορροπημένο, ενώ εμφανή είναι και τα τραύματα από την ψυχολογική βία που έχει υποστεί ως παιδί.  Οι αποφάσεις του ως αυτοκράτορα θα επιβεβαιώσουν πιο πολύ την εικόνα του συνετού ηγέτη, παρά εκείνη του παρανοϊκού καλλιτέχνη που έχουν επιβάλλει οι χριστιανο-ιουδαίοι.  Η παρεξηγημένη αυτή μορφή ήταν εκείνος που ξεκίνησε να πληθωρίζει το νόμισμα και να νοθεύει το ασήμι αντί να βάζει νέους φόρους στις λαϊκές τάξεις.  Οι στρατηγοί του νικούν τους Πάρθους στα ανατολικά και κλείνουν μια πολύ επωφελή ειρήνη ενώ στα βορειοδυτικά καταπνίγουν την εξέγερση της Βρετανής μάγισσας Μπούντικα.  Ως και στους …ταξιτζήδες της εποχής την πέφτει ο Νέρωνας που ως τότε δεν είχε τολμήσει να τους βάλει χέρι κανένας για τις τριπλές ταρίφες που χρέωναν μετά τα μεσάνυχτα.

 

 

Μέσα στις καλλιτεχνικές αναζητήσεις του, ο παρ’ ολίγον ευεργέτης της ανθρωπότητας αντιλαμβάνεται από ένστικτο το κακό που έρχεται. Οι ανακριτές για την πυρκαγιά της Ρώμης το 7064 φτάνουν στους οπαδούς του Ιουδαίου ψευτο-μεσσία.  Κάποιοι ζηλωτές χριστιανοί φαίνεται να έχουν ομολογήσει τον εμπρησμό της πόλης.  Αλήθεια ή ψέμα, κανείς δεν ξέρει.  Ο Σαούλ (που όλως τυχαίως βρίσκεται στην Ρώμη) και οι πράκτορές του υποστηρίζουν ότι ο Νέρωνας είναι ο ηθικός αυτουργός της καταστροφής.  Εννοείται ότι οι θιασώτες του εμπρησμού δεν μπορούν να δικαιολογήσουν λογικά αυτήν την πράξη μια και ο συνεχώς υπονομευόμενος από την Σύγκλητο και τον στρατό Νέρων δεν θα διακινδύνευε ποτέ να τον μισήσει ο λαός (που ήταν και ο μόνος υποστηρικτής του).  Γι αυτό και οι λασπολόγοι κυκλοφορούν τα σενάρια του “τρελού, αποτυχημένου καλλιτέχνη”. 

  

 

 

Άσχετα με τις φήμες, είναι μια ιδανική ευκαιρία να χτυπηθεί το κακό εν τη γενέσει του.  Ο Νέρων συλλαμβάνει έναν από τους αρχηγούς των Χριστιανών, τον αποκαλούμενο “Πατέρα” (Πάπα).  Είναι ο Σίμων ή Πέτρος, η γνωστή ξιφομάχος κότα της Γεσθημανής που είχε κακαρίξει 3 φορές ότι δεν είχε ξανακούσει το όνομα Ιησούς στην ζωή του.  Ο Πετράν σταυρώνεται ανάποδα (με το κεφάλι κάτω) για να μην υπάρχουν συσχετισμοί με άλλους εσταυρωμένους.  Ο Παύλος συλλαμβάνεται κι αυτός αλλά απολαμβάνει μια περίεργη “ασυλία”. Ο Νέρων τον αποκεφαλίζει μετά από 3 χρόνια αφού πρώτα σακατεύει αυτούς που τον προστάτευαν.  Ο διωγμός των Ιουδαιοχριστιανών έτσι όπως θεσπίζεται τελικά αποτελεί λύση ανάγκης αλλά είναι η μόνη οργανωμένη αντίδραση.  Για να κατανοήσει κανείς αυτά που πρόκειται να συμβούν είναι αναγκαίο να θυμάται ότι όλοι οι χριστιανοί ηγέτες αυτής της εποχής αλλά και των επόμενων 3 αιώνων είναι καθαρόαιμοι Εβραίοι.

  

Τα υπόγεια παιχνίδια που παίζονται σε τούτα τα πονηρά χρόνια πρόκειται να επηρεάσουν την πορεία της ανθρωπότητας για τις επόμενες 2 χιλιετίες. Οι φλόγες που κατατρώγουν τα ρωμαϊκά κτίρια έχουν βαθιά μεταφορικό χαρακτήρα καθώς προοιωνίζουν το παρανάλωμα μέσα στο οποίο θα χαθεί ο πολιτισμός.  Για την ώρα οι μόνοι που το γνωρίζουν αυτό είναι οι επικεφαλής της συνωμοσίας.  Η διαρκής αλλοφροσύνη του πλήθους απαγορεύει στον οποιονδήποτε να εστιάζει σε κάτι παραπάνω από τα γεγονότα της στιγμής.

 

 

Στην Ιερουσαλήμ το σκηνικό είναι ζοφερό.  Ομάδες Ζηλωτών ληστεύουν και σκοτώνουν πολίτες.  Κάθε φορά ο στόχος είναι διαφορετικός.  Την μία είναι εξελληνισμένος Ιουδαίος, την άλλη Έλληνας Εθνικός, την άλλη Ρωμαίος υπάλληλος, την άλλη εύπορος Φαρισαίος.  Η πόλη και κατ’ επέκταση ολόκληρη η Ιουδαία ζει σε ένα έκρυθμο καθεστώς τρομοκρατίας και παραλογισμού, ένα βήμα πριν τον γενικευμένο εμφύλιο.  Οι λόγοι γι αυτό είναι αρκετοί. Ο εξής ένας: η πολλαπλά καταπιεσμένη φυλή των Εβραίων κάτω από την επίδραση του ελληνικού πνεύματος χάνει την ισορροπία της.

 

Η σύγκριση είναι καθημερινή και άμεση.  Απέναντι στον πολιτισμικό πλούτο, στην χαρά της γνώσης και στην ατομική ελευθερία της ελληνικής κοινότητας, η εβραϊκή στεγνή, μίζερη και σκοταδιστική εμμονή στον Μωσαϊκό Νόμο μοιάζει με καταδίκη σε ισόβια καταναγκαστικά έργα.  Η Ιουδαία είναι ρωμαϊκή επαρχία.  Όμως όλα, ο τρόπος ζωής, η θρησκεία, τα ήθη, οι γιορτές, η φιλοσοφία, ακτινοβολούν εκνευριστικά το ελληνικό πνεύμα.  Το ότι οι Έλληνες αρνούνται να διαφημίσουν την συμβολή τους στην λαμπρότητα του πολιτισμού (γιατί το θεωρούν πλεονασμό) κάνει τους φανατικούς, αμαθείς Εβραίους να τους μισούν ακόμα περισσότερο.  Όμως για κάθε έναν ζηλωτή Εβραίο που θέλει να σφάξει όλους τους Έλληνες, υπάρχει άλλος ένας εξελληνισμένος που έχει παραδοθεί σε αυτήν την κουλτούρα της ελευθερίας και απολαμβάνει τα υπέροχα φρούτα της.  Τα γυμναστήρια, τα λουτρά και οι βιβλιοθήκες γεμίζουν από Εβραίους που επιλέγουν να αμφισβητήσουν την παντοδυναμία του άπλυτου, μοχθηρού θεού τους και να ζήσουν κάπως καλύτερα την παρούσα ζωή.  Αρκετοί κάνουν μικτούς γάμους, άλλοι παίρνουν ελληνικά ονόματα, ενώ οι πιο προχωρημένοι αμφισβητούν ως και την αναγκαιότητα της περιτομής. 

 

Η οικονομική ολιγαρχία -χάριν της οποίας υπάρχει η εβραϊκή θρησκεία- δεν ανησυχεί απλά, είναι τρομοκρατημένη.  Επηρεασμένες από τα διδάγματα των Ελλήνων φιλοσόφων, οι παρακατιανές τάξεις των Εβραίων αρχίζουν να συζητούν και να απαιτούν δικαιώματα που δεν είχαν ποτέ. Το βάρβαρο θεοκρατικό κατεστημένο αιώνων τρίζει συθέμελα.  Έχει φτάσει η ώρα της κρίσης.  Η αίρεση των Εσσαίων που ως τώρα κράταγε ουδέτερη στάση, υποστηρίζει τους Ζηλωτές εναντίον όλων.  Οι αρχηγοί της έχουν στόχο τόσο τους Έλληνες και τους Ρωμαίους, όσο και την άρχουσα τάξη των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων.  Την ίδια άρχουσα τάξη που παραμυθιάζει τις μάζες για τον ερχομό του Μεσσία ενώ την ίδια στιγμή τις απομυζά από όλες τις μεριές σε αγαστή συνεργασία με τους Ρωμαίους.  Αυτός που αναμένεται (και φυσικά δεν έρχεται ποτέ) είναι που θα απελευθερώσει τον λαό του Ισραήλ και θα τον οδηγήσει στο πεπρωμένο του.  Στο μεταξύ, οι τόκοι τρέχουν.

 

Κι ενώ οι ψεύτικοι Μεσσίες σκάνε μύτη ο ένας μετά τον άλλον για να καούν αυτοστιγμεί από την πραγματικότητα, οι Εσσαίοι προχωρούν μεθοδικά. Δεν έχουν μια μοναδική πόλη-βάση αλλά σε κάθε πόλη μαζεύονται πολλοί και σχηματίζουν ένα είδος “αποικίας”. Έχουν υιοθετήσει ένα αυστηρό τρόπο ζωής και διαθέτουν ένα άκαμπτο τελετουργικό με βαθμίδες μύησης για τα μέλη, ανάλογα με την πρόοδο καθενός.  Είναι ορκισμένοι να τηρούν απόλυτη μυστικότητα όσον αφορά τα της πίστης τους και τίποτα δεν ξεφεύγει από τον κύκλο αυτό της σιωπής.  Αυτό που τους διακρίνει από τους υπόλοιπους είναι η απόλυτη αφοσίωση και αλληλεγγύη που δείχνουν ο ένας στον άλλον. Μάλιστα όταν ταξιδεύουν σε άγνωστες πόλεις όπου υπάρχουν ομοϊδεάτες τους, εκείνοι αφού τους αναγνωρίσουν από κάποιο σημάδι, τους δίνουν τα κλειδιά από τα σπίτια τους παρόλο που μεταξύ τους είναι εντελώς άγνωστοι και τους παρέχουν πρόθυμα οτιδήποτε χρειαστούν χωρίς καμία αμοιβή.  

 

Μια από τις ομάδες που δραστηριοποιούνται στην Βρωμουσαλήμ είναι κι εκείνη που ισχυρίζεται ότι προέρχεται από κάποιον ανύπαρκτο νεκρό (αλλά και αθάνατο) Μεσσία με πολλά ονόματα, Ιησούς, Yeshu, Χριστός, Ναζωραίος, Τζόσουα, Cephas, Κήφας, Γαλιλαίος, Υιός του Θεού, Κουτσομούρα, Τζέχος, Απέθαντος, κλπ. (Το θέμα της καθαυτό ύπαρξης ή όχι του συγκεκριμένου κυρίου θα το δούμε στην συνέχεια). Τρία από τα μέλη αυτού του γκρουπούσκουλου, οι Σίμων, Ιωάννης και Ιούδας είναι Εσσαίοι.  Και ο Σαύλος με το πρακτορικό παρελθόν, πού δένει με δαύτους; Και το Σανεντρίν που τους κάνει πλάτες, ποιόν υποστηρίζει; Τους Εσσαίους; Τον Σαύλο; Την άρχουσα τάξη;  Οι ρόλοι εδώ διαπλέκονται απίστευτα. Δεν μιλάμε για μια απλή συνωμοσία. Μιλάμε για την Μητέρα όλων των Συνωμοσιών. Για συνωμοσία μέσα στην συνωμοσία κι αυτήν μέσα σε άλλη.  Όπως πάντα, πρέπει να τραβηχτούμε λίγο πιο πίσω για δούμε την εικόνα καθαρά.

 

 

Αναρχία και χάος στην Ιουδαία… Η Μεγάλη Στοά υπό διάλυση…  Ο λαός έτοιμος να κάνει την μεγάλη ανατροπή… Είναι όμως έτσι τα πράγματα όπως φαίνονται;  Μήπως όλα είναι μια μαγική εικόνα και αυτό που συμβαίνει είναι το αντίθετο από αυτό που νομίζουμε;  Η ιστορία έχει δείξει πως είναι προτιμότερο το να μετράς τα μήλα σου αφού πρώτα τα βάλεις στο καλάθι και μετά να προσέχεις να μην σαπίσουν.  Εκτός από μερικούς νευρικούς αρχιερείς, η άρχουσα συμμορία δείχνει μια φοβερή ηρεμία λες και έχει ανοιχτή γραμμή με τον Θεό.  Η φρικτή αλήθεια είναι ότι το έχει ξαναδεί το έργο και σε άλλες χώρες όπου έζησε ως περιπλανώμενη ελίτ.

 

Η μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης από τους Ο΄ (εβδομήκοντα ή 72 κατά το Ταλμούδ - άντε πάλι αυτό το νούμερο) είναι στην αγορά εδώ και χρόνια αλλά έχει φανεί πως δεν επαρκεί.  Κάτι άλλο πολύ σημαντικό κυοφορείται στις μυστικές κρύπτες του Δεύτερου Ναού. Μόνο οι βαθιά μυημένοι έχουν επίγνωση αυτών που θα συμβούν.  Οι χαμηλόβαθμοι ζηλωτές απλά παίρνουν εντολή να μαζέψουν όπλα, να τα κρύψουν και να περιμένουν. 

 

 

Το 7065 ο Γάιος Καλπούρνιος Πίσων σχεδιάζει μαζί με τους αεί αργυρώνητους Πραιτωριανούς την δολοφονία του Νέρωνα. Πίσω του βρίσκεται ο Σενέκας που έχει αποφασίσει να φορέσει ο ίδιος την αυτοκρατορική χλαμύδα. Είναι η τέταρτη συνωμοσία για εκείνη την χρονιά. Εντελώς τυχαία η πουστιά ανακαλύπτεται και άπαντες οι συμμετέχοντες συναντούν το γνωστό λεπίδι.  Όμως ακόμα κι έτσι, τα γεγονότα έχουν πάρει τον δρόμο τους.

 

 

Το 7066 σύμφωνα και με το Ταλμούδ ξεσπάει σύγκρουση μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων στην Καισάρεια και την Ιερουσαλήμ. (Μία ακόμα από τις πολλές τις οποίες έχουν κάνει χυσογαργάρα οι σημερινοί χριστιανοί νταβατζήδες του ελληνικού έθνους).  Ο απατεώνας ιστορικός Ιώσηπος (ή Ιωσήφ Μπέν Ματθαίου) υποστηρίζει ότι οι Έλληνες το ξεκίνησαν ως θρησκευτική διαμάχη, όμως σχεδόν αμέσως οι Ιουδαίοι αρχίζουν να σφάζουν εκτός από Έλληνες και Ρωμαίους, γκρινιάζοντας για τους …φόρους.  Σύντομα η δήθεν κόντρα για τα σφάγια των θυσιών εξελίσσεται σε κανονικό μακελειό. Τα πρώτα μαζικά πογκρόμ έχουν θύματα τους εξελληνισμένους Ιουδαίους.  Οι κατοπινές αρχιδιές και ψευτιές του Ταλμούδ είναι καταιγιστικές.  Αναφέρει ότι ο Νέρωνας πήγε στην Βρωμουσαλήμ και προσηλυτίστηκε (!) στον Ιουδαϊσμό.  Πουθενά σε ρωμαϊκές ή ελληνικές πηγές δεν αναφέρεται ταξίδι του Νέρωνα στην Παλαιστίνη.  Το εντελώς αντίθετο συμβαίνει: Ο Νέρων έχει στείλει 3 λεγεώνες με στρατηγό τον Βεσπασιανό να καταπνίξουν την εξέγερση. Ο ίδιος το 7067 πετάγεται στην Ελλάδα για να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες και παραλίγο να σκοτωθεί στο αγώνισμα της αρματοδρομίας όταν …πέφτει από το άρμα του. Παρόλα αυτά οι κριτές τον ανακηρύσσουν Ολυμπιονίκη.  Εκείνος κατενθουσιασμένος κηρύσσει τις Ελληνικές πόλεις ανεξάρτητες και ελεύθερες φορολογίας κάνοντας την Σύγκλητο να πάθει εγκεφαλικό.  

 

Οι εξελίξεις επιταχύνονται.  Ο Νέρων με τις επεμβάσεις του στο νόμισμα έχει μπεί για τα καλά στο στόχαστρο της ιουδαϊκής μαφίας των αργυραμοιβών που είχε ξεκάνει πριν έναν αιώνα τον Ιούλιο Καίσαρα. Η ανεξαρτησία των νότιων ελλαδικών πόλεων είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει την μπανιέρα. Στα δυτικά, οι Γαλάτες επαναστατούν. Οι στρατηγοί των λεγεώνων στασιάζουν.  Ο Γάλβας αυτοανακηρύσσεται αυτοκράτορας με την ανοχή αν όχι με την υπόδειξη της Συγκλήτου. 




Παρόλο που γενικά έχει την υποστήριξη του λαού της Ρώμης λόγω της χρηστής και φιλολαϊκής διοίκησής του, ο φιλέλληνας avant-garde αυτοκράτορας παίρνει εντολή από την σύγκλητο να κόψει τον λαιμό του πριν φυσικά προλάβει να υπογράψει το διάταγμα για την ανεξαρτησία της Ελλάδος. Κάποιος έχει βάλει τα χρήματα, τους όρους και το χεράκι του.

 

Το βαρβαρικό έτος 68 μετά το Χέσιμο  (ε.ε. 7068) περικυκλωμένος από εχθρούς και για να μην πέσει στα χέρια τους, ο Νέρων είναι ο πρώτος αυτοκράτορας στην ως τότε ρωμαϊκή ιστορία που αναγκάζεται να αυτοκτονήσει.  Ύστερα από μερικούς μήνες αναγκάζεται να αυτοκτονήσει και ο αυτοκράτορας Όθων.  Οι γαμημένες …συμπτώσεις είναι πολλές την ίδια εποχή που η εξέγερση μαίνεται στην Ιουδαία.  

 

4 (!) πλαστοί Νέρωνες εμφανίζονται ο ένας μετά τον άλλον μετά τον θάνατό του κανονικού και γίνονται αντικείμενο λατρείας από τον πληθυσμό. Οι αρχές παθαίνουν ταραχή ώσπου να τους εξουδετερώσουν, αναφέρει ο Tάκιτος. Και ο Σουητώνιος αργότερα απορεί που ενώ ο Νέρων είναι νεκρός από χρόνια, οι άνθρωποι δεν τον έχουν ξεχάσει και εξακολουθούν να στολίζουν τον τάφο του με άνθη κάθε άνοιξη και καλοκαίρι.

 

 

Με το πολίτευμα της επτάλοφης πόλης να τρίζει επικίνδυνα και με την κατάσταση στην κατεχόμενη Ανατολή να είναι ρευστή, οι Ρωμαίοι πατρίκιοι καλούνται να πάρουν κάποιες αποφάσεις.  Όσο διαρκεί η Ιουδαϊκή εκστρατεία που είχε ξεκινήσει ο μέγας Νέρωνας, πίσω στη Ρώμη το αόρατο λόμπι που τον είχε ξεπαστρέψει  τώρα πληρώνει τους στρατηγούς και τους αρχηγούς των πραιτωριανών να ανεβοκατεβάζουν αυτοκράτορες σε μια φανερή προσπάθεια αντιπερισπασμού.  Γάλβας, Όθων, Βιτέλλιος, Βεσπασιανός. Η χρονιά με τους 4 αυτοκράτορες που ακολουθεί τον θάνατο του Νέρωνα είναι μόνο η εισαγωγή στην νέα εποχή. 

 

Χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει λόγος, η Ρώμη βρίσκεται ένα βήμα πριν από τον γενικευμένο εμφύλιο που θα συμπαρέσυρε ό,τι είχε χτιστεί με θυσίες ως εκείνη την στιγμή. Η άρχουσα τάξη που απαρτίζει την ρωμαϊκή Σύγκλητο έχει διχαστεί ως προς την στάση που πρέπει να κρατήσει απέναντι στους “αιώνια κατατρεγμένους”. Κατά μια άλλη εκδοχή, η άνοδος στην εξουσία του Βεσπασιανού είναι το δώρο των πατρώων θεών. Την κρίσιμη αυτή περίοδο η συμμορία που ασχολείται παράλληλα με την συγγραφή του Ταλμούδ, αναλαμβάνει την αντεπίθεση.  Οι σεναριογράφοι της Βρωμουσαλήμ εργάζονται πυρετωδώς. Η ιουδαϊκή λαίλαπα των αργυραμοιβών και των τοκογλύφων που όπως είδαμε είχε εισδύσει στην πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας πολύ πρίν την εμφάνιση των “αποστόλων” επιφορτίζεται να προωθήσει το Σχέδιο της ανώτερης βαθμίδας. Το ίδιο συμβαίνει σε όποιο μέρος του τότε γνωστού κόσμου υπάρχει συναγωγή.

 

 

Το 7070 οι Ρωμαίοι βάζουν φωτιά στην Ιερουσαλήμ όπως οι Εβραίοι είχαν βάλει φωτιά στην Ρώμη 6 χρόνια πριν.  Ο Δεύτερος Σατανικός Ναός γκρεμίζεται ως τα θεμέλια και οι Εβραίοι διασκορπίζονται στα 4 σημεία του ορίζοντα.  Η αλήθεια είναι ότι αρκετοί απλά καταφεύγουν στα περίχωρα της Ιερουσαλήμ και στις Ιουδαϊκές επαρχίες.  Όπως είδαμε πιο πάνω, εξαιτίας επείγοντος ραντεβού με τον Χάρο, ο μεγ. σεβ. διδ. Γαμαλιήλ έχει ψοφήσει 20 χρόνια πριν και δεν προλαβαίνει να δει την τελευταία πράξη. Ακόμα και απών όμως δεν παύει να αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς μαιευτήρες. Υπό την εποπτεία του, η Θρησκεία του Τόκου γεννάει το βδέλυγμα το οποίο μαζί με το σιχαμερό αδερφάκι του που θα γεννηθεί 6 αιώνες αργότερα θα στείλουν την ανθρωπότητα στο απόλυτο σκοτάδι. 

 

Την ίδια στιγμή που ο ρωμαϊκός στρατός του Βεσπασιανού καταλαμβάνει και κατεδαφίζει την Εβραιουσαλήμ, οι Εβραίοι εξαπολύουν την εκδίκησή τους. Το σχέδιο “ΙΧΘΥΣ” (άραγε προς τιμήν του μεγ. διδ. Γαμαλιήλ;) αναπτύσσεται σε όλη του την μεγαλοπρέπεια.  Η Απόκρυφη Μεταφερόμενη Στοά του Μεγάλου Ερπετού (Ατλαντίδα-Ιερουσαλήμ-Μέμφις- Βαβυλώνα –Σούσα- Περσέπολη-Ρώμη) θέτει σε κίνηση τον μηχανισμό. Η όλως συμπτωματική (;) εξορία/διασπορά που επιβάλλεται στους εβραϊκούς πληθυσμούς ευνοεί το σχέδιο.  Στα ξώφαλτσα, η σκοτεινή φιγούρα του Ιωσήφ Μπέν Ματθαίου γράφει για πάνω από 1.100.000 νεκρούς Εβραίους.  Η σημερινή βιομηχανία του ολοκαυτώματος έχει όπως μπορεί να δει κάποιος συγκεκριμένες ρίζες στις βιοτεχνίες του παρελθόντος.

 

 

Ο γιός του Βεσπασιανού, ο Τίτος, είναι ο δεύτερος Ρωμαίος που εισέρχεται στον Σατανικό Ναό, 133 χρόνια μετά τον Πομπήιο.  Μάλλον στα ερείπια γιατί ο Ναός έχει πυρποληθεί. Το θέαμα που αντικρίζει είναι σχεδόν πανομοιότυπο με εκείνο που είχε προκαλέσει την έκπληξη σε όλους και την πρώτη φορά:  Ο Ναός είναι ΑΔΕΙΟΣ.  Στο Άδυτο των Αδύτων πέρα από μια μενόρα (επτάφωτη) από ορείχαλκο και κάποιες από τις σάλπιγγες της Ιεριχούς δεν υπάρχει κανένα άλλο λατρευτικό αντικείμενο.  Το εσωτερικό μοιάζει με χρηματοκιβώτιο όπου αποθηκεύονται οι εισφορές των πιστών.  Αυτό είναι το υψηλό νόημα του ιουδαϊκού μονοθεϊσμού: ο χρυσός. Η συσσώρευση πλούτου και δύναμης. 

 

Η εβραϊκή ελίτ έχει κάνει μάτ.  Χρησιμοποιώντας την οργή των φτωχών Εβραίων από την μιά και την εμφύλια διαμάχη Ζηλωτών και Sicarii (μαχαιροβγαλτών) από την άλλη, καταφέρνει με τους πράκτορές της να εκτρέψει το ταξικό μίσος από την ίδια και να το μετατρέψει όλο σε εθνικό, εναντίον των αλλόθρησκων.  Χάνοντας τον πόλεμο, κερδίζει την επιβίωση και την διαιώνισή της στην Ιουδαία και αλλού.  Όσο για πόρους,  έχει φροντίσει να τους εξάγει και να τους κρύψει προκαταβολικά.  Την στιγμή που το ρωμαϊκό ξίφος μπήγεται στην χοντρή κοιλιά της χωρίς όμως να πειράξει κανένα όργανο, εκείνη καρφώνει την ακίδα με το αργό δηλητήριο στην βάση του αυτοκρατορικού αυχένα.    

 

Για τα επόμενα 30 χρόνια ο κάθε Ιουδαίος διανοούμενος που σέβεται τον εαυτό του, εκδίδει κι από ένα ευαγγέλιο.  Μόνο τα σωζόμενα ξεπερνούν τα …πενήντα. Σε ποιόν όμως απευθύνονται τα καλά νέα;

 

Η εβραϊκή κλίκα των αρχιερέων έχει δημιουργήσει μια νέα θρησκεία εκ του μηδενός εν μέρει για να εκμεταλλευτεί οικονομικά και να ποδηγετήσει το υπαρξιακό αδιέξοδο του κοσμοπολίτικου πλήθους αλλά κυρίως για να διαλύσει την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και να διεκδικήσει την παγκόσμια εξουσία.  Με στοιχεία από τον Μιθραϊσμό και τον Ιουδαϊσμό, με δανεικούς προφήτες από την Τορά, με ηγέτη ένα ανύπαρκτο πρόσωπο-καρικατούρα φτιαγμένο με κολλάζ από τους καμένους μεσσίες που η Ιουδαία παρήγε κατά χιλιάδες, με αποστόλους κάθε καρυδιάς καρύδι και εγκάθετο, η νέα θρησκεία κάνει το ντεμπούτο της.  Η υποδοχή είναι μέτρια. Τα πάντα στη “νέα” θρησκεία βρωμάνε μούχλα. Η φιλοσοφία της είναι για διανοητικά καθυστερημένους, τα θαύματα έχουν γίνει πριν από τριάντα χρόνια, οι προφήτες είναι μέτριοι και πεθαμένοι, ο Μεσσίας έχει αναστηθεί αλλά αναχώρησε για να επιστρέψει κάποια άλλη στιγμή… Το σκηνικό είναι για πολλά κλωτσίδια.  Όλα τα συμπτώματα δείχνουν εβραϊκή παπάτζα του χειρίστου είδους.

 

 Εκεί που οι δημιουργοί της νέας θρησκείας κάνουν τζάκποτ είναι στα όνειρα του φτωχού και του δούλου.  Με μεταφυσικές απαντήσεις σε ρεαλιστικά θέματα, με πρωτοφανή ψέματα και με αστήρικτες δογματικές απόψεις στήνουν μια μηχανή απίστευτης εξαπάτησης με στόχο τις χαμηλότερες τάξεις. (Πράγμα που θα δούμε να το επαναλαμβάνουν αιώνες αργότερα με το γλειφιτζούρι του κομμουνισμού).  Ανάμεσα στους φτωχούς, στους δούλους, στους απελεύθερους, στους μέτοικους, στους ακτήμονες, στους αγράμματους και στις γυναίκες, η νέα θρησκεία κάνει θραύση. Όμως ακόμα κι έτσι το πράγμα δεν περπατάει. Οι αυτόχθονες πολίτες, οι λεγεωνάριοι και αυτοί που κατέχουν την γή στις αρχαίες πόλεις δεν πείθονται από τις διεθνιστικές ρητορείες της δήθεν “αγάπης προς τον πλησίον” και αντιδρούν στην αναδιανομή των περιουσιών. 

 

Η αντίδραση της παλαιάς Ρώμης θα έρθει σπασμωδικά και με αρκετή καθυστέρηση. Σε αυτό φταίνε και οι Έλληνες με τον πολιτιστικό πλουραλισμό τους.  Η συμμορία των Φαρισαίων τους έχει μετατρέψει ύπουλα σε φορείς της νέας αρρώστιας.  Η επιλογή της ελληνικής γλώσσας ως βασικού θρησκειακού στοιχείου έχει γίνει για να ρίξει τις αντιστάσεις των λαών που έχουν συνηθίσει να θεωρούν τα προερχόμενα εκ της Ελλάδος πνευματικά προϊόντα ως ανώτερης ποιότητας.  Όμως η σύφιλη του Ναζώρ δεν έχει καμιά σχέση με τον ελληνικό πολιτισμό.  Ο βαθύτερος σκοπός αυτών που την έφτιαξαν είναι να δολοφονήσει το ελληνικό πνεύμα και να εξαλείψει την απειλή που απευθύνουν οι εξελληνισμένες μάζες στο οικονομικό κατεστημένο του εβραϊκού ιερατείου.  Αυτό είναι θείο δώρο για την παρακμιακή ρωμαϊκή ελίτ που έχει κτήματα αλλά όχι λεφτά, τα οποία πρέπει να δανειστεί.  Αντί για αιχμάλωτους και σκλάβους που εξεγείρονται, αποκτάει υπάκουους δουλοπάροικους που υπομένουν την καταπίεση και που περιμένουν να αμειφθούν μετά θάνατον.  Οι Έλληνες Εθνικοί παρόλο που είναι οι πρώτοι που αψιμαχούν με την σκοταδιστική αίρεση και οι φιλόσοφοι των ελληνικών πόλεων εκείνοι που αντιμετωπίζουν ειρωνικά τον γαμώθρησκο Σαούλ και τις παπαριές του, αποτελούν στο σύνολο χλωμές εξαιρέσεις.  Ο αρχαίος κόσμος στην πλειοψηφία του δεν αντιλαμβάνεται ποτέ το αδυσώπητο γενοκτονικό σχέδιο ούτε θέλει να πιστέψει -ακόμα και την τελευταία στιγμή- ότι έχει πέσει θύμα συνωμοσίας.  

 

 

 

Ο πολυθεϊσμός μάχεται μόνος του χωρίς καμία βοήθεια την Αβραμική λαίλαπα με τον μόνο δυνατό τρόπο: τον ανταρτοπόλεμο.  Γύρω στο 7135, στην Φρυγία εμφανίζεται το κίνημα των Μοντανιστών. Ο Μοντάνους, μύστης μιας ειδωλολατρικής αίρεσης βαφτίζεται χριστιανός αλλά αλλάζει το κόνσεπτ την ίδια νύχτα. Έχει μαζί του δύο προφήτισσες-dominatrixes την Μαξιμίλλα και την Πρίσκα οι οποίες ισχυρίζονται ότι έχουν κονέ με το Άγιο Πνεύμα.  Μάλιστα η Πρίσκα υποστηρίζει ότι κάνει πλακομούνι με τον Χριστό κάθε βράδι αφού την επισκέπτεται μεταμορφωμένος σε …γυναίκα και φορώντας ένα υπέροχο φόρεμα. Η αίρεση περιλαμβάνει πέρα από τις καυλοπροφητείες …θαύματα, ασκητισμό, βασανισμούς και μαζοχιστικές απολαύσεις.  Όπως είναι επόμενο το μαγαζί τα σπάει και οι εκκλησίες του από την Αίγυπτο ως την Γαλατία τιγκάρουν στην θεοσεβούμενη πλέμπα. Όλες οι διεστραμμένες ανωμαλάρες τσαλαπατιώνται για να ευλογηθούν από την ιερή γάτα με τις 9 ουρές. Εννοείται πως οι εβραιοχριστιανοί πατέρες τραβάνε τις κωλοτριχές τους με αυτό τον πούστη που έχρισαν ιερωμένο.

 

 

Την στιγμή που οι χήνες του Καπιτωλίου έχουν αρχίσει να κρώζουν επιτέλους συναγερμό, είναι πιά αργά. Μετά τον ξαφνικό θάνατο του Βεσπασιανού και των διαδόχων του και ενώ για 60 χρόνια οι διεσπαρμένοι Ιουδαίοι στασιάζουν σε όλη την Μεσόγειο σφάζοντας αδιάκριτα όποιον βρίσκουν μπροστά τους, το άστρο του Λάτιου οδεύει προς την δύση του.  Παρά το πολιτισμένο διάλειμμα των φιλελλήνων παγανιστών Αντωνίνων, ο εβραιοχριστιανικός καρκίνος έχει κάνει μετάσταση στα κόκαλα του Ρωμαϊκού Έθνους.  Το ελληνικό πνεύμα δεν μπορεί πλέον να περιμένει καμιά βοήθεια από τα δυτικά.

 

Με το διάταγμα του Καρακάλλα το 7212 που απονέμει την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη σε όλους τους κατοίκους της αυτοκρατορίας μόνο και μόνο για να εισπράξει κανένα φόρο, το τέλος γίνεται επίσημο. Εισβολές βαρβάρων, φυλετική εξάντληση, ηθική κατάπτωση, εμφύλιοι πόλεμοι, λοιμοί και οικονομική δυσπραγία δίνουν την χαριστική βολή. Το γεγονός ότι υπάρχουν χρονιές με 5 και με 6 αυτοκράτορες αρκεί για να περιγράψει αυτό που συμβαίνει. 

 

Κι ενώ οι Γότθοι κατεβαίνουν από παντού, τα latifundia και οι δουλοπάροικοι πληθαίνουν.  Οι διωγμοί του Δέκιου και του Διοκλητιανού εναντίον της εσωτερικής μάστιγας δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα.  Το οικονομικό μοντέλο των αργυραμοιβών έχει διαλύσει την μεσαία τάξη και οι εξαθλιωμένοι είναι περισσότεροι από κάθε άλλη περίοδο. Το χειρότερο είναι πως το δηλητήριο του Χριστιανισμού κυκλοφοράει ήδη στα υψηλά κλιμάκια της κοινωνίας. Εδώ δεν παίζει η προοπτική του παραδείσου και της μετά θάνατον ανταμοιβής που υπόσχονται οι Ιουδαίοι ποιμένες στους φτωχούς. Οι υποψήφιοι αρχιστράτηγοι και αυτοκράτορες, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν είναι κάν Ρωμαίοι, έχουν πολύ πιο πεζούς στόχους. Η νέα θρησκεία είναι το μέσο για να εκπληρώσουν τις κοσμικές φιλοδοξίες τους και η Απόκρυφη Στοά είναι εκείνη που διαλέγει και χρηματοδοτεί τα γκανιάν.  

 

Η τετραρχία που καθιερώνει ο Διοκλητιανός δεν μέλλει να κρατήσει πολύ.  Στην θρησκευτική αρένα οι Χριστιανοί έχουν αποκτήσει έναν επικίνδυνο αντίπαλο, την θρησκεία του Μίθρα, ενός θεού με φρυγικό σκούφο και τεκτονική ιεραρχία που έχει γενέθλια στις 25 Δεκεμβρίου. Ο Μιθραϊσμός όντας παλαιότερος και ανώτερος στο αποκρυφιστικό κομμάτι έχει πάρει το κεφάλι στην ανατολή.  Στα έγκατα της Ρώμης σκάβονται χιλιάδες μυστικοί ναοί (Μιθραία) όπου τελούνται τα Μιθραϊκά Μυστήρια και οι πιστοί αποκτούν βαθμούς μύησης.  Η υπόγεια διαμάχη των δύο μεγάλων Ανατολικών Στοών αρχίζει  να κορυφώνεται.  Από τα Υψίπεδα της ανατολικής Περσίας ως την παγωμένη Βρετανία, κι από την βόρεια ακτή της Αφρικής ως τα πυκνά δάση της Γερμανίας, η θρησκεία του Μίθρα έχει κυρίως ανδρικό κοινό και σχεδόν όλες οι λεγεώνες την έχουν ασπαστεί.  Ο Χριστιανισμός είναι κάπως ισχυρότερος στον άμαχο πληθυσμό και στις γυναίκες, όμως ο στρατός είναι αυτός που κάνει κουμάντο στην αυτοκρατορία.  

 

 

Μετά από τρείς αιώνες ρουφιανοδουλειά, όλα είναι έτοιμα να πάνε στραβά ακόμα μια φορά για τους Ιουδαίους ψεύτες και συνωμότες.  Ακριβώς εκείνη την στιγμή, και πριν από την κρισιμότερη μάχη της καριέρας του, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος βλέπει μέρα-μεσημέρι το …“Όραμα του Σταυρού” (πριν ή μετά την μύησή του στην Μεταφερόμενη Στοά δεν μας το ξεκαθαρίζει ο βιογράφος του). 

Κατά παράβαση όλων των κανόνων αλλάζει την τελευταία στιγμή τα λάβαρα του στρατού του και βάζει παντού την υπογραφή του Ναζώρ (!). Κατά κάποιο περίεργο τρόπο ενώ σε όλες τις λεγεώνες του ρωμαϊκού στρατού υπερτερούν οι Εθνικοί και οι Μιθραϊστές, σε εκείνες του Κωνσταντίνου η πλειοψηφία “τυχαίνει” να είναι …Χριστιανοί.  Ο ψυχολογικός εκβιασμός είναι στημένος ωραία.  Αν ο Κωνσταντίνος νικήσει, οι μέρες των διωγμών θα αποτελούν παρελθόν.  Στην σύγκρουση που ακολουθεί οι φανατισμένοι στρατιώτες του Κωνσταντίνου πνίγουν τον Μαξέντιο και τον στρατό του στον Τίβερη.  Κατόπιν του κόβουν το κεφάλι, το καρφώνουν σε ένα παλούκι και το περιφέρουν στους δρόμους της Ρώμης. 

 

Μόλις μερικούς μήνες μετά, το 7313 με το Διάταγμα των Μεδιολάνων ο Κωνσταντίνος καθιερώνει μια περίεργη “ανεξιθρησκεία”, επιστρέφει τις περιουσίες των χριστιανών που είχαν δημευτεί και δείχνει ανοχή στις εγκληματικές πράξεις τους που όσο πάνε και πληθαίνουν.  Με την ασυλία που τους εξασφαλίζει το βρωμερό κράτος, οι Χριστιανοί αρχίζουν να δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο.  Γκρεμίζουν ναούς, καίνε συγγράμματα, λυντσάρουν ιερείς και ιέρειες και τρομοκρατούν τον πληθυσμό σε όσες πόλεις είναι δυνατοί. Στα Μιθραία επικρατεί κατήφεια.  Με τον ίδιο τον αυτοκράτορα να προωθεί το σημάδι του σταυρού και να ανέχεται τους τραμπουκισμούς, η πλάστιγγα γέρνει φανερά υπέρ του Απέθαντου Ιουδαίου, αν και τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα.  

 

 

Το 7326 ο “μέγας” και “’άγιος” Κωνσταντίνος μαζί με την μητέρα του “αγία” Ελένη οργανώνουν την εκτέλεση με δηλητήριο του Κρίσπου (γιού του Κωνσταντίνου από άλλο γάμο), αλλά και της Φαύστας (της συζύγου του Κωνσταντίνου) την οποία κλειδώνουν στο χαμάμ και την ζεματίζουν ώσπου να ξεψυχήσει.  Οι κακές γλώσσες λένε πως τα θύματα είναι 3 γιατί η Φαύστα είναι έγκυος από τον …Κρίσπο. Στο χριστιανικό παλάτι των μελλοντικών αγίων επικρατεί παγερή σιωπή. 

 

 

Το 6664 ο Αλέξανδρος είχε ανέβει στον θρόνο που είχαν στήσει οι πρόγονοί του στην Πέλλα και είχε γίνει “Μέγας” έχοντας ως στόχο να διαδώσει τον ελληνικό πολιτισμό ως την άκρη του κόσμου.  Το 7330 ένας κάποιος Κωνσταντίνος που προορίζεται να αποκληθεί “Μέγας” κάθεται στον θρόνο που είχε στηθεί γι αυτόν σε μια καινούργια πόλη, μόνο που ο στόχος του είναι τελείως διαφορετικός.  Χωρίς πλάκα, ο αριθμός των ετών ανάμεσα στα δύο γεγονότα είναι απλή σύμπτωση.

 

Το τέλος εποχής είναι οδυνηρό.  Η μεταφορά της πρωτεύουσας στο Βυζάντιο μπορεί να δίνει νέα “ζωή” στο ανατολικό κομμάτι της παραπαίουσας αυτοκρατορίας, αλλά ταυτόχρονα είναι η αναγγελία θανάτου για το ελληνικό πνεύμα. Χιλιάδες Χριστιανοί σπεύδουν να καταταχτούν στον στρατό του Κωστάκη ενώ πριν έκαναν τα πάντα για να τον αποφύγουν.  Ο ιδρυτής της Κωνσταντινούπολης έχει ήδη προεδρεύσει στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο στην Νίκαια και έχει φροντίσει όλα να κυλήσουν ομαλά. Η συμμορία των ανίερων “Πατέρων της Εκκλησίας” δολοφονεί με δηλητήριο τον Άρειο μη καταφέρνοντας να τον αντικρούσει αλλιώς.  Είναι νωρίς για αιρέσεις και αποσχίσεις. Η “νέα” θρησκεία οργανώνεται ως πολιτική δύναμη και θέτει τους όρους της επιβολής της οι οποίοι είναι εντελώς αντίθετοι στην έννοια του έθνους.  Βέβαια η λέξη “αντίθετος” είναι πολύ φτωχή για να περιγράψει το μίσος και την εγκληματική δραστηριότητα των κηρύκων της… αγάπης. 

 

Εδώ υπάρχει μια σημαντική παράμετρος: Οι ρασοφόροι επίσκοποι του Σατανά καθιερώνουν μια διαρκή εμπόλεμη κατάσταση στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας και ειδικά στο ανατολικό κομμάτι της.  Ο εκκλησιαστικός αυτός υπόκοσμος δεν στρέφεται εναντίον του Ρωμαϊκού έθνους.  Χριστιανοί, Εβραίοι, ψευτο-Ρωμαίοι, ημίαιμοι και βάρβαροι εξαπολύουν όλο το μένος τους εναντίον του υπόδουλου Έθνους των Ελλήνων.

 

 

Ο Μέγας Ιουλιανός (γεννημένος από Ελληνίδα μητέρα) αποτελεί την ύστατη αναλαμπή φωτός πριν την χωμάτινη νύχτα.  Είναι ο τελευταίος Εθνικός αυτοκράτορας.  Όταν ανεβαίνει στον θρόνο είναι ένας νεαρός παθιασμένος με το ένδοξο παρελθόν και ειδικά με τα κατορθώματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του οποίου πιστεύει ότι είναι μετενσάρκωση.  Είναι επίσης πεπεισμένος ότι η υιοθέτηση από τους προκατόχους του της μοχθηρής αίρεσης των απατεώνων από την Γαλιλαία σε βάρος των αρχαίων αξιών αποτελεί ολέθριο λάθος.  Χαρακτήρας που συνδυάζει σπάνιες ιδιότητες όπως του στρατιωτικού ηγέτη, του διανοούμενου και του μεταρρυθμιστή και χαρίσματα όπως θάρρος, μόρφωση, οξυδέρκεια και μεθοδικότητα, δεν έχει καταλάβει το σημαντικότερο:  Ότι οι Χριστιανοί δεν είναι μόνοι τους σε αυτή την κομπίνα. Αυτοί που επιθυμούν τον θάνατο του ελληνικού πνεύματος είναι πολλοί. Η άρχουσα συμμορία δεν έχει πατρίδα.

 

 

Τους 19 μήνες που καταφέρνει να μείνει ζωντανός στο αυτοκρατορικό μαγαζί παίρνει μια σειρά από μέτρα που χτυπούν άγρια την συμμορία του Γιαβέ στο σημείο που πονάει: Στην τσέπη.  Επιστρέφει τους ναούς και τα κτήματα που είχαν καταπατήσει οι Χριστιανοί στους Εθνικούς.  Τους υποχρεώνει να αναστηλώσουν με δικά τους εξοδα τους ναούς που είχαν κατεδαφίσει.  Απαγορεύει να διδάσκουν οι Χριστιανοί στα σχολεία τους Έλληνες κλασσικούς διαστρεβλώνοντας τα νοήματά τους και να προσηλυτίζουν μαθητές …χρεώνοντας δίδακτρα γι αυτό.  Ξηλώνει όλους τους Χριστιανούς από το στρατό και τον κρατικό μηχανισμό. Και το καλύτερο: δεν επιτρέπει να κληροδοτεί κάποιος μετά θάνατον την περιουσία του στην εκκλησία.  Στην Αντιόχεια η κόντρα με τους φανατικούς του Ναζώρ και τα οικονομικά συμφέροντα από πίσω τους είναι γερή.  Όμως αρκετές άλλες πόλεις δέχονται με ανακούφιση την πνοή του φρέσκου αέρα που απομακρύνει τις αναθυμιάσεις των λιβανιών.

 

Στην Ιερουσαλήμ οι Εβραίοι, παρόλο που τα μέτρα του Ιουλιανού είναι ιδιαιτέρως ευνοϊκά γι αυτούς, τον αντιμετωπίζουν με καχυποψία, ακόμα και τον σαμποτάρουν όπου μπορούν.  Το μίσος τους για τους Έλληνες και την Εθνική τους Θρησκεία δεν είναι εύκολο να κρυφτεί.  Σε μια μάχη με τους Πέρσες ο Ιουλιανός τραυματίζεται θανάσιμα. Οι Χριστιανοί κάνουν πάρτι γιατί λένε ότι πέθανε ο Αντίχριστος.  Απ’ ό,τι φημολογείται αργότερα, ο Βασίλειος από την Καισάρεια (αυτός ο τραβεστί “άγιος” που αλλάζει όνομα και μεταμφιέζεται ως χοντρός Γερμανός με κόκκινα ρούχα κάθε πρωτοχρονιά) είχε δώσει την εντολή δολοφονίας (“Δια να προστατευθεί η πίcτιc”). 

 

Το έρεβος χέζει πάνω στην λογική.  Μια ολόκληρη βιομηχανία που προμηθεύει άγια αξεσουάρ σε εκκλησίες και μοναστήρια βρίσκεται σε οργασμό. Τίμια καδρόνια, χιτώνες, σεντόνια, καρφιά, άχυρα από την φάτνη, 6 σπόγγοι με ξύδι σταυρώσεως, 14 από τις στάμνες του γάμου της Κανά, 35 ακάνθινα στεφάνια και πάει λέγοντας.  Ως προς τα συλλεκτικά δείγματα DNA: Μπουκάλια με γάλα από τα βυζιά της Παναγίας, ένα παιδικό δόντι του Ιησού, νύχια, μαλλιά, τρίχες από τα γένια του, σταγόνες αίμα από το πλευρό του, τρείς (!) αποξηραμένοι αφαλοί,  ένα μπουκαλάκι με τα δάκρυά του και ένα φλασκί με την ...ανάσα του. Μια και είχε υποστεί περιτομή, κρατηθείτε, δεν υπάρχουν ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε τρία, αλλά …δεκαεφτά (17) ολόκληρα πετσάκια από την πούτσα του Χριστού.  Άντε μετά να αποδείξει ότι δεν ήταν ελέφαντας. (Τα στοιχεία από το βιβλίο του Εμ. Γιαροσλάφσκι, “Πώς γεννιούνται, ζούν και πεθαίνουν οι θεοί και οι θεές”.)  Ο μέγας ιεράρχης και προστάτης (μάλλον με την έννοια του νταβατζή) της παιδείας, Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός γράφει στον άγιο Ιερώνυμο:  “Έχουμε ανάγκη από όσον το δυνατό περισσότερους μύθους για να μπορούμε να εντυπωσιάζουμε τον όχλο. Όσο λιγότερο καταλαβαίνει ο όχλος, τόσο πιο ενθουσιώδης γίνεται. Οι πατέρες και οι δάσκαλοί μας δε έλεγαν πάντοτε αυτό που σκέφτονταν, αλλά αυτό που τους υπαγόρευαν οι συνθήκες και οι ανάγκες.” 

 

 

 

 

 

 

Η σκιά που αφήνει ο Ιουλιανός πάνω στο σατανικό οικοδόμημα που μόλις έχει αρχίσει να παίρνει ύψος και η ένταση της χριστιανικής λιβελλογραφίας προς την μορφή του μας κάνει να θεωρούμε πιθανό ότι η ιστορία του κόσμου θα ήταν διαφορετική αν αυτός ο ξεχωριστός Έλληνας είχε μείνει στον θρόνο 10-20 χρόνια.  Δεν είναι τυχαίο που πεθαίνει σχεδόν στην ίδια ηλικία με το ίνδαλμά του τον Μέγα Αλέξανδρο, ούτε το ότι το χθόνιο ιερατείο των Ιουδαίων εγκαθίσταται πλέον μόνιμα στον προθάλαμο της βυζαντινής εξουσίας.  Οι Έλληνες παύουν να είναι παιδιά που παίζουν ανέμελα γιατί τώρα έχουν μεταβληθεί σε θηράματα των χριστιανικών Όρκ.

 

                           

             (ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ Β΄ ΜΕΡΟΣ)