Ανδρών επιβλαβών πάσα γή γαμώταφος. Οι Παράξενες Ημέρες της οικονομικής κρίσης και της ψυχολογικής παράκρουσης. Η "νέα" έννοια του έθνους και άλλες μπαρούφες. (Μέρος Β)

 

21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 9012

 

Αν η αύρα που απλώνει πάνω στον Ελληνισμό η ευεργετική περίοδος του ημίθεου Ιουλιανού είναι σύντομη, η εκμηδενιστική μανία του εβραιοχριστιανικού συρφετού εναντίον του Έθνους θα διαρκέσει δυστυχώς πολύ.  Τα χρόνια που ακολουθούν μπαίνουν οι βάσεις για την άλωση των μυαλών.  Μια νέα κάστα πρακτόρων με ράσα ανδρώνεται και κατηχείται ήδη στα μυστικά παρακλάδια της Μεταφερόμενης Στοάς.  Αυτοί οι συνήθως κακάσχημοι και αδικημένοι από την φύση μπάσταρδοι παίρνουν εργολαβία την εξόντωση των Ελλήνων.  Οτιδήποτε ωραίο και ευφυές καθυβρίζεται και κατακομματιάζεται.  Το ιδανικό πλέον γίνεται η ασχήμια και η μετριότητα.  

 

 

 

Είναι φανερό πως αυτό το ιουδαιόθρησκο παγκόσμιο κράτος δεν έχει τίποτα το κοινό με την αρχαία Ρώμη από την οποία δηλώνει ότι προέρχεται. Όλα τα στοιχεία και οι αρετές του αγροτικού Λάτιου έχουν χωνευτεί ανεπανόρθωτα μέσα στο καζάνι της παγκοσμιοποιημένης αυτοκρατορικής οικονομίας.  Με την μεταφορά της πρωτεύουσας στο Βυζάντιο ο θάνατος του αρχαίου κόσμου είναι οριστικός.  Το πρόβλημα που είχε φανεί και στο απέραντο κράτος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά που με τον θάνατό του είχε λυθεί προσωρινά με τους διαδόχους του ως γνήσιους Έλληνες να αναλαμβάνουν ο καθένας το κομμάτι που του ανήκε, επανακάμπτει στους Ρωμαίους σφετεριστές της εκστρατείας του.  Η απολυταρχία ανατολικού τύπου δεν ταίριαζε ποτέ στους ατομικιστές Έλληνες. Ακόμα κι εκείνοι που έκαναν τον ρουφιάνο του αυθέντη, δεν περίμεναν παρά την κατάλληλη στιγμή για να τον δηλητηριάσουν και να κλέψουν τον θρόνο του. Η μετάλλαξη του ανεκτικού πολίτη των Ελληνιστικών χρόνων σε φανατικό χριστιανό σκλάβο και του κληρούχου σε ακτήμονα δουλοπάροικο ήταν αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση του πλουτοκρατικού απολυταρχικού καθεστώτος της (τότε) Νέας Εποχής.  Παρεμπιπτόντως, όσοι θεωρούν ότι αυτά που συμβαίνουν σήμερα είναι καινούργια, θα πρέπει να ξαναδιαβάσουν με προσοχή κάποια παλαιότερα κεφάλαια της ιστορίας.

 

 

Ο Ιοβιανός που αναλαμβάνει τις τύχες της αυτοκρατορίας μόνο για οχτώ μήνες προλαβαίνει μέσα στους έξη πρώτους να ανακαλέσει όλα τα διατάγματα του Ιουλιανού, να διατάξει το κάψιμο της βιβλιοθήκης της Αντιόχειας (δεύτερη σε σπουδαιότητα μετά αυτήν της Αλεξάνδρειας) και να θέσει την Εθνική Θρησκεία εκτός νόμου επί ποινή θανάτου.  Πίσω από αυτήν την αυτοκρατορική μαριονέτα βρίσκεται ο Αιγύπτιος στην εθνικότητα “άγιος” Αθανάσιος (ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας) που είναι ο πλέον υψηλόβαθμος από τους σκληροπυρηνικούς του ανόσιου τάγματος του Τζέχου.  Όχι ένας, αλλά 3 χριστιανοί (!) αυτοκράτορες (4 σύνολο, αν βάλουμε και τον Ιουλιανό) τον έχουν εξορίσει διαδοχικά κι αυτό τα λέει όλα. Αυτό το μέγα και ζάπλουτο κάθαρμα ανακατεύεται με την διαχείριση των φυσικών πόρων και την διανομή τους με θράσος ενός …commodities market maker. Την φυσιογνωμία του την συναντάμε σε οποιονδήποτε τομέα εμπλέκονται χριστιανοί.  Πάντα με την προβιά του αγαθού ποιμένα αυτός ο ύπουλος νούς καταφέρνει να οργανώσει ως και έλλειψη σιταριού σε κάποιες επαρχίες για να προκαλέσει ταραχές.  Ο Λένιν ως αγκιτάτορας ωχριά μπροστά σε αυτόν τον καθήκαρο.

 

 

Η κατάσταση ξεφεύγει από οποιαδήποτε λογικά πλαίσια όταν στην φιδοφωλιά της Σκατούπολης του Βοσπόρου ενθρονίζεται ο Θεοδόσιος ο Α΄(“άγιος” και “μέγας” κι αυτός).  Είναι ο Νο 2 στην κλίμακα των απεχθέστερων χριστιανικών ερπετών.  Μπασταρδορωμαίος (;) στην εθνικότητα, γεννημένος στην Ισπανία αυτός ο μιαρός χριστιανικός μύκητας είναι υπεύθυνος επιγραμματικά για τα εξής: 

- Για την πλήρη απαγόρευση της Εθνικής Θρησκείας και των δραστηριοτήτων της. 

- Για την κατάργηση των Ολυμπιακών Αγώνων. 

- Για το κλείσιμο και την κατεδάφιση των αρχαίων θεάτρων

- Για την απαγόρευση των Ελευσίνιων Μυστηρίων.

- Για την μαζική καταστροφή όλων των ναών που είχαν διαφύγει το γκρέμισμα στα χρόνια των προκατόχων του λόγω εξαιρετικού κάλλους ή σπουδαιότητας (μεταξύ των οποίων ο Ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς, το Σεραπείο σύμπλεγμα στην Αλεξάνδρεια, ο Ναός των Εστιάδων Παρθένων στην Ρώμη, κ.α.).  

- Για τον ανελέητο διωγμό των Ελλήνων Εθνικών που αρνούνταν να βαπτιστούν Χριστιανοί. 

- Για την εισαγωγή των Γότθων ως μισθοφορικού στρατού κατοχής στον ελληνικό χώρο.

- Για χιλιάδες εκτελέσεις και για οργανωμένη γενοκτονία του Ελληνικού Έθνους (μόνο στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης σε μια ημέρα σκότωσε 7.000 επειδή το πλήθος είχε στασιάσει με πρόφαση κάποια σύλληψη και είχε σκοτώσει τον Γότθο διοικητή της πόλης.

 

Στο Σεραπείο της Αλεξάνδρειας υπάρχει ένα άγαλμα που αιωρείται στον αέρα με μαγνήτες που αλληλοεξουδετερώνονται κρατώντας το σε συγκεκριμένη θέση. Οι γκασμάδες και οι βαριοπούλες των Χριστιανών επιτίθενται στις “διαβολικές” δυνάμεις και με την βοήθεια του Ιεχωβά ισοπεδώνουν τα πάντα. Χειρόγραφα με σοφία αιώνων που αποτελούν παγκόσμια κληρονομιά δημεύονται με το έτσι θέλω από μια κλίκα εγκληματιών.  Κάποια από αυτά (τα λογοτεχνικά) καίγονται  ενώ τα επιστημονικά πακετάρονται για αλλού.  Πρόκειται για την μεγαλύτερη κλοπή όλων των αιώνων. Πρωταγωνιστής είναι ο “πατριάρχης” Αλεξανδρείας Θεόφιλος, “ένα κάθαρμα με τα χέρια του λερωμένα με χρυσάφι και αίμα”,  όπως εύγλωττα περιγράφει ο Γίβων.

 

 

Οι φλόγες της αρχαίας καταστροφής θα εξακολουθούν να καίνε για πολλούς αιώνες. Αυτό που καίγεται είναι η κατά 80 % ελληνική γνώση σε μορφή παπύρων και χειρογράφων. Μαζί της καίγεται και όποια αλήθεια δεν συμφωνεί με το δόγμα.  Μια νέα “επιστήμη” εμφανίζεται.  Η βιβλιοπλαστογραφία.  Ταυτόχρονα ξεκινάει και η βιομηχανία κατασκευής “αποδείξεων”.  Πρόσωπα, γεγονότα και θάματα, πατεντάρονται, γυαλίζονται και προσφέρονται προς κατανάλωση. Οι πυρκαγιές που αποτελειώνουν τις βιβλιοθήκες της κλασσικής εποχής συνδέονται άμεσα με την μεγάλη φωτιά της Ρώμης επί Νέρωνα.

 

 Ένα “περίεργο” εδάφιο του Τάκιτου παίρνει ως αφορμή την φωτιά της Ρώμης για να μας πετάξει στα μούτρα 2-3 ονόματα:

“…Ως εκ τούτου, για να απαλλαγεί από τις φήμες, ο Νέρων πρόσδεσε την ενοχή και προκάλεσε τα πιο περίτεχνα βασανιστήρια σε μια τάξη που ήταν μισητή για τις βδελυγμίες της και που ονομάζεται από τον λαό Χριστιανοί.  Ο Χριστός, από τον οποίο το όνομα είχε την προέλευσή του, υπέστη την εσχάτη των ποινών επί αυτοκρατορίας του Τιβέριου από τον εισαγγελέα Πόντιο Πιλάτο. Η πλέον βλαβερή δεισιδαιμονία που τοιουτοτρόπως καταπνίγηκε προς στιγμήν, ξέσπασε πάλι όχι μόνο στην Ιουδαία, την πρώτη πηγή του κακού, αλλά ακόμα και στην Ρώμη, όπου συγκλίνουν όλα τα ειδεχθή ή ντροπιαστικά από κάθε μέρος του κόσμου και γίνονται δημοφιλή.  Έτσι πρώτα συνελήφθησαν εκείνοι που ομολόγησαν την ενοχή τους, στη συνέχεια με βάση τις πληροφορίες τους ένα τεράστιο πλήθος καταδικάστηκε όχι τόσο για το έγκλημα του εμπρησμού, αλλά για το μίσος του εναντίον του ανθρώπινου είδους…” (Tacitus, Annales 15:44).

 

Φυσικά πρόκειται για μια κραυγαλέα απόπειρα κάποιων ελεεινών επισκόπων του μεσαίωνα να πλαστογραφήσουν ex concessis ένα πιστοποιητικό γεννήσεως για τον ανύπαρκτο ραβί τους. Θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι το χωρίο είναι εμβόλιμο καθότι αποτελεί ξένο σώμα στο κείμενο. Δεν στέκει ούτε συντακτικά, ούτε γραμματικά, ούτε νοηματικά σε σχέση με το υπόλοιπο.  Ως εκ …θαύματος, αν κάποιος αφαιρέσει την επίμαχη παράγραφο, τότε το κείμενο κυλάει κανονικά. Επίσης φαίνεται ότι διαχωρίζει τους χριστιανούς από τους Ιουδαίους μην αναφέροντας καθόλου τους δεύτερους, πράγμα που για τότε αποτελεί αναχρονισμό γιατί ο χριστιανισμός στα πρώτα του βήματα είναι καθαρά ιουδαϊκή αίρεση.  Εδώ να υπογραμμίσω ότι οποιαδήποτε πληροφορία φτάνει ως εμάς όχι από το χειρόγραφο της εποχής ή έστω από κάποιο κοντινό του, αλλά από μοναστηριακό αντίγραφό τους είναι άκρως αμφισβητήσιμη και αναξιόπιστη. Αυτοί που κατέστρεψαν και εξαφάνισαν ολόκληρα έργα της αρχαίας γραμματείας είναι πάρα πολύ πιθανό έως βέβαιο ότι έχουν παραποιήσει αρκετά από τα σωζόμενα και ειδικά τα ιστορικά που άπτονται της ύπαρξης του δόγματός τους.  Στην περίπτωση αυτή, μια και δεν υπάρχει κανένα πρωτότυπο των “Χρονικών” του Τάκιτου και το παλαιότερο αντίγραφο έρχεται 1.000 χρόνια αργότερα (!) μέσα από το Αββαείο των Βενεδικτίνων του Μόντε Κασσίνο είναι αρκετό για να θεωρείται παντελώς απαράδεκτο ως πηγή όσον αφορά το σημείο που περιγράφει γεγονότα που έχουν σχέση με την ιστορικότητα του ιδρυτή του μαγαζιού τους.  Ήδη έχουν επιβεβαιωθεί επιστημονικά κάποιες “επεμβάσεις” ακόμα και στο αντιγραμμένο κείμενο όπως η μετατροπή του Crestiani σε Christiani. Οι ερμηνείες υπέρ της αυθεντικότητας του χωρίου από διάφορους “πανεπιστημιακούς μελετητές” (κυρίως θεολόγους με Ph.D.) είναι επιεικώς παιδαριώδεις ως προς τους συλλογισμούς και τα επιχειρήματά τους.  Διαβάζουμε π.χ. Koestenberger και Van Voorst:  “Οι χαρακτηρισμοί που αποδίδονται στους χριστιανούς είναι πολύ υποτιμητικοί για να έχουν γραφεί από κάποιον χριστιανό γραφέα.”  Ο Meier λέει: “Δεν υπάρχει ιστορική ή αρχαιολογική ένδειξη ότι το εδάφιο είναι εμβόλιμο από χριστιανό γραφέα.”  Προφανώς ο κύριος αυτός που εκτός από καθηγητής πανεπιστημίου είναι και καθολικός ιερέας δεν έχει ακούσει ποτέ του για τον “άγιο” Αιμιλιανό τον Σφυροκόπο που είχε χόμπι να σπάει αρχαία αγάλματα. 

  

 

Chilton, Eddy, Evans, Boyd, όλα τα σκατά της χριστιανικής συμμορίας των ΗΠΑ αποφαίνονται ομαδόν υπέρ της αυθεντικότητας, λές και ήταν παρόντες στην συγγραφή.  Eppur si muove.  Όλοι αυτοί οι ευσεβείς κύριοι μπορούν να πιστεύουν ό,τι θέλουν, αλλά απέχουν πολύ από να προσκομίσουν όχι δύο (2) αξιόπιστες γραπτές πηγές από τις οποίες μπορεί να εξαχθεί ότι ο Χεσούς ήταν ιστορικό πρόσωπο, αλλά έστω και μία (1). 

 

Η αντίστοιχη περίπτωση του Ιωσήφ Μπέν Ματθαίου (το διαβόητο “Testimonium Flavianum”) που δήθεν γράφει για τον Πιλάτο και για την …ανάσταση του Τζέχου είναι ακόμα πιο καραμπινάτη σκατιά ως προς την πλαστογραφία.  Ακόμα και οι ίδιοι οι Χριστιανοί “ερευνητές” δεν το θεωρούν γνήσια καταγραφή.  Αν ο Ιώσηπος είναι από μόνος του φαιδρός και ανυπόληπτος ως ιστορική πηγή, άραγε τι να πει κανείς γι αυτούς που τον πλαστογραφούν;  Κι εδώ το πιο παλιό αντίγραφο είναι μοναστηριακό του 11^ου αιώνα. Υπάρχει βέβαια και η μαρτυρία του επισκόπου Ευσέβιου τον 4^ο αιώνα ότι το είχε διαβάσει αλλά καλύτερα να ρωτήσω τον μπάρμπα μου τον ψεύτη να μου πεί αν υπήρξε ο Τζέχος.  Και βέβαια, καλύτερα να μην μιλήσουμε για τις …“Πράξεις του Πιλάτου” όπου ο ίδιος ο Ρωμαίος έπαρχος της εποχής αναφέρει στους ανωτέρους του τα …θαύματα (!) και την σταύρωση ενός απατεώνα της Ιερουσαλήμ.  

 

  

Πέρα από τους “ευαγγελιστές” και τα διατεταγμένα ψέματά τους δεν υπάρχει καμία άλλη ιστορική “απόδειξη” για την ύπαρξη του Τζέχου.  Αυτός που υπήρξε σίγουρα είναι ο Σαούλ-Παύλος και τούτο δεν τεκμαίρεται βέβαια από τις “Επιστολές” του αλλά από την καταγραφή του στο δελτίο συλλήψεων των ρωμαϊκών αρχών. Η  συμπεριφορά των μπινέδων με τα ράσα είναι κατανοητή αφού δεν υπάρχουν πολλοί ακόμη συγγραφείς για να χαλκεύσουν εκείνη την εποχή.  Ο Πλούταρχος επειδή γνωρίζει πολύ καλά τους Εβραίους και τις θεωρίες τους , τους αγνοεί εντελώς.  Έχοντας άμεση αντίληψη του τι ρόλο παίζουν, πουθενά δεν μιλάει για Χριστιανισμό.  Άλλωστε αν οι Έλληνες εκείνη την εποχή επρόκειτο να διαλέξουν κάποιον να τους σώσει, θα επέλεγαν μάλλον τον Απολλώνιο τον Τυανέα που ήταν κλάσεις ανώτερος από την ιουδαϊκή πατσαβούρα.

 

 

Επί αιώνες η δουλειά αυτών που απαλλοτρίωσαν υπέρ της τσέπης τους την γνώση που δεν τους ανήκε και που κατέστρεψαν χιλιάδες έργα του ανθρώπινου νού θα είναι η παραχάραξη της ιστορίας.  Διαλογή κάνουν στα γαμημένα μοναστήρια. Ό,τι δεν τους συμφέρει, παίρνει τον δρόμο για το τζάκι. Ό,τι μπορεί να διαστρεβλωθεί να λογοκριθεί και να χρησιμοποιηθεί, δίνεται για παραχάραξη, νυστέρι και αντιγραφή.  Οι Χριστιανοί εγκληματίες δεν αξίζουν κανέναν οίκτο.  Από την θέση του ισχυρού έκαναν και κάνουν ό,τι μπορούν για να κρατήσουν την ανθρωπότητα σε κατάσταση παντοτινής δουλείας. 

 

 

 

Για πολλά γέλια είναι και η τραγελαφική εκδοχή που διαδίδεται τα τελευταία χρόνια στο ρουφιανιστάν.  Μερικοί απελπισμένοι χατζηραγιάδες χτυπιώνται ότι ο (ανύπαρκτος) Τζέχος ήταν …Έλληνας και λεγόταν Ιάσων.  Η απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας από τον Ιουδαίο λαθρομετανάστη Ναζώρ δείχνει ότι δεν υπάρχει όριο στις εξωφρενικές και ανιστόρητες απάτες των υπόγειων δολοπλόκων. Τουλάχιστον αυτή η κασκαρίκα καταρρίπτεται εύκολα ανοίγοντας οποιοδήποτε ημερολόγιο στην 1^η Ιανουαρίου:  Έλληνας με περιτομή δεν υφίσταται.

 

  

Ο Θεοδόσιος, ένας αυτοκράτορας-μηδενικό που τρώει συνεχώς φάπες από την εβραϊκή συμμορία είναι το πρόσωπο που συν τοις άλλοις μεθοδεύει την καταρράκωση του αυτοκρατορικού θεσμού και την πλήρη υποδούλωσή του στο ιερατείο. Το εβραιοπαπαδαριό τον γαμάει και αυτός ζητάει συγνώμη.  Τα στάνταρντ που θέτει τότε αυτός ο γαμώταφος πούστης στην παρτούζα της εκκλησίας με την πολιτική εξουσία ισχύουν ως σήμερα. 

 

 Στο παρασκήνιο υποβολέας είναι κάποιος Ιωάννης, ο εκλεκτός της Σολομώντειας Στοάς.  Αυτή η χριστιανική κατσαρίδα είναι μακράν το νούμερο 1 στην λίστα των δολοφόνων του Έθνους. Ο ανώνυμος Σύριος (;) του οποίου δεν ξέρουμε καν το επίθετο (μετέπειτα “άγιος” κι αυτός) εμφανίζεται σε εμάς ως Ιωάννης ο Κουραδόστομος ή Σκατόστομος ή Γαμώστομος ή όπως αλλιώς θέλετε. Πέρα από το ανθελληνικό και αντεθνικό του έργο, έχει παρουσιάσει και αντίστοιχο “παιδαγωγικό” (του οποίου η εβραιοτεκτονική πατρότητα είναι ολοφάνερη). 


Λέει ο εν λόγω παλιόπουστας, βιαστής των παιδικών ψυχών, ο ψυχή και σώμα Εβραίος:  “…Κανείς δεν πρέπει να δίνει στα παιδιά του τα ονόματα των (Ελλήνων) προγόνων, είτε είναι του πατέρα του, της μητέρας του, του παππού του ή του προπάππου του, αλλά να δίνει αυτά των δικαίων (της Π. Διαθήκης), των μαρτύρων, των επισκόπων και των αποστόλων. Προς αυτούς ας είναι και τούτος ο ζήλος σας…”  

Και για την ελληνική παιδεία: “…Όσο πιο βάρβαρο φαίνεται ένα έθνος και αποξενωμένο από την ελληνική παιδεία, τόσο πιο λαμπερή φαίνεται η δική μας διδασκαλία… Αυτός ο (πιστός) βάρβαρος έχει καταλάβει ολόκληρο τον κόσμο και ενώ όλα τα των Ελλήνων έργα σβήνουν και αφανίζονται, τούτου (του βάρβαρου) κάθε μέρα γίνονται λαμπρότερα…”  

 

Αυτό το μισάνθρωπο εξάμβλωμα με την γλώσσα που στάζει μέλι για την Στοά του και δηλητήριο για τους αλλόδοξους (και ειδικά τους Έλληνες Εθνικούς) φυτεύεται Αρχιεπίσκοπος της Πουστούπολης όταν ψοφάει ο βρωμερός Θεοδόσιος.  Όσο ζούσε, αυτές οι δύο πούστρες συντηρούσαν έναν μύθο ότι δήθεν βρίσκονταν σε κόντρα, τον ίδιο μύθο που συντηρούν οι πολιτικάντηδες του σήμερα. Αν βέβαια δει κάποιος το έργο τους συνολικά και τότε και τώρα, ο ένας κόβει και ο άλλος ράβει. Οι κινήσεις τους είναι συντονισμένες στο έπακρο. 

 

 

 
Για τα ξεκατινιάσματα μισθώνεται μια άλλη μασονική υποκατσαρίδα, ο “άγιος” Αμβρόσιος, ο οποίος μάλιστα είναι …αβάφτιστος.  Ως νέος Σαούλ (είδα φώς και μπήκα ρε παιδιά) ο Αμπρουάζ μπαίνει μέσα στην εκκλησία μία μέρα και κάποιος από το πλήθος φωνάζει: “Ο Αμβρόσιος αρχιεπίσκοπος!”  κι έτσι εκλέγεται δια βοής (!).  Σε λιγότερο από μια εβδομάδα βαφτίζεται, χρίζεται και εγκαθίσταται ως αρχιεπίσκοπος Μιλάνου.  Το δούλεμα δεν έχει τέλος.

Είναι ξεκάθαρο πως οι Μεγάλοι Σχεδιαστές και τα έρποντα έντομά τους της πρώτης γραμμής όπως ο Γαμώστομος δεν αναμιγνύονται πουθενά για να λερώσουν τις δαγκάνες τους με αίμα.  Πάντα κάποιος βαλές ή βάρβαρος είναι διαθέσιμος για να τραβήξει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας ή για να κάνει την βρωμοδουλειά του χασάπη. 



Το βούτηγμα στο αίμα το αναλαμβάνουν οι Γότθοι που “κατά σύμπτωση” είναι οι πρόγονοι των σημερινών Γερμανών.  Ορδές άπλυτων γύφτων βαπτίζονται κατά χιλιάδες στα όρθια με …αγιασμό και καθοδηγούνται από ορθόδοξους χριστιανούς μοναχούς εναντίον των ελλαδικών πόλεων.  Αυτά τα γοτθικά ζώα έχουν το ελεύθερο από τον αυτοκράτορα και τον επίσκοπο της Γαμιούπολης να ληστέψουν, να κάψουν, να βιάσουν και να σφάξουν όσο τραβάει η ψυχή τους.  Η υπόδουλη, ανυπεράσπιστη Ελλάδα γίνεται ο παράδεισος του βαρβάρου.  Η σιχαμερότερη φαντασίωση του κάθε ανώμαλου πιθηκοειδούς πραγματοποιείται στους ίδιους χώρους που πριν από αιώνες το ανθρώπινο πνεύμα είχε ξεφύγει από τα γήινα μέτρα.  Τώρα οι φανατικοί Χριστιανοί καγχάζουν για την νίκη της χθόνιας ιδεολογίας τους. Με ψαλμούς δοξάζουν την δύναμη του Γιαβέ και του γαμημένου γιού του, βλέποντας τους μεθυσμένους υπάνθρωπους του Μαύρου Δάσους να καρφώνουν τα σπαθιά τους στις κοιλιές εγκύων γυναικών και να ψήνουν μωρά στη σούβλα.

Φυσιολογικά ούτε και η Ρώμη θα έπρεπε να ξεφύγει από την εφαρμογή του καταστατικού της εξόντωσης, αν όλα ήταν τυχαία και συμπτωματικά.  Όμως εκεί τα πράγματα είναι πολύ πιο χαλαρά και τα ίδια κτήνη του Αλάριχου …σέβονται τον πληθυσμό και ασχολούνται μόνο με το πλιάτσικο.  Γιατί άραγε αυτή η μονόπλευρη αντιμετώπιση;  Πολιτισμένη συμπεριφορά στην Ρώμη και ανήλεη σφαγή στην Ελλάδα;  Ποιος είναι αυτός που δίνει τις εντολές της γενοκτονίας των Ελλήνων; 

 

Ο φιλόσοφος και ιστορικός Ευνάπιος (7346-7420) στα πετσοκομμένα από τους μοναχούς συγγράμματά του περιγράφει ξεκάθαρα ως υπεύθυνο την εβραϊκή συμμορία με τις μαύρες ρόμπες.  “…Ο δε Αλάριχος με τους βαρβάρους του πέρασε τις Θερμοπύλες σαν να έτρεχε ιπποδρομίες σε στάδιο. Η ασέβεια αυτών με τα φαιά ιμάτια (Σ.Μ. των μοναχών) που εισέβαλαν μαζί του ανεμπόδιστα, άνοιξε σ’ εκείνον τις πύλες της Ελλάδος…”

 

Όσο και να αγριεύει κάποιος και να τρελαίνεται με τις σφαγές των βαρβάρων και να τους μισεί, δεν πρέπει να ξεχνάει ότι την μεγαλύτερη ευθύνη δεν την έχουν αυτοί, αλλά οι ηθικοί αυτουργοί τους, αυτοί που τους προσλαμβάνουν: Ο “χριστιανός” αυτοκράτορας και ο πατριάρχης του.  Σε όποια επαρχία δεν μπορούν να φτάσουν οι  βάρβαροι δια ξηράς, στέλνονται με βυζαντινά πλοία. Όταν ούτε κι έτσι επαρκούν, επιστρατεύονται οι χριστιανοί.

  

Οι Ιουδαίοι ραβίνοι που μασκαρεμένοι παριστάνουν τους πατέρες της εκκλησίας, γνωρίζοντας καλά τις αδυναμίες στην διαδικασία της ανθρώπινης πίστης σε θεούς αναλαμβάνουν πρώτα απ’ όλα την κρισιμότερη υπόθεση: Την υποχρεωτική διαπαιδαγώγηση των νέων.  Ένα πεντάθλιο εύρημα εφαρμόζεται για να ελέγξει τις “διαρροές”: Η υποχρεωτική Νηπιοβάπτιση.  Φανατικός υποστηρικτής της ποιος άλλος από τον Ιωάννη τον Γαμώστομο.  Το τρίπτυχο Νηπιοβάπτιση – Κατήχηση -Ψυχολογικός Εξαναγκασμός επιφορτίζεται να τσακίσει τις όποιες αποσκιρτήσεις.  Ο εβραιοχριστιανικός ολοκληρωτισμός δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο στην τύχη.

  

Όταν ο Θεοδόσιος ο Β΄ ο “Μικρός” (επιτέλους κι ένας με τον κανονικό του χαρακτηρισμό) σκαρφαλώνει στον θρόνο σε ηλικία 7 χρονών, καταλαβαίνει κανείς τι πάρτι ακολουθεί.  Πριν ακόμα ο αυτοκράτορας-φυτό μπεί στην εφηβεία, ένας άλλος σκατο-επίσκοπος Αλεξανδρείας (“άγιος” φυσικά, για να μην χαλάσει η σειρά), ο Κύριλλος και οι τραμπούκοι του λυντσάρουν την φιλόσοφο Υπατία. Κι ενώ μέσα στο πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης λόγω Νεστόριου πέφτουν καρεκλιές και βγαίνουν μαχαίρια, η θέση των Ελλήνων διαρκώς χειροτερεύει.  Με στόχο να στρογγυλοκαθίσουν στον θρόνο του αίματος, οι υποψήφιοι “πατριάρχες” προσφέρουν ολοένα και περισσότερα.  Η εποχή των ερπετών έχει ανατείλει για τα καλά.

 

Η “αυτοκρατορία” των βυζαντινών ρουφιάνων βρίσκεται στην τελική φάση του σχεδίου που της έχει υποβληθεί.  Η καταδίωξη και η γενοκτονία παίρνουν βιομηχανική μορφή.  Ακόμα κι έτσι, η περιφρόνηση που επιφυλάσσουν οι Έλληνες στο μίασμα του Χριστιανισμού δεν λιγοστεύει.  Πρέπει να είναι κανείς ηλίθιος για να πιστεύει ότι η εδώ ζωή του θα γίνει καλύτερη με τις απαγορεύσεις και πανηλίθιος για να περιμένει ανταμοιβή στην …μέλλουσα.  Οι Έλληνες μπορεί να έχουν χίλια μύρια ελαττώματα, αλλά τυφλοί δεν είναι.  Η εβραιοσυμμορία σκυλιάζει που δεν μπορεί να πουλήσει το υποπροϊόν της και εντείνει με τους αυτοκρατορικούς βαλέδες της τις διώξεις. 

 

 

Το κτηνώδες στρατόπεδο βασανισμού και εξόντωσης της Σκυθόπολης που περιγράφει ο Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος (http://www.thelatinlibrary.com/ammianus/19.shtml) μπορεί να έχει κλείσει από τον καιρό του Ιουλιανού, όμως η νέα στρατηγική μετατρέπει όλη την επικράτεια της αυτοκρατορίας σε τόπο θανάτου.  Υπό αυτό το πρίσμα, ο αρχιβασανιστής Παύλος που διέπρεψε σε εκείνο το κολαστήριο (η …ενσάρκωση του γνωστού Σαούλ;) γίνεται το μοντέλο του διώκτη των “ειδωλολατρών” (sic) Ελλήνων.  Χιλιάδες ρουφιάνοι που προορίζονται να του μοιάσουν φοιτούν στις γιάφκες κατήχησης της συμμορίας του Ναζώρ.  Το μόνο τους όνειρο είναι να αποκτήσουν αρκετή εξουσία για να γίνουν τα χέρια του Θεού που κρατάνε το ξίφος και τον δαυλό.  Η σφαγή των ανθρώπων συμβαδίζει με την σφαγή των συγγραμμάτων. 

 

 

 

 

Και μην νομίσει κανείς ότι όλα αυτά γίνονται για την δόξα του “αληθινού” Κυρίου και την επικράτηση της πίστης.  Αυτός που το πιστεύει είναι ο ορισμός του “Μαλάκα”. Όλα γίνονται για το μαρούλι. Οι Χριστιανοί δήμιοι δεν είναι τίποτα άλλο από κοινοί εγκληματίες και μαφιόζοι.  Στοχεύουν τους ευκατάστατους Έλληνες, τους κατηγορούν (συνήθως με ψεύτικα στοιχεία), τους δικάζουν και τους καταδικάζουν σε θάνατο.  Κατόπιν πλιατσικολογούν τις περιουσίες των νεκρών και σκυλεύουν ακόμα και τάφους.  Στην βούτα, υπάρχει ταξική ιεραρχία: Το ιερατείο και οι εκκλησίες κατακλέβουν τις μεγάλης αξίας περιουσίες και τα προνομιούχα ακίνητα των αρχαίων ναών, οι μεγαλοτραμπούκοι αρπάζουν τις κατοικίες και τα κτήματα των συκοφαντημένων θυμάτων τους,  ενώ η χριστεπώνυμη ορδή των “πιστών” ρημάζει και πλιατσικολογεί (με αγάπη) τα κινητά υπάρχοντα των δολοφονημένων.   

 

 

Χιλιάδες Έλληνες βλέπουν αυτό που τους περιμένει και φεύγουν για τα βουνά, όχι για να μην αλλαξοπιστήσουν αλλά για να σωθούν.  Καμία εμπιστοσύνη δεν μπορούν να έχουν σε αυτό το μοχθηρό και σατανικό κράτος του Βυζαντίου και στο είδος του υπηκόου που διαμορφώνει.  Η ορεινή Πελοπόννησος καθίσταται το  φρούριο της Εθνικής Θρησκείας και παραμένει έτσι για αιώνες.  Το ίδιο γίνεται σε όλες τις ορεινές περιοχές της χώρας.  Ο Τρισμέγιστος Δίας εξακολουθεί να είναι κραταιός στην ύπαιθρο. Στις πόλεις, αυτοί που για να γλυτώσουν το μαχαίρι βαφτίζονται χριστιανοί, θυσιάζουν κρυφά και υμνούν με μυστικότητα τους Αρχαίους Θεούς. 




Οι εικόνες της …χαράς με την οποία οι βαπτιζόμενοι δέχονται την νέα πραγματικότητα υπάρχουν μόνο στην νοσηρή φαντασία του χριστιανοπαπαδαριού.  Η μετάλλαξη γίνεται αποκλειστικά δια πυρός και σιδήρου.  Οι οπαδοί του Τζέχου κατακρεουργούν ακόμα και τους δικούς τους όταν τολμούν να διατυπώσουν την απορία τους για το εάν οι οργανωμένες σφαγές συνάδουν με την …αγάπη προς τον συνάνθρωπο.  Στην πορεία, η συμπεριφορά του Έλληνα αλλάζει. Οι άνθρωποι του θάρρους και της παρρησίας αναγκάζονται να γίνουν κρυψίνοες για να επιβιώσουν.

 

 

Αν πάει κανείς ακόμα και σήμερα στα ορεινά χωριά και παρατηρήσει με προσοχή την συμπεριφορά των κατοίκων θα διαπιστώσει ότι είναι παγανιστές.  Κάτω από τα χριστιανικά φτιασίδια και τα αλλαγμένα ονόματα και ήθη, η πίστη τους είναι στον Δία, στην Ήρα και στον Απόλλωνα.  Ο σεβασμός τους απευθύνεται προπάντων στην Φύση που αναγεννιέται κάθε άνοιξη.  Όταν ξεθαρρέψουν λίγο, οι γεροντότεροι αρχίζουν να σου μιλάνε για στοιχειά και για απόκοσμες γυναικείες μορφές που κατοικούν στα ποτάμια. Όλοι τους έχουν δει από μια τουλάχιστον.  Αυτές τις Νύμφες των νερών μάλλον δεν κατάφερε να τις εξοντώσει το ανίερο κομιτάτο του Τζέχου. 

 

Θυμάμαι πριν από χρόνια έναν απλό διάλογο με έναν παππού στο χωριό που δεν είχε τελειώσει ούτε το δημοτικό:

“Πότε θα μας ξανάρθεις;” Με είχε ρωτήσει.

“ Μόνο ο …θεός ξέρει.” Του είχα απαντήσει με ελαφρά ειρωνικό ύφος.

“Οι θεοί,” είχε βιαστεί να με διορθώσει εκείνος, κλείνοντας μου συνωμοτικά το μάτι. “…Γιατί είναι πολλοί.”

 

Ο παραπάνω διάλογος τα λέει όλα.  Αιώνες διώξεων και καταπίεσης, μικρό αποτέλεσμα. Το “λάθε βιώσας” του Μεγάλου Επίκουρου γίνεται η συνταγή της επιβίωσης του Έθνους.  Η παραλλαγή όχι μόνο της εξωτερικής εμφάνισης αλλά και των κοινών σκέψεων γίνεται δεύτερη φύση στον Έλληνα.  Μοναδικός σκοπός, η αποφυγή της εξόντωσης.  Παρ’ όλες τις σκοτεινές πλεκτάνες και τους κόπους της χριστιανικής τυραννίας, η μετάλλαξη του ανυπάκουου Έλληνα σε πειθήνιο Εβραίο αποτυγχάνει οικτρά.  Όμως το έλασσον σχέδιο στέφεται από επιτυχία:  Το βυζαντινό καθεστώς δημιουργεί έναν υπήκοο-υβρίδιο χωρίς εθνική ταυτότητα αλλά με υπερτροφική θρησκευτική.  Ο βυζαντινός χριστιανός ενσαρκώνει το απόλυτο τίποτα.  Ανύπαρκτος πνευματικά, σωματικά και πολιτικά, γίνεται αναλώσιμος όσο και ένας αμόρφωτος σκλάβος.

 

 

Οι Έλληνες που το σκάνε για τα βουνά, είναι οι μόνοι που έχουν πάρει την σωστή απόφαση και οι λίγοι που θα επιζήσουν μένοντας ιδεολογικά καθαροί.  Η βυζαντινοεβραϊκή μαφία δεν τους καταδιώκει γιατί έχει επικεντρωθεί στην ολοκληρωτική κατάληψη των πόλεων και ειδικά αυτών που αποτελούν τα κέντρα του Ελληνισμού (Αλεξάνδρεια, Αντιόχεια, Πέργαμος, Έφεσος, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κόρινθος, Ρόδος κ.α.).  Η λογική τους είναι πως αφού σβήσουν οι πνευματικοί φάροι, τα πάντα θα βυθιστούν στο σκοτάδι.  Ύστερα έχουν να αντιμετωπίσουν δεκάδες αιρέσεις, αφού η λεία είναι τεράστια και έχουν πιαστεί μεταξύ τους στα χέρια για την μοιρασιά. 

 

 

Εδώ αξίζει να πούμε ότι μια καινούργια τάση κάνει την εμφάνισή της. Οι ρωμαιοβυζαντινές υποκλίκες καθώς αυξάνεται η επιρροή και η διείσδυσή τους στο κέντρο της πολιτικής εξουσίας, αρχίζουν δειλά-δειλά να αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία των Εβραίων στα χριστιανικά αξιώματα.  Από την μια το χρήμα που φεύγει από το ταμείο με άγνωστο προορισμό και εξαφανίζεται για πάντα και από την άλλη ο έλεγχος πάνω στα ζώντα ζώα του ποιμνίου είναι αρκετοί λόγοι.  Οι Εβραίοι έχοντας πετύχει αυτό που θέλουν, υποχωρούν σταδιακά και τακτικά δίνοντας χώρο στους μεταλλαγμένους φανατικούς.  Με πρόσωπα σε σημεία-κλειδιά εξακολουθούν να κρατάνε τις ισορροπίες ενώ επικεντρώνονται στις υπόλοιπες αργυραμοιβικές τους εργασίες.  Έτσι κι αλλιώς το Σχέδιο “ΙΧΘΥΣ” έχει απόλυτη επιτυχία.  Αυτοί που αναλαμβάνουν να το πάνε πιο πέρα δεν μπορούν να αποκλίνουν ούτε στο ελάχιστο από την γραμμή που έχει τεθεί.  Ο φόβος πως αν κάνουν τώρα μισό βήμα πίσω, οι Εθνικοί θα τους φάνε ζωντανούς είναι ισχυρότερος στα σωθικά των φονιάδων από οποιαδήποτε ψεύτικη πίστη.

 

 

Η παγίωση της νέας αμυντικής πολιτικής θέλει τους βαρβάρους να ασχολούνται με τα στρατιωτικά. Ο Θεοδόσιος και οι διάδοχοί του μοιράζουν στρατιωτικά αξιώματα και αρμοδιότητες στους …Γότθους και εκείνοι αναλαμβάνουν την προστασία της αυτοκρατορίας από τους άλλους …Γότθους.  Όπως είναι αναμενόμενο πολλές φορές οι εκατέρωθεν Γότθοι τα βρίσκουν μεταξύ τους και απαιτούν αυξήσεις από τους χρηματοδότες τους.  Όταν δεν τις παίρνουν, κατακρεουργούν τους πληθυσμούς.  Ο λαός που σφάζεται ανυπεράσπιστος δεν είναι πια πολίτες-οπλίτες, αλλά κλανιάρηδες νεόδουλοι που έχει δημιουργήσει η εβραιοχριστιανική κλίκα.  Ήδη τα μοναστήρια της αλλαξοκωλιάς γεμίζουν και οι στρατώνες αδειάζουν.  Η πολεμική τέχνη απαξιώνεται στο σύνολό της, όπως έχει απαξιωθεί πριν από αυτήν η εθνική συνείδηση.  

 

 

Καθώς η αυτοκρατορική εξουσία περνάει ανεπιστρεπτί πλέον στα χέρια της χριστιανόκωλης στοάς τα “πρόβατα” του Αβραάμ πετάνε τις μάσκες. Τα αίσχη των ψευτο-ιερωμένων λακέδων του εβραίου ΑΡΧΙΓΚΟΛΕΜ ΓΙΑΒΕ εναντίον του Έθνους των Ελλήνων κάνουν ρεκόρ για όλες τις ιστορικές περιόδους.

 

Διαβάστε, σκεφτείτε και κρίνετε. Να θυμάστε πάντα ότι ο εχθρός του εχθρού σας δεν είναι φίλος σας.

Χριστιανικοί διωγμοί κατά των Ελλήνων: http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=love&lid=l1b

 

 

Σχεδόν όλοι οι νεότεροι σκατοφιλόσοφοι και ιστορικοί του πρωκτού (και κυρίως αυτοί που αναπαράγονται μέσα από τα πουλημένα ΜΜΕ) μιλάνε για “ελληνικές πόλεις-κράτη οι οποίες δεν είχαν εθνική συνείδηση” (sic).  Όμως η γενοκτονία δεν γίνεται εναντίον πόλεων-κρατών χωριστά αλλά εναντίον του Ελληνικού Έθνους ως συνόλου. Δεν έχει σημασία αν είσαι Αθηναίος, Κορίνθιος, Μακεδόνας ή Θράκας ούτε εάν διαμένεις μόνιμα στην Κύπρο, στην Αλεξάνδρεια, στην Πέλλα ή στο Δυρράχιο.  Σημασία έχει ότι είσαι Έλληνας, αυτό ακριβώς που σου αρνούνται επί αιώνες οι “ιστορικοί” των φονιάδων.   Ποια μεγαλύτερη απόδειξη συνοχής υπάρχει από το να αντιμετωπίζεσαι ως Έθνος από τους εχθρούς σου;  Δεν υπήρξε ποτέ θρησκεία της Σπάρτης, των Αθηνών ή της Εφέσου.  Μια ήταν η θρησκεία. Η ΕΘΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ των Ελλήνων.  Κανείς “ιστορικός” βέβαια δεν έχει τολμήσει να αναρωτηθεί τι εθνικότητας ήταν η πλειοψηφία όλων αυτών των τεράτων που αποφάσισαν τον 4^ο αιώνα την γενοκτονία των Ελλήνων.  Σίγουρα δεν ήταν Έλληνες ούτε Ρωμαίοι.

 

Όταν ο αλήτης Ιουστινιανός και η καμπαρετζού γυναίκα του, απολύουν τους Έλληνες διδασκάλους λόγω …εθνικότητας, οι πανεπιστημιακές σχολές της Κωλούπολης μένουν με τις έδρες κενές για χρόνια. Η αποκαλούμενη “αγία” Θεοδώρα είναι η καριόλα που καθιέρωσε την κορδέλα (στρινγκάκι) στην πουτανίστικη γκαρνταρόμπα.  Ιστορική και η συνεισφορά της στην τέχνη με το περίφημο σόου που ενώ είναι γυμνή και ιδρωμένη από τον χορό οι σκλάβοι της ρίχνουν στάρι ανάμεσα στα μπούτια. Στο κλού του νούμερου, χήνες έρχονται στην σκηνή και τρώνε από την μούνα και την κωλοτρυπίδα της. 

 

Επί αυτοκρατορίας αυτών των σκουπιδιών η Νηπιοβάπτιση γίνεται νόμος του κράτους.  Ο επίσημος ιστορικός Προκόπιος στην “Historia Arcana” (Μυστική Ιστορία) περιγράφει το αυτοκρατορικό ζεύγος ως ανθρωπόμορφους δαίμονες.  Τις νύχτες λέει πως τα κεφάλια τους αποχωρίζονταν από τα σώματά τους και έκαναν βόλτες πετώντας μέσα στο παλάτι. (Μια ακριβής περιγραφή των Rokuro Kubi χωρίς ο Προκόπιος να έχει πάει Ιαπωνία).

 

 

 

Πενήντα χρόνια μετά τον θάνατο του Ιουστινιανού, στην άνυδρη έρημο της Αραβίας κατασκευάζεται η δεύτερη εκδοχή της ιουδαϊκής αρρώστιας.  Ο ψεύτης έμπορος Μωάμεθ με ένα απίστευτα κακογραμμένο ιερό τεφτέρι γίνεται ο νέος προφήτης στη θέση του προφήτη.  Κι αυτός υπόσχεται παραδείσους με τρεχούμενα νερά και πρασινάδες. Το μωχαμέτικο μαγαζί προσφέρει επίσης παρθένες, πιλάφια αλλά και …αγοράκια.  Αυτό που περιμένει το ελληνικό πνεύμα στην ανατολή είναι δυστυχώς η οικτρή συνέχεια της παρούσας κατάστασης.

 

 

Μια τελευταία ιστορική παρένθεση, είναι πιστεύω αναγκαία: Τηρουμένων των αναλογιών, το πρόσφατο “ολοκαύτωμα” (ή Κωλοκαύτωμα όπως είναι το σωστό) αποτελεί μια σκατούλα μπροστά στο μέγεθος και την διάρκεια αυτού του όργιου σφαγής που πραγματοποίησαν οι “βυζαντινοί” για περισσότερα από 1.000 χρόνια.  Μην ψάχνετε άδικα, σε παγκόσμιο επίπεδο δεν υπάρχει ιστορικό αντίστοιχο.  Για 10 ψωροχρόνια καταδίωξης επί Χίτλερ οι Εβραίοι πήραν αποζημίωση μια χώρα, μερικά τρισεκατομμύρια δολάρια και απεριόριστη ατιμωρησία για μελλοντικά εγκλήματα. Αντίθετα,  οι Έλληνες εξακολουθούν να βρίσκονται σε καθεστώς ελεγχόμενης γενοκτονίας. 

 

 

Παρά τις σφαγές, το Βυζάντιο πρέπει να πούμε ότι πληθυσμιακά είναι περισσότερο ελληνικό από οτιδήποτε άλλο.  Ούτε οι Ιταλοί, ούτε οι Βούλγαροι, ούτε οι Σλάβοι, ούτε οι Αλβανοί, ούτε οι Εβραίοι μπορούν να το διεκδικήσουν γιατί θα το είχαν διεκδικήσει.  Η βάση εκείνη την εποχή έχει (κρυφά) ελληνική συνείδηση στην πλειοψηφία της.  Φανερά βέβαια κανείς δεν τολμάει να πει ότι είναι Έλληνας γιατί αυτό σημαίνει θάνατο.  Αντίθετα με την βάση, η νέα άρχουσα τάξη δεν διαθέτει εθνική συνείδηση ή αν διαθέτει είναι σε επίπεδο χόμπι.  Τα μέλη της είναι αδιάφοροι πλουτοκράτες, Ρωμαίοι, χριστιανοί, Έλληνες, Εβραίοι, τέκτονες, οι ετικέτες αλλάζουν όπως φυσάει ο άνεμος. 

 

 

Ιστορικά και εθνολογικά, το Βυζάντιο είναι αρνητικά ελληνικό με την έννοια ότι δημιουργεί έναν εθνικό διχασμό που διαρκεί αιώνες.  Η μπάσταρδη και αφύσικη “ελληνοχριστιανική” ταυτότητα σχεδιάζεται και σφυρηλατείται στα χρόνια του.  Με όπλο αυτήν, η εξουσιαστική ληστοσυμμορία σέρνει το έθνος από διχασμό σε εμφύλιο κι από καταστροφή σε ταπείνωση.  Είναι ο μεγεθυντικός φακός για όλες τις διχόνοιες που …συμπτωματικά εξυπηρετούν την ιθαγενή αλλά και την ξένη μαφία των πλιατσικολόγων.

 

 

Σίγουρα είναι το εχθρικότερο και το πιο ανήλεο καθεστώς απέναντι στο Ελληνικό Έθνος. Με την ίδια αδηφάγο ορμή που μακελεύει τους Εθνικούς, καταναλώνει μέσα από στημένες διαμάχες και αυτούς που έχουν βαπτιστεί.  Ούτε οι Οθωμανοί δεν υπογράφουν τα γενοκτονικά διατάγματα που υπογράφουν με …αθωότητα οι χριστιανοί σκατοκράτορες του μοχθηρού αυτού βρωμοκράτους.  Από την άλλη πλευρά, θα ήταν εύκολο αλλά και ανόητο να το απορρίψει κανείς. Να πει ότι η Ελλάδα τελείωσε με την Κλεοπάτρα το 30 προ Χεσίματος.  Αυτό είναι το κύριο επιχείρημα των αντιπάλων.  Ότι δεν μπορεί να πάει κανείς από την αρχαιότητα στην σημερινή εποχή με άλμα.  Υποστηρίζουν ότι το ελληνικό έθνος σφαγιάστηκε συνολικά από τους Βυζαντινούς, και κατόπιν αφομοιώθηκε από τους Σλάβους και τους Αλβανούς.  Αυτό ισχύει ως ένα σημείο.

 

 

 

Όμως δεν σφάχτηκαν και δεν αφομοιώθηκαν όλοι.  Η Φύση είναι ανίκητη όταν πρόκειται για την επιβίωση.  Απόδειξη το ότι σήμερα δεν μιλάμε σλάβικα και αλβανικά αλλά μιλάμε με τις ίδιες σχεδόν λέξεις που μιλούσαν οι πρόγονοί μας πριν 9 χιλιάδες χρόνια. Υπάρχει ένα ανθρώπινο δυναμικό που είναι διαχρονικό.  Υπάρχει ένα στοιχείο που είναι ανώτερο από τα γονίδια.  Αυτό καθορίζει την επιβίωση και την κυριαρχία του ενός DNA πάνω στο άλλο.  Η προσαρμοστικότητα του Έλληνα νίκησε στα σημεία τα λυσσασμένα εβραιοχριστιανικά σκυλιά της Κωλούπολης.  Το πνεύμα του πολιτισμού διέβρωσε από μέσα την νοσηρή αίρεση του μαζόχα Τζέχου και την έκανε διακοσμητικό στοιχείο.

 

 

Τελικά πρέπει να βάλουμε κάτω τι χάσαμε και τι κερδίσαμε και να αποτιμήσουμε την αξία του, χωρίς παρωπίδες.  Κατ’ εμέ, η χασούρα στο Βυζάντιο είναι μεγαλύτερη από το κέρδος αλλά αυτό από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα.  Από τις καταστάσεις που εμφανίζουν τις μεγαλύτερες απώλειες μπορεί κάποιος να βγάλει τα σημαντικότερα συμπεράσματα.  Από αυτή την σκοπιά, η βυζαντινή περίοδος είναι ένα αναντικατάστατο χρυσωρυχείο εθνικών  διδαγμάτων.  Μελετώντας το σύνολό της είναι αδύνατο να κάνει κάποιος λάθος ως προς το ποιοι είναι οι εχθροί, τι ζητάνε και πώς πρέπει να κινηθούμε για να τους νικήσουμε.  Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι σήμερα δεν είμαστε ελεύθεροι, αλλά πολίτες γάμα κατηγορίας σε ένα μισαλλόδοξο καθεστώς, γνήσιο τέκνο του βυζαντινού ολοκληρωτισμού και της οικονομικής ολιγαρχίας του.  Η Εθνική Θρησκεία απαγορεύεται ως και σήμερα και διώκεται όχι πια με σφυριά και ξίφη, αλλά με χίλιους δυό "έξυπνους" τρόπους.  Οι ηγέτες αυτού του άθλιου κράτους που φέρει το αρχαίο ένδοξο όνομα ξεφτιλίζοντάς το καθημερινά, ελέγχονται από τους κληρονόμους του Ιωάννη του Σκατόστομου και από τους τέκτονες ομοτράπεζους του αρχιγαμιόλη Γαμαλιήλ. 

  

Το Βυζάντιο πελεκήθηκε κατά παραγγελία σε συγκεκριμένες διαστάσεις για να αποτελέσει την ταφόπλακα του ελληνισμού.  Η θρησκεία του Γιαβέ με την γελοία “ορθόδοξη” εκδοχή της ανέλαβε να χτίσει τον Έλληνα μέσα σε ένα κελί από το οποίο δεν θα του επέτρεπε να ξαναβγεί.  Ευτυχώς τα έργα του τσιφούτη είναι πάντα κακής ποιότητας γιατί εκτός από μετριότητα που είναι ο ίδιος, τσιγκουνεύεται και τα υλικά.   

 

 

             (ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ  ΤΟ  Γ΄ ΜΕΡΟΣ)