8 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 9012
ΜΕΡΟΣ Ε. Η ιστορική “αντικειμενικότητα”.
Ερώτηση Κρίσεως αρ. 8 : Ποιός είναι ο κ. Κίσσινγκερ; Ποια είναι η σχέση αυτού του συνταξιούχου νομπελίστα …Ειρήνης με τους επικεφαλής της Ε.Ε.;
Ανάμεσα στις αλλεπάλληλες οικονομικές φάπες, λίγοι άνθρωποι στην Ελλάδα αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη έχουν αντιληφθεί την σημασία των ημερών που ζούμε. Κάποιοι έχουν επιβάλλει την άγνοια ως παραβάν για να κάνουν ευκολότερα τις βρωμοδουλειές τους. Πιθανόν να θεωρούν κεκτημένο δικαίωμά τους την δια βίου εκμετάλλευση των άλλων. Καλά κάνουν αλλά δυστυχώς γι αυτούς πάντα θα υπάρχει ένα σακούλι με κλωτσιές που λέγεται αντίλογος.
Μήπως θυμάται κανείς το Bureau of European Policy Advisers (B.E.P.A.) που είχαμε δει στο Α΄ Μέρος; Το περιστύλιο αυτό είναι μια “δεξαμενή σκέψης” που έχει ως αποστολή το να προτείνει στον Πρόεδρο της Ε.Ε. την δέουσα πολιτική εντός και εκτός ευρωπαϊκών συνόρων. Πρόκειται για ένα γκρούπ από τεχνοκράτες διαφόρων ειδικοτήτων που μελετά και αναλύει ιδεολογίες, τάσεις και γεγονότα. Αυτοί οι τεχνίτες της αξιολόγησης της πληροφορίας συνεργάζονται με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές υπηρεσίες προς όφελος της Προεδρίας. Εκτός από αυτό, είναι επιφορτισμένοι στο να δημιουργούν και να διατηρούν επαφές με διάφορα ινστιτούτα, οργανώσεις και φορείς σε παγκόσμιο επίπεδο.
Εάν κάποιος δεν έχει ξανακούσει γι αυτή την περίεργη ελιτίστικη ομαδούλα που κάθε τόσο αλλάζει όνομα σαν τους απατεώνες, ας το λάβει ως αφορμή για να ρίξει μια “δεύτερη” ματιά σε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα. Αν υπάρχει μια αόρατη κλωστή θαμμένη κάτω από την σκόνη της ιστορίας που ενώνει πρόσωπα και καταστάσεις, ο μόνος τρόπος για να δει κανείς πού καταλήγει είναι να τραβήξει την άκρη της.
Τα πρόσωπα πίσω από αυτήν την φαινομενικά “αθώα” υπηρεσία της Ε.Ε. και τα συμβάντα που τους περιβάλλουν έχουν ενδιαφέρον: Οι κωλοτουμπιστές Πρόεδροι Ρομάνο Πρόντι και Ζοζέ Μπαρρόζο ήταν τα σκοτεινά πνεύματα που έδωσαν στο Β.Ε.Ρ.Α. την σημερινή μορφή του.
Αν μελετήσει κανείς τα βιογραφικά των δύο αυτών χριστιανομασονοτοτέμ, θα χρειαστεί να ακολουθήσει απίστευτα μονοπάτια. Κι αυτά θα τον οδηγήσουν σε ακόμα πιο απίστευτες ιστορικές μορφές.
Ας αρχίσουμε με τον κύριο Μπαρρόζο: Είναι τουλάχιστον τραγικό το γεγονός το ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί που χρειάστηκαν αιώνες χρόνου και ποτάμια αίματος για να καταλήξουν στο μόρφωμα που ορίζεται ως σύγχρονο “Κράτος Δικαίου” παραδόθηκαν άνευ όρων σε μια συμμορία τεκτόνων “εκσυγχρονιστών”. Ακριβώς όπως και το άλλο ναζιστικό κάθαρμα που λέγεται Φαν Ρομπάι, ο κ. Μπαρρόζο δεν έχει εκλεγεί από κανέναν. Είναι και οι δύο ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΙ από μια αόρατη ελίτ ενώ οι υπόλοιποι που θεωρητικά έχουν “εκλεγεί” έφτασαν να είναι υποψήφιοι μέσω μιας περίεργης διαδικασίας.
.jpg)
Το Ευρωκοινοβούλιο έχει συγκεκριμένο τρόπο συγκρότησης. Σε εθνικό επίπεδο τα κομματικά στελέχη που επιλέγονται ως υποψήφιοι είναι βήτα ή γάμα κατηγορίας. Αφενός γιατί τα άλφα κατηγορίας είναι αναγκαία για τις εθνικές εκλογές κάθε χώρας και αφετέρου γιατί τα τριτοκλασάτα στελέχη είναι πιο εύκολο να χειραγωγηθούν. Κάποιοι μάλιστα υποστηρίζουν ότι η κατάρτιση της λίστας υποψηφίων είναι το μεγάλο μυστικό. Ποιος σχηματίζει και διοικεί τα τόσο ετερόκλητα “Ευρωπαϊκά κόμματα”; Τι το κοινό έχουν η Ν.Δ., το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας και ο συνασπισμός του Μπερλουσκόνι; Ποιος κάνει κουμάντο σε αυτό το τσίρκο και με ποιόν τρόπο;
Πίσω από κλειστές πόρτες διορίζονται ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Μπαρρόζο) και ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (Ρομπάι) μετά από μυστικές συνεδριάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Η ίδια ομάδα διορίζει πάλι με μυστικότητα τον Ύπατο Εκπρόσωπο (ΥΕ) που είναι υπεύθυνος για τις διπλωματικές σχέσεις, την κατασκοπεία και τις επεμβάσεις σε ξένο έδαφος. Μια Αγγλίδα βλάχα η Κάθριν Άστον που έγινε βαρώνη (!) εκ των υστέρων και δεν μιλάει ούτε μία ξένη γλώσσα φυτεύτηκε ως ΥΕ επικεφαλής (!) του Common Foreign and Security Policy (CFSP). Αυτή η αμφιλεγόμενη γίδα έχει αναλάβει να φτιάξει το πλάνο εργασίας του οργανισμού (!) και προΐσταται του EEAS αντί να ταΐζει κοτούλες στην επαρχιακή Αγγλία. Μα ποιόν κοροϊδεύουν οι σεβ. Μεγ. Πουσ. της U.G.L.E. ; Να πούμε ότι τo EEAS με την σειρά του διορίζει τον πρόεδρο της Political and Security Committee (PSC), διοικεί την EUROFOR (Ευρωπαϊκή Ειρηνευτική Δύναμη) , το Joint Situation Centre (την Υπηρεσία Πληροφοριών της Ε.Ε.) που έχει άμεση σχέση με το Clearing House (υπηρεσία κατάρτισης Μαύρης Λίστας με τρομοκράτες), το Club de Berne (συνάθροιση κατασκόπων και ευρωρουφιάνων) και το Counter Terrorist Group (CTG) . Μια άσχετη κυριούλα πρώην ακτιβίστρια έχει αναλάβει την διοίκηση των παρασκηνιακών δυνάμεων. Το δούλεμα πάει σύννεφο. Όσο απομακρυνόμαστε με αρκτικόλεξα από το ηλιακό φώς, τόσο πιο έντονη γίνεται η “λάμψη” του πανεπόπτη οφθαλμού.
Η εκκίνηση της σταδιοδρομίας του πολιτικού χοίρου που λέγεται Μπαρρόζο γίνεται σε νεαρή ηλικία με το μαοϊκό MRPP. Αργότερα σε μια από τις κωλοτούμπες του ο Ζοζέ δηλώνει ότι “έγινα Μαοϊστής για να πολεμήσω εναντίον της νεολαίας του Κομμουνιστικού Κόμματος”. Δύο πράγματα μπορούν να συμβαίνουν: ή η δήλωσή του είναι ψέματα οπότε είναι ψεύτης και επικίνδυνος, ή είναι αλήθεια, οπότε είναι ψεύτης, χαφιές και εξαιρετικά επικίνδυνος. Ο Γομαρόζο εκλέγεται πρωθυπουργός το ’02 και λαμβάνει σκληρά μέτρα μείωσης του πορτογαλικού ελλείμματος. Το ’03 φιλοξενεί μια Σύνοδο στις Αζόρες όπου με Μπούς, Μπλαίρ και Αθνάρ συμφωνούν στην εισβολή, κατοχή και διάλυση του Ιράκ. Κι ενώ όλη χώρα του τον βρίζει, το ’04 κάνει μια απίστευτη τράμπα και μεταπηδά από την πρωθυπουργία της Πορτογαλίας στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Εννοείται ότι τα “φιλελεύθερα” μέτρα που είχε λάβει πριν γνωρίζουν παταγώδη αποτυχία. Κι ενώ στα χρόνια που ακολουθούν το Ιράκ γίνεται μια αιματοβαμμένη αποικία, στην Ε.Ε. τα απολυταρχικά ταλέντα του ευρωχασάπη αναγνωρίζονται και του εξασφαλίζουν και δεύτερη θητεία.
Τι ήταν όμως αυτό που μετέτρεψε τον Καθολικό κουκουλοφόρο και Μαοϊστή τραμπούκο του ’76 σε σοβαροφανή πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής; Η απάντηση είναι απλή: ένα διδακτορικό από το διαβόητο Edmund A. Walsh School of Foreign Service (SFS) που εδράζεται στο πανεπιστήμιο Τζώρτζταουν της Ουάσινγκτον. Από εδώ βέβαια ξεκινούν οι επιπλοκές. Ήταν ένα διδακτορικό που τελικά ο alumnus δεν το έλαβε ποτέ γιατί κάπου χάθηκε στο δρόμο. Τι τον δίδαξαν άραγε οι μεγάλοι διδάσκαλοι των ΗΠΑ αν όχι το πώς να πάρει το διδακτορικό του; Πού αφιέρωνε τον πολύτιμο χρόνο του ο Ζοζέ όσο ήταν στην Ουάσινγκτον;
Ένα ιστορικό του ιδρύματος είναι νομίζω αναγκαίο: Το Georgetown University είναι το παλαιότερο Καθολικό πανεπιστήμιο των ΗΠΑ. Ιδρύθηκε το 1789 από Ιησουίτες, την γνωστή ιδιωτική Στοά του Βατικανού. Τα τέκνα αυτά του Μαύρου Πάπα Ιγνάτιου Ντε Λογιόλα που πιστεύουν στο “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα” έχουν διαπράξει ουκ ολίγα από το 8534 (βαρβαρικόν έτος 1534) που άρχισαν να έρπουν στο διεθνές παρασκήνιο. Δεν τους αποκαλούν για πλάκα “Πεζοναύτες του Θεού”. Βέβαια τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει και τα ντόμπερμαν της πίστης κρύβονται βαθειά στα λαγούμια τους γιατί έξω βρέχει φόλες.
Ο πατήρ Έντμοντ Α. Γουόλς, Ιησουίτης ιερέας και καθηγητής της …Γεωπολιτικής, ήταν ο ιδρυτής και ο πρώτος διευθυντής του SFS (School of Foreign Service) το οποίο από το β.ε. 1919 έχει στόχο την προετοιμασία της ελίτ των Αμερικανών για τους διπλωματικούς και επιχειρηματικούς ρόλους που απαιτεί η επεκτατική πολιτική της χώρας τους.
Ο Γουόλς δεν ήταν καθόλου τυχαίο άτομο. Πέρα από τις στενές σχέσεις που είχε με το στρατιωτικό και οικονομικό κατεστημένο των ΗΠΑ και τα κολλητιλίκια του με μια σειρά Προέδρους, ήταν το πρόσωπο που έχτισε και δικτύωσε την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική από την δεκαετία του ’20 και μετά. Φτάνει να πούμε ότι το 1945 ήταν ο ειδικός ανακριτής που επιφορτίστηκε με την εξέταση του καθηγητή Κάρλ Χάουσχοφερ καθώς κανένας άλλος δεν είχε τα “προσόντα” να το κάνει. Θεωρητικός του παρασκηνιακού αντικομμουνισμού, λέγεται ότι ήταν αυτός που υπέδειξε στον γερουσιαστή Τζόζεφ Μακάρθι τον τρόπο να γίνει διάσημος.
Στην πορεία, το SFS εκτός από την προετοιμασία των νεαρών Γιάνκηδων για την παγκόσμια αρένα ανέλαβε και άλλες δραστηριότητες. Μία από αυτές είναι η “εκπαίδευση” των ατόμων που προορίζονται (από ποιους;) να αναλάβουν ηγετικές θέσεις στον κρατικό μηχανισμό άλλων χωρών. Περιέργως (;) όποιος ευρωπαίος ή ασιάτης πολιτικός μαθητεύει στο Τζωρτζτάουν , γίνεται υποστηρικτής των απόψεων των ΗΠΑ και της παγκοσμιοποίησης. Πώς τον πείθουν άραγε; Μήπως με την ανώτερη φιλοσοφία της ανέξοδης επαγγελματικής ανέλιξης; Μήπως με την υπόσχεση της πρόσβασης στις καρέκλες του ιερατείου που κυβερνά τον πλανήτη; Και με τι αντάλλαγμα; Μήπως ο υποψήφιος είναι ήδη “ψημένος” πριν ακόμη δρασκελίσει το κατώφλι του ιδρύματος; Αν κάποιος δεν βλέπει την σχέση τεκτονισμού, χριστιανισμού και κωλοτουμπισμού να διαφαίνεται έστω και αχνά στο βάθος, καλύτερα να σταματήσει να διαβάζει σε αυτό εδώ το σημείο.
Ένα σωρό καλά παιδιά έχουν περάσει από τα θρανία του SFS: Λύντον Τζόνσον, Ντόναλντ Ράμσφελντ, Μπίλ Κλίντον, Ρόμπερτ Γκέιτς, Ντέιβιντ Πετρέους, ο βασιλιάς Αμπντάλα της Ιορδανίας, ο πρίγκηψ Φελίπε της Ισπανίας, ακόμα και τα “δικά μας” ορθόδοξα (;) μασονάκια Παύλος και Φίλιππος Γκλύξμπουργκ έχουν κάνει εκεί τα “διδακτορικά” τους. Τι αλλαξοκωλιές παίζονται εκειμέσα, μόνο ο …Θεός ξέρει.
Ας δούμε και μερικούς από τους καθηγητές του SFS: Μαντλίν Ολμπράιτ (η γνωστή Τσεχοεβραία νυφίτσα που διέλυσε την Γιουγκοσλαβία), Άντονυ Λέικ (πρώην σύμβουλος της NSA), Τζώρτζ Τένετ (πρώην διευθυντής της CIA), Μάικλ Όρεν (πρέσβης του Ισραήλ στις ΗΠΑ και δηλωμένος σιωνιστής), Χοσέ Μαρία Αθνάρ (ο γνωστός κουκουλοφόρος ψεύτης, πρώην μέλος της Φρανκικής νεολαίας). Όλοι οι παραπάνω έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα και ευθύνονται για αρκετούς θανάτους αμάχων. Σίγουρα τα μαθήματα της σχολής έχουν μια μακάβρια γεύση που σπάνια την συναντάει κανείς σε πανεπιστήμιο.
Όσο για τον κύριο Μπαρρόζο, πέρα από την συμμετοχή του στην γενοκτονία των Ιρακινών, τα εύσημα που παίρνει από την αποστολή εξόντωσης της Ελλάδας θα είναι αρκετά για να τον θέσουν επικεφαλής κάποιου περίεργου “Iνστιτούτου”, όταν με το καλό αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική.
Σαν να μην έφτανε η τρομοκρατία των ντόπιων πολιτικών μαϊμούδων, κληθείς να σχολιάσει την θετική ψήφο της Ελληνικής Βουλής στο δεύτερο μνημόνιο, ο Ζοζέ Μπαρρόζο είχε δηλώσει τα εξής:
"...Παρά τις αρνητικές προβλέψεις, το ελληνικό Κοινοβούλιο, που αντιπροσωπεύει τον ελληνικό λαό, υιοθέτησε το πρόγραμμα της Ελλάδας. Η εναλλακτική λύση θα σήμαινε έλλειψη χρημάτων για τα σχολεία, τα νοσοκομεία και την δημόσια διοίκηση. Βεβαίως το πρόγραμμα είναι δύσκολο, αλλά η άλλη επιλογή θα ήταν χειρότερη..."
Λίγες μέρες μετά, το απολυταρχικό μασονογουρούνι επανήλθε με νέες, πιό προκλητικές δηλώσεις:
"...Είμαστε βέβαιοι ότι κανένα πολιτικό κόμμα που θα κληθεί στην κυβέρνηση δεν θα δείξει την ανευθυνότητα να θέσει σε αμφισβήτηση ένα πρόγραμμα που τόσο προσεκτικά διαπραγματευτήκαμε και τώρα είναι η μόνη ελπίδα για το μέλλον της Ελλάδας…”
Πώς είναι τόσο βέβαιος για τις μετεκλογικές επιλογές του πρώτου κόμματος ο αρχιδολόγος αυτός πράκτορας των τοκογλύφων; Ποιος είναι ο εκβιασμός που έχει έτοιμο στο συρτάρι του ο Μπαρρόζο; Μήπως έχει ήδη κανονίσει ένα “οριακό” αποτέλεσμα που θα καλύψει την εκτεταμένη εκλογική νοθεία που ετοιμάζεται;
Είναι τραγωδία το ότι η διαμόρφωση των “θεσμών” της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει ως επικεφαλής έναν γραφειοκράτη ο οποίος όχι μόνο δεν πιστεύει στην δημοκρατία, αλλά είναι και με πράξεις θανάσιμος εχθρός της. Σίγουρα η ιδιότητα “Μαοϊστής” στο βιογραφικό του θα έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να του ανατεθεί η δουλειά του χασάπη. Για το ρόλο είναι ο ιδανικός υποψήφιος. Πρόκειται για άτομο άκρως επικίνδυνο και χωρίς καμία ηθική αναστολή. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Νάιτζελ Φάρατζ τον έχει μαστιγώσει αλύπητα με τους λόγους του και μάλιστα όχι από την άλλη άκρη της αίθουσας αλλά από απόσταση αναπνοής. Κάντε τον κόπο να ξαναδείτε πως αντιδρά στις προσβολές η ύαινα που λέγεται Μπαρρόζο. Μένει εντελώς ατάραχος σαν οι προσβολές να αφορούν κάποιον άλλον (πληροφοριακά, αυτή η αντίδραση ανήκει στην βασική κατάρτιση του τέκτονα). Ή ακόμα χειρότερα, ξεσπάει σε νευρικό γέλιο μαζί με όλα τα γελοία νευρόσπαστα που παριστάνουν τους αντιπροσώπους των ευρωπαίων πολιτών.
http://www.youtube.com/watch?v=7tQ1ylp_qYc&feature=related
Προσωπικά είμαι υπέρ της άμεσης δημοκρατίας και δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη στην δι’ αντιπροσώπου εκδοχή της. Όμως ακόμα κι έτσι με θλίβει το γεγονός ότι ένας θεσμός στον οποίο έχουν επενδύσει αρκετοί συμπολίτες μου έχει φτάσει να γελοιοποιείται και να ξεφτιλίζεται από καθήκια τύπου Μπαρρόζο. Το ίδιο ισχύει και για τους βουλευτές-σκουπίδια που ακριβοπληρώνονται από τους φόρους μας για να χτίζουν με τις βρωμερές ψήφους τους ένα απολυταρχικό κράτος-τερατούργημα που στο τελείωμά του θα κάνει το Γ΄ Ράιχ του Χίτλερ να μοιάζει με Χαβάη.
Και φυσικά το νευρικό γέλιο του ανωτέρω κρεοπώλη με την ματωμένη ποδιά έχει εξήγηση. Είναι γιατί εκείνη την στιγμή σκέφτεται: “Μίλα με τ’ αρχίδια μου, Φάρατζ… Εμείς κοντεύουμε να τελειώσουμε την δουλειά… Mετά θα σας περιποιηθούμε όλους, παλιομαλάκες.” Ο Φάρατζ είχε αποκαλέσει κάποτε “βρεγμένο κουρέλι” και “υπαλληλάκο τράπεζας” τον Φαν Ρομπάι. Πολύ ήπιοι χαρακτηρισμοί για τέτοιο μίασμα. Εμένα αυτό το φαλακρό έντομο μου μοιάζει περισσότερο με μετενσάρκωση του Χίμλερ. Με μπασταρδοχυσιά υπανθρώπου που έχει μπεί με μέσο στα SS και είναι επικεφαλής στρατοπέδου εξόντωσης ανθρώπινων πουλερικών.
Αλήθεια τι …σύμπτωση όλοι οι σημερινοί ευρωκράτες να είναι σπουδαγμένοι σε Καθολικά σχολεία και πανεπιστήμια αντί για τα κανονικά δημόσια σχολεία των χωρών τους. Μπαρρόζο, Φαν Ρομπάι, Πρόντι, ακόμη και ο αντικαταστάτης του Μπούζεκ, ο Σούλτς έχουν περάσει από τα Καθολικά κατηχητήρια και τις σκοτεινές αίθουσες του παπικού τεκτονισμού. Η σύνδεση αυτών των Ιησουιτών οραματιστών της νέας απολυταρχίας με τους τοκογλύφους, τους βιομήχανους και τις υπόλοιπες τεκτονικές στοές είναι εμφανής αν ακολουθήσει κανείς την πολιτική διαδρομή τους. Είναι όλοι τους πολιτικές μετριότητες, αντιπαθητικά ασήμαντα ανθρωπάκια με ύπουλες επιδιώξεις και σκοτεινούς αφέντες. Είναι ανίκανοι, θρασύδειλοι και μοχθηροί. Όλη η δύναμή τους προέρχεται από την πηγή του παγκόσμιου κακού.
Έχει νόημα να ρωτήσω ποιος έχει βάλει στο τιμόνι της Ε.Ε. αυτά τα όντα; Ή ποιόν εκπροσωπούν αυτά τα ερπετά;
Πιστεύει κανείς ότι το αεροπορικό “ατύχημα” από το οποίο ο Νάιτζελ Φάρατζ σώθηκε ως εκ θαύματος ήταν όντως ατύχημα; Μήπως αν είχε φύγει από την μέση αυτός ο ενοχλητικός τύπος όλα θα ήταν πιο εύκολα για το εκτρωματικό καθεστώς που διοικεί ο Μπαρρόζο και οι όμοιοί του;
Αν η Προεδρία της Ε.Ε. είχε ανατεθεί στον Τζέγκις Χάν ομολογώ ότι θα κοιμόμουν αρκετά πιο ήσυχος.
Η άλλη “δημοκρατική” φυσιογνωμία του B.E.P.A. και πρώην Πρόεδρος της Ε.Ε. κύριος Ρομάνο Πρόντι είναι ένα σοβαρό χριστιανοπαλτό και καθηγητής διαφόρων πανεπιστημίων. Νομομαθής αλλά και βαθύς γνώστης των οικονομικών. Μετά από δύο αμφιλεγόμενες θητείες στο IRI (τον ιταλικό Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων) όπου κατηγορήθηκε δύο φορές για απιστία προς το Δημόσιο, το ‘96 ως πρωθυπουργός, επιφορτίζεται με έργο αντίστοιχο του Σημίτη. Είναι το πρόσωπο που θα αναλάβει να οδηγήσει την Ιταλία στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα πουλώντας δημόσια περιουσία και κάνοντας ό,τι “μερεμέτια” χρειάζονταν. Όταν το ‘98 με διάφορα “μαγειρέματα” στα οποία πρωταγωνιστεί ένα κομμουνιστικό γκρουπούσκολο o Πρόντι “χάνει” την ιταλική πρωθυπουργία, δεν προλαβαίνει καν να γραφτεί στο ταμείο ανεργίας. Πριν καλά-καλά περάσει ένας χρόνος, το ‘99 εκλέγεται πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής καταφέρνοντας να ψηφιστεί και από συντηρητικούς και από “σοσιαλδημοκράτες”. Όπως φαίνεται το άτομο δεν παίζεται, είναι υπεράνω (;) κομμάτων.
Επιμορφωτικά, επί των ευρωπαϊκών ημερών του ψηφίστηκαν οι μισές από τις συνθήκες που μεταμόρφωσαν την υποτιθέμενη “Ευρώπη των Πολιτών” σε αυτό το ολοκληρωτικό πλουτοκρατικό τέρας του σήμερα που υπακούει μόνο στους μασονοτοκογλύφους. Είμαι σίγουρος ότι πρόκειται για …σύμπτωση. Τελειώνοντας την βρωμερή ευρωπαϊκή θητεία του το τέλος του ‘04 και παραδίδοντας την σκυτάλη στον Μπαρρόζο, ο ακούραστος αυτός εργάτης της Νέας Τάξης και πάλι δεν έμεινε για πολύ άνεργος. Ο Πρόντι, ο “πολιτικός δίχως κόμμα” μετά από κάτι συνταγματικές αλχημείες δικής του (να το πιστέψουμε;) επινόησης και μετά από άπειρα “μαγειρέματα” και “σάλτσες” για τις οποίες είναι φημισμένη η ιταλική κουζίνα, το ‘06 βρίσκεται ξανά πρωθυπουργός, επικεφαλής ενός ποτ-πουρί κομμάτων. Από χριστιανοδημοκρατικά ως κομμουνιστικά και ό,τι άλλη πατσαβούρα υπήρχε διαθέσιμη ενδιάμεσα.
Στο μεταξύ την ίδια ακριβώς περίοδο η Ιταλία βοά για τις κομπίνες, τις πουστιές και τα οικονομικά “θαύματα” ενός άλλου κολοσσού. Οι δικαστικές περιπέτειες του βρωμο-μασόνου γελωτοποιού Σίλβιο Μπερλουσκόνι έχουν αρχίσει από πολύ πιο πριν. Έχοντας απαλλαγεί από την καταδίκη του για ψευδομαρτυρία το ‘90 με ειδική (;) αμνηστία ο κοντός φάνηκε από νωρίς ότι αποτελούσε σημαίνον κεφάλαιο για την τοκογλυφική κλίκα. Με 577 επισκέψεις των αστυνομικών αρχών, 2.500 ακροαματικές διαδικασίες και 174 εκατομμύρια (!) ευρώ σε δικηγορικές αμοιβές ως σήμερα, ο κουνελογαμίκος σπάει όλα τα ρεκόρ για πολιτικάντη. Αν και έχει καταδικαστεί 4-5 φορές, δεν έχει κάνει ούτε μία μέρα φυλακή. Πάντα κάποιο παραθυράκι αφηνόταν ανοιχτό να την σκαπουλάρει. Ένας από τους ακριβοπληρωμένους δικηγόρους υπεράσπισής του κάποια εποχή ήταν και ο Νικολά Σαρκοζί, αν αυτό λέει κάτι σε κάποιον.
Ας αφήσουμε όμως την ιστορία να μιλήσει: Ο μπαμπάς Λουίτζι Μπερλουσκόνι, είναι υπαλληλάκος σε μια τραπεζούλα την Μπάνκα Ραζίνι . Το ‘70 γίνεται πληρεξούσιος της τράπεζας γεγονός που συμπίπτει (;) με την απόκτηση από την Ραζίνι μιας υπεράκτιας εταιρείας στις Μπαχάμες της Brittener Anstalt η οποία είναι συνδεδεμένη με την Cisalpina Overseas Nassau Bank. Στο διοικητικό συμβούλιο της δεύτερης υπεράκτιας φιγουράρουν αρκετά ονόματα που αργότερα θα γίνουν διάσημα: Λίτσο Τζέλλι, Μικέλε Σιντόνα, Ρομπέρτο Κάλβι, και ο μονσινιόρ Πώλ Μαρσίνκους. Το χρήμα που κυκλοφοράνε αυτά τα ιδρύματα στις Μπαχάμες έχει σαφή μαφιόζικη προέλευση. Πίσω στην Ιταλία ο τελευταίος Ραζίνι εγκαταλείπει (;) χωρίς κάποια εξήγηση την τράπεζα η οποία περιέρχεται στα χέρια των Σικελών Ατζαρέττο, φίλων του Τζούλιο Αντρεόττι. Τα επόμενα χρόνια η αξία της Μπάνκα Ραζίνι αυξάνεται 40 φορές και ο μπαμπάς του Σίλβιο γίνεται διοικητικό στέλεχος. Μεταξύ των μεγαλοκαταθετών της είναι οι μπός Τοτό Ριίνα και Μπερνάρντο Προβεντσάνο που ξεπλένουν και ανακυκλώνουν εκεί τα βρώμικα λεφτά τους από το εμπόριο ναρκωτικών.
Μέσω της Μπάνκα Ραζίνι ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι από το ’68 ως το ‘78 λαμβάνει συνεχώς χρήμα από κάποιους άγνωστους “ευεργέτες”. Εμβάσματα με δισεκατομμύρια λιρέτες βγαίνουν ως λαγοί μέσα από το ημίψηλο του σεξομανή ταχυδακτυλουργού. Το χρήμα προέρχεται από την τίμια Ελβετία, από κάποιους αφανείς (;) χρηματοδότες των οποίων την ταυτότητα κανένας Ιταλός ή Ευρωπαίος δικαστής ως τις μέρες μας δεν είχε την περιέργεια να μάθει. Αυτά τα ύποπτα λεφτουδάκια κωλοβαράει με εταιρειούλες κατασκευών της σειράς ο κοντός, προσπαθώντας να τα αυγατίσει. Δεδομένου ότι οι κατασκευαστικές μπίζνες είναι δύσκολο πεδίο ακόμα και για πιο μάγκες από αυτόν, τα αποτελέσματα είναι πενιχρά. Όμως το σωτήριο βαρβαρικό έτος 1978 (ελληνικό έτος 8978) ο πρώην μουζικάντης κάνει την μεγάλη κίνηση. Γράφεται στη Στοά Propaganda Due (Π-2) του σεβαστού αρχιμάγιστρου Λίτσο Τζέλλι.
Η Π-2 ήταν μια ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΗ τεκτονική στοά με έτος ιδρύσεως το 1887. Όντας κάτω από την δικαιοδοσία της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας, διέφερε από όλες τις υπόλοιπες στο εξής: Είχε εξαρχής ιδρυθεί με τον στόχο να περιλάβει στις τάξεις της όλους αυτούς που λόγω της θέσης τους δεν επιτρεπόταν να εισέλθουν τις συνηθισμένες Στοές. (Μιλάμε για υπουργούς, βουλευτές, αξιωματικούς των ενόπλων δυνάμεων, ανώτερους κρατικούς λειτουργούς, δικαστές, κλπ.) Θα αποτελούσε δηλαδή την Στοά των “κρυφών” του κρατικού μηχανισμού. Όμως με την άνοδο στην εξουσία του Μουσσολίνι ο οποίος έθεσε εκτός νόμου τα μασονομάγαζα, η Π-2 πέφτει σε χειμερία νάρκη μαζί με το υπόλοιπο ασκέρι από στοές και λιλισπήλαια.
Με το τέλος του πολέμου, οι στοές ξεσκονίζουν τους διαβήτες και τους γνώμονες και αναλαμβάνουν εκ νέου τον “κοινωνικό” ρόλο τους. Τότε εμφανίζεται στην σκηνή ο Λίτσο Τζέλλι, ένας μελανοχίτωνας με ζουμερό βιογραφικό. Από πρωτοπαλίκαρο του Μουσολίνι και συνομιλητής του Χέρμαν Γκαίρινγκ είχε γίνει συνεργάτης των αμερικανικών και των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών και σχεδόν ταυτόχρονα επιχειρηματίας και μασόνος. Όμως είχε και άλλες ικανότητες: Κατά την διάρκεια του πολέμου κι ενώ είχε επιφορτιστεί με την μεταφορά 60 τόνων γιουγκοσλαβικού χρυσού στην Ιταλία, φέρεται ότι είχε υπεξαιρέσει μαζί με κάποιους άλλους κάπου 20 τόνους και τους είχαν κρύψει στην Αργεντινή.
Ο ευγενής αυτός κύριος, παρόλο που είναι μέλος σε τουλάχιστον 3 στοές από το ‘48, εμφανίζεται στο τεκτονικό προσκήνιο το ’66 όταν ο τότε μέγας διδάσκαλος της Π-2 του αναθέτει την “αναδιοργάνωση” της Στοάς. Σύντομα ο Τζέλλι αποδεικνύεται πραγματικό τσακάλι στη στρατολόγηση εξεχόντων μελών. Η άνοδός του στην μασονική κλίμακα είναι ραγδαία. Όμως παράλληλα με την μασονική δραστηριότητα, έχει αναπτύξει σχέσεις με κάτι πιο κρυφό ακόμα κι από τις μασονικές στοές.
Στην χωρισμένη σε σφαίρες επιρροής ψυχροπολεμική Ευρώπη που προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές του πολέμου, μια μυστική οργάνωση αναπτύσσεται ύπουλα κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ. Δραστηριοποιείται σε Βέλγιο, Φιλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα, Ιταλία, Νορβηγία, Πορτογαλία, Ισπανία, Βρετανία, Τουρκία, ακόμα και σε ουδέτερες χώρες όπως η Αυστρία, η Σουηδία και η Ελβετία έχοντας διαφορετικό όνομα σε κάθε μία. Σε μερικές χώρες αποκαλείται απλά με το επιχειρησιακό της όνομα: “Stay Behind”. Στην Ιταλία έχει την κωδική ονομασία “Γκλάντιο”. Πρόκειται για ένα δίκτυο οπλισμένων ακροδεξιών πυρήνων που δήθεν θα χρησιμεύσει σε περίπτωση σοβιετικής εισβολής (!). Στην πραγματικότητα είναι μια διεθνής εγκληματική συμμορία υπό τον άμεσο έλεγχο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών που στόχο έχει την με κάθε μέσο παραποίηση των πολιτικών επιλογών των ευρωπαίων πολιτών. Κύρια επιδίωξή της είναι η χωρίς προβλήματα εγκαθίδρυση της αμερικανικής ηγεμονίας και η τοποθέτηση των ευρωπαϊκών εθνών υπό πολιτική και οικονομική κηδεμονία. Με πρόσχημα τον αντικομμουνισμό οι πυρήνες αυτοί εκβιάζουν, απειλούν, ξυλοκοπούν και τρομοκρατούν οποιονδήποτε πολίτη ή ομάδα τολμά να μιλήσει για πολιτικές ελευθερίες . Σε σοβαρότερες περιπτώσεις αντιφρονούντων δεν διστάζουν να φτάσουν και στην εν ψυχρώ δολοφονία. Εννοείται ότι οι ένοπλοι αυτοί τραμπούκοι είναι μόνο η βάση της πυραμίδας. Με διασυνδέσεις σε όλα τα επίπεδα της στρατιωτικής και πολιτικής ιεραρχίας η οργάνωση αυτή αναπτύσσεται κάθετα ως καρκίνωμα. Επεμβαίνει σε κοινωνικές και κομματικές διαδικασίες, σε εκλογές και σε συνθέσεις κυβερνήσεων ακόμα και σε συντάγματα και σε βίαιες αλλαγές καθεστώτων. Όπως και στην μασονία, κανένα από τα μέλη –άσχετα με τι νομίζει- δεν ξέρει ποιόν ή ποιούς υπηρετεί τελικά. Η οργάνωση είναι στημένη εξαρχής ως φάντασμα. Διάφορες φήμες που κυκλοφορούν κατά καιρούς για μια μυστική παραστρατιωτική οργάνωση που δρά στην Ευρώπη υπό την διοίκηση του SHAPE απορρίπτονται από όλους ως “θεωρίες συνομωσίας”. Χρειάζεται να περάσουν 40 χρόνια και να φτάσουμε στον Οκτώβριο του ‘90 ώσπου ο Τζούλιο Αντρεόττι υπό την πίεση των στοιχείων που έφερνε στο φώς η ανακριτική διαδικασία αναγκάζεται να παραδεχτεί δημόσια την ύπαρξη της “Γκλάντιο”. Ακολουθούν δηλώσεις αμερικανών αξιωματούχων που επιβεβαιώνουν την ομολογία Αντρεόττι προσπαθώντας όμως να υποβαθμίσουν την σημασία της. Και μόνο το γεγονός ότι σε τόσα χρόνια δεν είχε υπάρξει καμιά σημαντική διαρροή ως προς την ύπαρξή της παρόλο που ΟΛΟΙ στο ανώτατο επίπεδο εξουσίας της κάθε χώρας του ΝΑΤΟ ήξεραν τον ρόλο της, σημαίνει μονάχα ένα πράγμα: Ότι η απειλή του άμεσου θανάτου κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια τους, όσο ψηλά και να βρίσκονταν.
Με καθυστέρηση ενός μηνός, τον Νοέμβριο του ’90, το Ευρωκυνοβούλιο εκδίδει ένα ψήφισμα που καταδικάζει την “Γκλάντιο” και τις αδελφές της και ζητά την διενέργεια πλήρους δικαστικής έρευνας καθότι είναι οφθαλμοφανής η σύνδεση των παραστρατιωτικών αυτών οργανώσεων με συγκεκριμένες τρομοκρατικές ενέργειες και με ύποπτα πολιτικά γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος. Όμως λίγο πριν (τον Αύγουστο του ’90) το Ιράκ έχει εισβάλλει στο Κουβέιτ και η συμμαχική συμμορία του ΝΑΤΟ ετοιμάζεται να εξαπολύσει την επιχείρηση “Καταιγίδα της Ερήμου”. Είναι η χειρότερη στιγμή να ζητάει κανείς έρευνες και ανακρίσεις για παράνομες οργανώσεις της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.
Όπως είναι επόμενο, η ευρωπαϊκή σκατούλα στέλνει την δική της έρευνα στις καλένδες. Ζητείται από τα κράτη-μέλη της Ένωσης να κάνουν το καθένα την δική του έρευνα και να ενημερώσουν το Ευρωκυνοβούλιο για το αποτέλεσμα. Σε χρόνο μηδέν, λες και είναι συνεννοημένα, τα κράτη-μέλη βγάζουν πορίσματα του τύπου “Τέτοιες οργανώσεις υπήρχαν στο παρελθόν αλλά έχουν διαλυθεί από μόνες τους”. Με τηλεγραφικά και σχεδόν περιφρονητικά τρίστηλα, τα εκδοτικά συγκροτήματα αστειεύονται με αυτό το “ασήμαντο” απομεινάρι του ψυχρού πολέμου ενώ τα κανάλια ούτε κάν ασχολούνται. Από το ’90 ως σήμερα, από τα ΜΜΕ τους οι τοκογλύφοι προσπαθούν να περάσουν την άποψη ότι “η διεθνής αυτή οργάνωση ναι μεν είχε σχεδιαστεί από το ΝΑΤΟ αλλά δεν ενεργοποιήθηκε ποτέ” και ότι “ασήμαντο έως μηδενικό ρόλο έπαιξε στις ευρωπαϊκές πολιτικές εξελίξεις”. Είναι όμως έτσι όπως υποστηρίζουν αυτοί;
Ας ξαναπάμε στην Π-2 και στον εντιμότατο κύριο Τζέλλι…
Το άνθος αυτό του τεκτονισμού σε ελάχιστο χρόνο μεταμορφώνει την “καλοκάγαθη”, ασήμαντη Στοά σε μια πανίσχυρη και αδυσώπητη ΜΥΣΤΙΚΗ οργάνωση. Ολόκληρη η ελίτ της κρατικής μηχανής της Ιταλίας γίνεται καμαριέρα του χαμαιλέοντα Τζέλλι και των αόρατων κύκλων που κρύβονται πίσω του.
Τον Δεκέμβριο του ‘70 κι ενώ ο κύριος αυτός έχει αναρριχηθεί στη θέση νο 2 της Στοάς, ο ίδιος και οι μασόνοι αδελφοί του είναι έτοιμοι για το κόλπο γκρόσο: ένα στρατιωτικό κίνημα. Τους προηγούμενους μήνες έχουν γίνει οι απαραίτητες συνεννοήσεις. Ένας από τους συνωμότες έχει συναντηθεί στην Μαδρίτη με τον Όττο Σκορτσένυ (!) για να πάρει οδηγίες. Ακολουθεί μια ακόμη συνάντηση με τον Χέρμπερτ Κλάιν, άμεσο συνεργάτη του Νίξον και του Κίσσινγκερ. Οι Αμερικάνοι δίνουν το πράσινο φώς. Η Π-2 και η “ακατανόμαστη” οργάνωση-φάντασμα του ΝΑΤΟ συντονίζουν αυτό που ονομάστηκε πραξικόπημα Μποργκέζε. Ο Τζέλλι έχει αναλάβει ως αποστολή να συλλάβει τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Την νύχτα της 7 προς 8 Δεκέμβρη κινητοποιούνται στρατιωτικές μονάδες για την κατάληψη δημοσίων κτιρίων. Φάλαγγες με στρατιωτικά οχήματα κινούνται στους δρόμους ενώ έξω από το υπουργείο Εσωτερικών οι συνωμότες διανέμουν όπλα και πυρομαχικά. Οι μυστικές υπηρεσίες είναι στο κόλπο και δεν βγάζουν τσιμουδιά. Καθώς το πραξικόπημα βρίσκεται σε εξέλιξη, για λόγους που παραμένουν αδιευκρίνιστοι, ο επικεφαλής Βαλέριο Μποργκέζε ανακαλεί τις διαταγές. Οι στρατιώτες επιστρέφουν στους στρατώνες τους και οι εκτελεστές της Μαφίας που είχαν έρθει στην Ρώμη με πρόσκληση της Π-2 για να δολοφονήσουν τον αρχηγό της αστυνομίας, στέλνονται πίσω στη Σικελία χωρίς να ρίξουν ούτε σφαίρα. Το πιο περίεργο είναι πως τις επόμενες ημέρες κανένας δεν προφυλακίζεται ούτε καταδιώκεται από τις αρχές. Οι πρωταίτιοι έχουν όλο τον χρόνο που χρειάζεται για να αναχωρήσουν για την Ισπανία όπου βρίσκουν προστασία και θαλπωρή υπό την σκέπη του καθεστώτος Φράνκο. Στη Ρώμη, οι ανακρίσεις γίνονται με μυστικότητα και ρεχάτι και η δικαστική διαδικασία τελειώνει 15 χρόνια (!) αργότερα με την πλήρη απαλλαγή των κατηγορουμένων.
Για την μητέρα Στοά “Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας” πέρα βρέχει. Δεν έχουν πάρει είδηση τίποτα από την παράνομη δραστηριότητα της Π-2 ή κάνουν την πάπια; Το θέμα είναι πως εκείνη την στιγμή κανείς δεν μαθαίνει ότι μια μασονική Στοά με το όνομα Π-2 και μια παραστρατιωτική οργάνωση-φάντασμα του ΝΑΤΟ έχουν προσπαθήσει με την βοήθεια του κρατικού μηχανισμού να καταλύσουν το σύνταγμα της χώρας. Οι φυλλάδες και η τηλεόραση δεν λένε λέξη. Αυτοί που ξέρουν λεπτομέρειες για κάποιους λόγους κρατάνε το στόμα τους ερμητικά κλειστό. Η είδηση θα κυκλοφορήσει μετά από 3 μήνες !
Ο Τζέλλι παίρνοντας θάρρος από αυτήν την αναπάντεχη (;) “ασυλία” δίνει τα ρέστα του. Η στρατολόγηση μελών εισέρχεται σε άλλη κλίμακα. Τώρα δεν είναι μόνο οι στρατιωτικοί και οι ανώτατοι κρατικοί λειτουργοί που κάνουν ουρά να φορέσουν τις ποδίτσες της Π-2 . Ο Τζέλλι στρατολογεί τραπεζίτες, γιατρούς, δικηγόρους, επισκόπους, επιχειρηματίες και ταλέντα που κατά την γνώμη του θα αποτελέσουν τα σίγουρα “στοιχήματα” του αύριο. Κάποιοι κακόπιστοι υποστηρίζουν ότι είναι χλωμό ένα μονάχα άτομο να έχει φέρει σε πέρας τέτοια κολοσσιαία επιχείρηση. Η ουσία είναι πως η Ιταλία έχει μπεί για τα καλά στα Μολυβένια Χρόνια χωρίς να το καταλάβει κανείς.
Για περίπου μια δεκαετία όλα πάνε πρίμα για την άρχουσα ληστοσυμμορία. Το αίμα ρέει άφθονο στους δρόμους και οι πολιτικές δολοφονίες αποτελούν καθημερινή ρουτίνα. Κάποιοι φτιάχνουν οικονομικές αυτοκρατορίες, άλλοι συσσωρεύουν και ξεπλένουν βρώμικο χρήμα, ενώ κάποιοι τρίτοι εκτελούν αδίστακτα όποιον μπλέκει στα γρανάζια. Η εμπιστοσύνη στον συμπολίτη και στην δικαιοσύνη βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο όλων των εποχών.
Η στιγμή είναι κατάλληλη για “επενδύσεις”. Ο εκδοτικός οίκος των Ριτσόλι που εκδίδει μια από τις σημαντικότερες εφημερίδες της χώρας, την Κοριέρε Ντέλλα Σέρα αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα από το ’74. Το ’77 η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Οι Ριτσόλι δεν έχουν που αλλού να στραφούν παρά στον …σεβάσμιο διδάσκαλο Τζέλλι. Αυτός τους μπαζώνει με ένα φορτηγό λεφτά του… Βατικανού, παίρνει υπό την διοίκησή του την εφημερίδα και ταυτόχρονα σπρώχνει τους Ριτσόλι στην απόκτηση μιας αλυσίδας εκδόσεων, έτσι ώστε να τους έχει συνέχεια μέσα στα χρέη. “Η πραγματική εξουσία βρίσκεται στα χέρια των κατόχων των μέσων μαζικής ενημέρωσης” είχε πεί πριν πολύ καιρό ο Τζέλλι. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται η Π-2 και ο στόχος της είναι τριπλός: Α) να επιβάλλει λογοκρισία κάνοντας κουμάντο σε εφημερίδες και περιοδικά και ελέγχοντας όσους δημοσιογράφους είχαν φιλελεύθερες απόψεις, όπως έκανε με τον Έντσο Μπιάτζι που προσπάθησε να τον στείλει στην χουντοκρατούμενη Αργεντινή. Β) να έχει στο χέρι τους πολιτικάντηδες δημοσιεύοντας φιλικά προς αυτούς άρθρα και εχθρικά για τους αντιπάλους τους. Γ) να χώσει στο παιχνίδι του ελέγχου των ΜΜΕ καινούργια τρωκτικά τύπου Μπερλουσκόνι.
Είμαστε στο ’78. Οι αρχηγοί Κούρτσιο και Φραντσεσκίνι βρίσκονται στην φυλακή από το ’74 και οι Ερυθρές Ταξιαρχίες υπό την ηγεσία πλέον του “αινιγματικού” Μάριο Μορέττι φαίνονται να χάνουν τον άνισο (και ακατανόητο για τους πολλούς) πόλεμο που είχαν ξεκινήσει. Αντίθετα, την ίδια εποχή το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα έχοντας πάρει αποστάσεις από τη Μόσχα, και χάρη στο σκάνδαλο Λόκχηντ αυξάνει τους ψήφους του και την επιρροή του στις μάζες. Οι συνώνυμοι με την λέξη “διαφθορά” Χριστιανοδημοκράτες υπό την απειλή –έστω και μαθηματική- να μείνουν για πρώτη φορά στην ιστορία εκτός κυβέρνησης, έχουν αρχίσει να σκέφτονται σοβαρά το ενδεχόμενο του “Ιστορικού Συμβιβασμού”. Ο τότε πρόεδρός τους Άλντο Μόρο είναι σαφώς υπέρ του πλουραλιστικού σχεδίου. Όμως το ΝΑΤΟ ανησυχεί για μια τέτοια εκδοχή με την αιτιολόγηση ότι εάν τα ευρωκομμούνια μετάσχουν στην κυβέρνηση θα αποκτήσουν πρόσβαση σε μυστικά της ατλαντικής συμμαχίας και θα τα ξεράσουν αυτούσια στους Σοβιετικούς. Σύμφωνα με την κατάθεση της συζύγου του Μόρο κάποιος υψηλόβαθμος αμερικανός αξιωματούχος -πιθανότατα ο ίδιος ο Κίσσινγκερ- συνομιλεί τηλεφωνικά με τον άνδρα της και του λέει επί λέξει: “Ή θα παρατήσεις αυτή την πολιτική γραμμή ή θα την πληρώσεις ακριβά”. Παράλληλα ο Νατοϊκός μηχανισμός έχει κάνει ξεκάθαρο στους υπόλοιπους ότι σε περίπτωση ανόδου του ΚΚΙ στην εξουσία, η λύση “τύπου Χιλής” (πραξικόπημα Πινοτσέτ) είναι ήδη στο τραπέζι.
Ο Μίνο Πεκορέλλι, ένας δικηγόρος με ειδίκευση στο Πτωχευτικό Δίκαιο που έχει στήσει μια μικρή εβδομαδιαία εφημερίδα δημοσιεύει στις 15 Μαρτίου ένα σιβυλλικό αρθράκι παραλληλίζοντας τις Ειδούς του Μαρτίου (ημερομηνία που είχε δολοφονηθεί ο Καίσαρας) με την παρούσα κατάσταση και ταυτόχρονα κάνοντας λόγο για την εμφάνιση ενός νέου “Βρούτου”. Ο Πεκορέλλι ούτε μάντης είναι ούτε ρίχνει αδειανά να πιάσει γεμάτα. Είναι ευφυής και έχει γίνει μέλος της Στοάς Π-2 για να μαζεύει πληροφορίες και κουτσομπολιά. Ταυτόχρονα είναι φίλος του στρατηγού των καραμπινιέρων Αλμπέρτο Ντάλλα Κιέζα και έχει αρκετές επαφές με υψηλόβαθμα στελέχη των μυστικών υπηρεσιών για να διασταυρώνει αυτά που μαθαίνει. “Τα καλύτερα άρθρα μου είναι αυτά που δεν έχουν δημοσιευτεί,” παραδέχεται ο ίδιος, αφήνοντας χώρο σε σχόλια ότι τα παίρνει από μεγαλοσχήμονες για να θάβει τις αποκαλύψεις σε βάρος τους.
Την επόμενη το πρωί -16 Μαρτίου- η κυβέρνηση Αντρεόττι πηγαίνει στη Βουλή να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης. Την ίδια στιγμή μια ομάδα των Ερυθρών Ταξιαρχιών με αρχηγό τον Μάριο Μορέττι απαγάγει τον Άλντο Μόρο στον δρόμο προς την Βουλή. Οι πέντε σωματοφύλακές του αστυνομικοί εκτελούνται επί τόπου. Ως άμεσο αποτέλεσμα παύει κάθε συζήτηση συμμετοχής των κομμουνιστών του Μπερλίνγκουερ στην κυβέρνηση. Πάνω σε αυτό το θέμα, το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα με τον Μπεττίνο Κράξι αποδεικνύεται δεξιότερο της δεξιάς. Ακόμα και οι ίδιοι οι κομμουνιστές όντας με την πλάτη στον τοίχο, δέχονται προς όφελος της εθνικής ενότητας να μην διεκδικήσουν αυτό που δικαιούνται.
Οι απαγωγείς ζητούν την απελευθέρωση 16 συντρόφων τους, όρο που κανένα κράτος δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτεί, πολύ περισσότερο ένα με πρωθυπουργό τον Τζούλιο Αντρεόττι. Ακόμα και όταν ρίχνουν τις απαιτήσεις τους, στο 1 προς 1, η απάντηση είναι αρνητική. Ακολουθούν 55 ημέρες ομηρίας, κατά τις οποίες οι “αριστεροί” τρομοκράτες ανακρίνουν συστηματικά τον αιχμάλωτό τους. Να σημειωθεί ότι οι “επαναστάτες” ήταν λαλίστατοι σε άλλες λιγότερο σημαντικές περιπτώσεις απαχθέντων ως προς τις πληροφορίες που τους είχαν αποσπάσει στην ανάκριση. Στην περίπτωση Μόρο, παρόλο που έχουν δεσμευτεί από την αρχή ότι θα αποκαλύψουν πολλά, όχι μόνο δεν μοιράζονται τίποτα με το κοινό, αλλά στο τέλος καίνε και τις μπομπίνες με τις μαγνητοφωνημένες ανακρίσεις. Γιατί άραγε; Μήπως οι αποδείξεις συμμετοχής των χριστιανοδημοκρατών στην καθιέρωση του κλίματος τρομοκρατίας ήταν “ήσσονος σημασίας” γεγονός; Και αν ναι, το ξεσκέπασμα της “Γκλάντιο” και του ανόσιου “έργου” της Π-2 ήταν κι αυτά “λίγα” γι αυτούς που επεδίωκαν να ξεμπροστιάσουν το σύστημα;
Κάποια στιγμή προς το τέλος, ο στρατηγός Ντάλλα Κιέζα έχει πληροφορίες για την ακριβή διεύθυνση που κρατείται ο Μόρο αλλά ο Αντρεόττι δεν δίνει το “ΟΚ” να κάνουν έφοδο. Ο Ρομάνο Πρόντι (καλά διαβάσατε, ο κύριος B.E.P.A.) εμφανίζεται κι αυτός με την διεύθυνση της γιάφκας γραμμένη σε ένα χαρτί αλλά οι δυνάμεις της τάξης δεν κάνουν τον κόπο ούτε να το ψάξουν. Αργότερα στην κατάθεσή του ο Πρόντι δηλώνει ότι το όνομα του δρόμου του το είχε αποκαλύψει ένα …πεθαμένο στέλεχος των χριστιανοδημοκρατών κατά την διάρκεια μιας πνευματιστικής συγκέντρωσης (!). Ένα χρόνο πριν , το ’77, ο αδιόρθωτος Πεκορέλλι είχε στείλει από το Άσκολι Πιτσένο (τον τόπο καταγωγής του Μορέττι) μια καρτ-ποστάλ στην διεύθυνση της γιάφκας με παραλήπτη κάποιον Μπόργκι (το ψεύτικο όνομα με το οποίο είχε νοικιάσει το διαμέρισμα ο Μορέττι). Στην πίσω πλευρά ο Πεκορέλλι είχε γράψει: “Χαιρετίσματα… μπρρρ” κάνοντας λογοπαίγνιο με το BR που σημαίνει Brigate Rosse (Ερυθρές Ταξιαρχίες). Στην ίδια πολυκατοικία αρκετά διαμερίσματα είναι νοικιασμένα σε ονόματα στελεχών της SISMI (μυστικής υπηρεσίας πληροφοριών του ιταλικού στρατού) και στο κτίριο απέναντι μένει ένας καραμπινιέρος συμπατριώτης του Μορέττι. Φαύλος κύκλος σε κατάμαυρο χρώμα.
Τελικά η πυροσβεστική δέχεται κάποια κλήση πως υπάρχει διαρροή νερού σε ένα άδειο διαμέρισμα. Φτάνοντας στην γιάφκα ανακαλύπτουν πως κάποιος έχει αφήσει επίτηδες το ρουμπινέτο του μπάνιου ανοιχτό και έχει τοποθετήσει μια σκούπα ώστε τα νερά να πηγαίνουν προς τον απέναντι τοίχο. Οι πυροσβέστες ειδοποιούν την αστυνομία αλλά φυσικά τα πουλάκια έχουν πετάξει μαζί με τον όμηρό τους.
Στο μεταξύ κάποια στελέχη των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών έχουν πάει στην Βυρηττό και διαπραγματεύονται παρασκηνιακά την ανταλλαγή του Μόρο μέσω της P.L.O. (!) . Ενώ βρίσκονται κοντά στην επίτευξη συμφωνίας, η κίνησή τους μαθεύεται από τις μυστικές υπηρεσίες μιας άλλης χώρας του ΝΑΤΟ η οποία ενημερώνει την ιταλική κυβέρνηση. Εντελώς συμπτωματικά (!) την επόμενη ημέρα ο Μορέττι αναγκάζει τον Άλντο Μόρο να μπεί στο πόρτ-μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου, τον σκεπάζει με μια κουβέρτα και τον εκτελεί με 11 σφαίρες.
Σχεδόν αμέσως, ο Πεκορέλλι δημοσιεύει ένα άρθρο με τίτλο “Ντροπή Καραγκιόζηδες!” στο οποίο αναφέρει πως κατά την διάρκεια της ομηρίας του Μόρο ο στρατηγός Ντάλλα Κιέζα είχε πάει στον πρωθυπουργό Αντρεόττι λέγοντάς του ότι γνώριζε το κρυσφήγετο που τον κρατούσαν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες. Ο Αντρεόττι δεν τον είχε αφήσει να επέμβει, θυσιάζοντας επίτηδες τον Μόρο για να προστατέψει την Στοά Π-2 και φυσικά την πάρτη του. Σε ένα ακόμη άρθρο του συνδέει την δολοφονία του Μόρο με την Γκλάντιο (που τότε ήταν στο σκοτάδι). Δεδομένης της φιλίας του με τον Ντάλλα Κιέζα, ο Πεκορέλλι σίγουρα ήξερε τι έγραφε. Ακόμα και αν μπλοφάριζε –πράγμα που δεν το συνήθιζε- κανείς πολιτικάντης δεν είχε τότε αρχίδια να τον κοντράρει.
Στο Τορίνο ο Φραντσεσκίνι την ώρα του περιπάτου στο προαύλιο της φυλακής λέει στον Κούρτσιο πως ο Μορέττι πιθανόν να είναι πράκτορας, υπονοώντας ότι η σύλληψη των δυό τους το ’74 που του άνοιξε τον δρόμο της αρχηγίας δεν αποτελούσε τυχαίο γεγονός. Περίπου 30 χρόνια αργότερα, αν και από άλλη σκοπιά, ο Αμερικανοεβραίος ψυχίατρος Στήβ Πιέτσνικ (τότε ειδικός απεσταλμένος του Στέιτ Ντηπάρτμεντ στην Ιταλία για θέματα τρομοκρατίας) επιβεβαιώνει έμμεσα σε συνέντευξη την θέση του Πεκορέλλι. Την ίδια στιγμή ζητάει ετεροχρονισμένα συγνώμη από την οικογένεια του Μόρο, επειδή αυτοί που έπαιρναν τότε τις αποφάσεις, “με ζητούμενο την πολιτική …σταθερότητα της Ιταλίας είχαν “αναγκάσει” τις Ερυθρές Ταξιαρχίες να τον εκτελέσουν”. Και μη νομίσει κανείς ότι ο Μόρο ήταν λευκή περιστερά. Λέγεται ότι ήταν ένας από εκείνους που είχαν κλείσει τις συμφωνίες με τους Αμερικάνους για την δημιουργία της Γκλάντιο.
Η παρουσία ενός άλλου Αμερικανοεβραίου “διανοητή” του περίφημου Μάικλ Λεντίν εκείνα τα χρόνια στην Ρώμη (καταραμένες συμπτώσεις) ίσως είναι η άκρη του νήματος για το ξετύλιγμα ενός εκ των πολλών κουβαριών της κρυφής ευρωπαϊκής ιστορίας. Ο κύριος Λεντίν είναι συνεργάτης του N.S.C. (National Security Council), σύμβουλος στα μισά υπουργεία των ΗΠΑ και ειδικός σύμβουλος στην Μυστική Υπηρεσία Πληροφοριών του Ιταλικού Στρατού (SISMI). Είναι επίσης ένα από τα ιδρυτικά μέλη του περιβόητου JINSA (Jewish Institute for National Security Affairs) και απλό μέλος του CSIS (Center for Strategic and International Studies) το οποίο ήταν τμήμα του πανεπιστημίου …Τζώρτζτάουν. Στο διοικητικό συμβούλιο του CSIS συναντάμε εντελώς συμπτωματικά (!) τους Χένρυ Κίσσινγκερ, Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, Γουίλιαμ Κοέν, Μπρέντ Σκάουκροφτ, την αφρόκρεμα δηλαδή των γερακιών και των ρουφιάνων. Μερικά χρόνια μετά, ακριβώς την εποχή που το σκάνδαλο της Ρ-2 δεν μπορεί να κρυφτεί πιά και οι εισαγγελείς αρχίζουν να μοιράζουν προσκλήσεις για ανάκριση, ο Λεντίν εγκαταλείπει αιφνιδιαστικά την Ρώμη. Ο νέος ρόλος που αναλαμβάνει στις ΗΠΑ είναι προσωπικός σύμβουλος του δεξιού χεριού των Κίσσινγκερ, Νίξον και Ρήγκαν, του Αλεξάντερ Χαίηγκ (πρώην ανώτατου διοικητή του ΝΑΤΟ, του SACEUR και της Γκλάντιο). Προηγουμένως και πάλι κατά σύμπτωση (!) οι Λεντίν και Χαίηγκ έχουν θητεύσει στο Πανεπιστήμιο …Τζωρτζτάουν της Ουάσιγκτον το οποίο αποτελεί την φυσική έδρα πληθώρας “ιδρυμάτων”, τεκτονικών Στοών και απόκρυφων λεσχών.
Σίγουρα η χρονιά που έμεινε στην ιστορία ως “Η Χρονιά με τους 3 Πάπες”, δεν έχει ξεκινήσει καλά για τους Ιταλούς. Σαν να μην έφταναν όλα τα προηγούμενα, τον Αύγουστο του ’78 ο πάπας Παύλος VI πεθαίνει από “καρδιακή προσβολή”. Κάποιοι αμφισβητούν την επίσημη διάγνωση, αλλά δεν έχουν στοιχεία για να την αντικρούσουν. Το Καθολικό πρωτόκολλο λέει ρητά ότι η αγιότης του παπικού πτώματος δεν επιτρέπεται να βεβηλωθεί με νεκροψία. Ο διάδοχός του Ιωάννης Παύλος Ι μετά από επεισοδιακή ψηφοφορία εγκαθίσταται στο Βατικανό και λέγεται ότι ένα τα πρώτα πράγματα που αποφασίζει είναι η διενέργεια έρευνας στο τραπεζικό τμήμα της αυτοκρατορίας του. Έχει προηγηθεί μια έκθεση της Τράπεζας της Ιταλίας σχετικά με την Banco Ambrosiano η οποία ανήκει κατά πλειοψηφία στην Τράπεζα του Βατικανού. Η έκθεση προειδοποιούσε για επικείμενη χρεωκοπία και είχε προκαλέσει την επέμβαση του αντιεισαγγελέα του Μιλάνου Εμίλιο Αλεσσαντρίνι. Όμως ο νέος Πάπας δεν χρειάζεται να του ανοίξει τα μάτια κανένας αντιεισαγγελέας. Ήδη από το ‘72, έξη χρόνια πριν, ο ίδιος ως επίσκοπος τότε της Βενετίας έχει ανοίξει κόντρα με το οικονομικό επιτελείο του Βατικανού και με τον επικεφαλής της Banco Ambrosiano Ρομπέρτο Κάλβι με αφορμή ύποπτες και παράτυπες μεταβιβάσεις μετοχών που ανήκαν στην επισκοπή.
Μια εβδομάδα μετά την εκλογή του νέου Πάπα, ο πανταχού παρών Πεκορέλλι δημοσιεύει μια λίστα με 121 ονόματα εξεχόντων ρασοφόρων της παπικής ιεραρχίας οι οποίοι είναι …μασόνοι. Στις πρώτες θέσεις της αγίας λίστας βρίσκεται ο προέδρος της Τράπεζας του Βατικανού, μονσινιόρ Πώλ Μαρσίνκους (φίλος των τεκτόνων τραπεζιτών Μικέλε Σιντόνα και Ρομπέρτο Κάλβι). Το θανατικό που θα πέσει εκείνη την περίοδο δεν έχει ξαναπέσει στην παπαδομπουτίκ των Καθολικών. Ήδη από την ημέρα της ενθρόνισης του νέου πάπα έχουν αρχίσει να μετράνε πτώματα. Ο Πατριάρχης Νικόδημος της Αγ. Πετρούπολης που ήταν παρών στην τελετή, καταρρέει και πεθαίνει επιτόπου. Ίσως αυτός να είναι και ο μόνος τυχαίος θάνατος εκείνο το διάστημα. Σύντομα τον ακολουθεί ο ίδιος ο προκαθήμενος: Η μοναχή που μπαίνει το πρωί να δει αν χρειάζεται τίποτα η Αυτού Αγιότης, τον βρίσκει καθισμένο στο κρεβάτι του, αλλά κόκαλο. Το Βατικανό αρνείται βάσει του ιερού κανόνος την νεκροψία και δίνει αμέσως τα εντόσθια του μακαρίτη Πάπα για αποτέφρωση και το σώμα του για ταρίχευση. Στο πιστοποιητικό θανάτου αναγράφεται “Θάνατος από φυσικά αίτια”. 33 τα χρόνια του Ναζωραίου, 33 και οι μέρες του καινούργιου πάπα στην Αγία Έδρα. (33 και οι βαθμοί της μασονίας θα έλεγε εδώ κάποιος κακεντρεχής!)
Οι φήμες και τα σενάρια πως ο Πάπας δηλητηριάστηκε δίνουν και παίρνουν. Κάποιοι μιλούν για μια λίστα με καρδινάλιους που είναι μέλη σε απόκρυφες τεκτονικές στοές και μια δεύτερη με άλλους που ασκούν τον σατανισμό. Κάποιοι άλλοι μιλούν για οικονομικά σκάνδαλα δισεκατομμυρίων. Μερικές ημέρες αργότερα, ένα αυτοκίνητο σκοτώνει τον έμπιστο βοηθό του νεκρού Πάπα έξω από τον Αγ. Πέτρο και στη συνέχεια αναπτύσσει ταχύτητα και εξαφανίζεται. Μια σειρά “περίεργων” ατυχημάτων ξεκινάει να θερίζει συνεργάτες του Πάπα αλλά και μέλη της Ελβετικής φρουράς του Βατικανού. Κάποιοι αναμιγνύουν την Opus Dei. Οι θεωρίες συνωμοσίας οργιάζουν για καιρό αλλά η εισαγγελία της Ρώμης καίει λάδια.
Βόρεια, στο Μιλάνο, ο αντιεισαγγελέας Αλεσσαντρίνι έχει καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά με το ιταλικό μοντέλο “δημοκρατίας” και πλησιάζει την αλήθεια ταυτόχρονα από τρεις διαφορετικές πλευρές: Της τρομοκρατίας, της μαφίας και του τραπεζικού βραχίονα. Τα πιο ανησυχητικά γι αυτόν στοιχεία είναι η διαφαινόμενη ανάμιξη των μυστικών υπηρεσιών σε τρομοκρατικές ενέργειες και η οικονομική διασύνδεση του Βατικανού με την Κόζα Νόστρα. Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την έρευνα, στις 29 Ιανουαρίου του ‘79, δολοφονείται από αριστερούς (!) “τρομοκράτες” της Prima Linea ενώ μόλις έχει αφήσει το παιδί του στο σχολείο. Περιέργως, ο διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας που είχε ζητήσει τον έλεγχο της Banco Ambrosiano τίθεται σε κατ’ οίκο περιορισμό ενώ ο υποδιευθυντής που είχε συντάξει την έκθεση βρίσκεται ξαφνικά στην φυλακή με ψευδείς κατηγορίες. Η σπασμωδική προσπάθεια συγκάλυψης του νέου σκανδάλου με δολοφονίες, εκβιασμούς και ψέματα δείχνει για λίγο να πετυχαίνει. Φυσικά δείχνει και κάτι άλλο: ότι το τείχος της σιωπής έχει αρχίσει να εμφανίζει ρωγμές.
.jpg)
Το δεξί χέρι του Αντρεόττι πλησιάζει τον Πεκορέλλι με ένα δωράκι 300 εκατομμυρίων λιρετών και προσπαθεί να τον πείσει να πνίξει ένα άρθρο που αναφερόταν στα κρυφά πακέτα που κατευθύνονταν από επιχειρηματίες προς την τσεπάρα του ισχυρού άνδρα των χριστιανοδημοκρατών. Ακολουθεί μια κατ’ ιδίαν συνάντηση του Πεκορέλλι με τον στρατηγό Ντάλλα Κιέζα. Καρπός της είναι μερικά άρθρα στα οποία δημοσιοποιούνται ανέκδοτες επιστολές του Άλντο Μόρο οι οποίες είχαν γραφτεί κατά την διάρκεια της ομηρίας. Ο Πεκορέλλι δηλώνει ότι έχει στην κατοχή του και άλλα έγγραφα του μακαρίτη πολιτικού που “στολίζουν” κανονικά τον Αντρεόττι και ότι σκοπεύει να τα δημοσιεύσει. Πριν περάσουν λίγες ημέρες, στις 20 Μαρτίου κάποιος τον εκτελεί με 4 σφαίρες κοντά στα γραφεία της εφημερίδας του.
Όπως θα ανακαλυφθεί αργότερα, οι κάλυκες ανήκουν σε έναν σπάνιο τύπο, τον ίδιο που χρησιμοποιεί η Μπάντα Ντελλά Μαλλιάνα, μια μαφιόζικη οργάνωση της Ρώμης. Το ενοχλητικό της υπόθεσης είναι ότι αυτή η εγκληματική συμμορία έχει στενούς δεσμούς με την νεοφασιστική τρομοκρατική οργάνωση NAR, με την Π-2, με τις μυστικές υπηρεσίες του στρατού και με τον οικονομικό διευθυντή του Βατικανού, μονσινιόρ Μαρσίνκους. (Πολύ αργότερα, το ’92 κατά την διάρκεια ανακρίσεων ένας κάπο της μαφίας καταθέτει πως η δολοφονία του Πεκορέλλι ήταν μια “εξυπηρέτηση” προς τον Αντρεόττι ο οποίος φοβόταν πως θα έβγαιναν στην επιφάνεια κάποιες λεπτομέρειες της υπόθεσης Μόρο οι οποίες τον αφορούσαν προσωπικά και ότι στην δολοφονία είχε βοηθήσει και η Μπάντα Ντελλά Μαλιάνα με προσωπικό αιχμής. Ενώ στο πρωτόδικο δικαστήριο ο Αντρεόττι απαλλάσσεται, στο εφετείο τρώει 24 χρόνια κάθειρξη για ηθική αυτουργία. Τελικά το Ακυρωτικό Δικαστήριο, το ’03, επαναφέρει (;) την πρωτόδικη απόφαση και τον αποδίδει πάλλευκο στην κοινωνία… Στο τεκτονικό αυτό κάθαρμα έχει απονεμηθεί από το ’91 το αξίωμα του ισόβιου γερουσιαστή. Όντας φανατικός Καθολικός από τα νιάτα του, σήμερα ασχολείται με το χόμπι του: Να γράφει βιβλία για τους Πάπες !
Η Τράπεζα της Ιταλίας κυκλωμένη από τους εισαγγελείς προσπαθεί να σφίξει τα λουριά στους διάφορους (ο… Θεός να τους κάνει) “τραπεζίτες”. Οι μάγκες έχουν κυριολεκτικά “ξεφύγει” ακόμα και από τα ρευστά πλαίσια που ορίζει ο τοκογλυφικός κώδικας. Ένας από αυτούς είναι ο Μικέλε Σιντόνα σημαίνον μέλος της Π-2 ο οποίος αποκαλείται και “σωτήρας της λιρέτας” από τον Τζούλιο Αντρεόττι. Από την δεκαετία του ’50 είναι κοινό μυστικό ότι ο Σιντόνα έχει δεσμούς με την οικογένεια Γκαμπίνο. Τεράστια ποσά ξεκινούν από τα αιματοβαμμένα θησαυροφυλάκια των εμπόρων της ηρωϊνης και μέσω του ιερού πλυντηρίου του Βατικανού καταλήγουν σε λογαριασμούς της πεντακάθαρης Ελβετίας και του άσπιλου Λουξεμβούργου. Η προέλευση του “τουριστικού” χρήματος δεν δείχνει να ενδιαφέρει ούτε να ενοχλεί κανέναν την στιγμή που ΟΛΟΙ οι εμπλεκόμενοι κερδίζουν από το ταξιδάκι του.
Όμως καθώς τα μεγέθη μεγαλώνουν οι κίνδυνοι αυξάνονται. Ήδη από το ’71 ο τζογαδόρος Σιντόνα τελεί υπό έλεγχο έπειτα από μια σειρά κακών οικονομικών επιλογών που τον έχει φέρει στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Παρόλα αυτά, το ’72, καταφέρνει να πάρει το πλειοψηφικό πακέτο της Franklin National Bank του Λόνγκ Άιλαντ (!). Το πώς πετυχαίνει κάτι τέτοιο στις ΗΠΑ ένας Ιταλός κακοποιός δεν είναι περίεργο αν κοιτάξει κανείς με ποιους κάνει παρέα. Τα κονέ αυτού του εκλεκτού τέκτονα αρχίζουν από τα καζίνα της Μαφίας, κάνουν στάση στο Λάνγκλεϊ και καταλήγουν στον Κατάλευκο Οίκο. Δύο χρόνια μετά, τον Απρίλιο του ’74, και ενώ ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Ρώμη τον έχει ανακηρύξει σε “Άνθρωπο της Χρονιάς”, το κράχ στο χρηματιστήριο της Γουόλ Στρήτ του δίνει την χαριστική βολή. Η Franklin ζητάει 1 δισεκατομμύριο (!) δολάρια από την FED για να καλύψει τις υποχρεώσεις της και όπως είναι φυσικό κηρύσσεται “αφερέγγυα” (insolvent). Τον Αύγουστο ο Νίξον αναγκάζεται σε παραίτηση λόγω του σκανδάλου Γουώτεργκεϊτ και η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο στριμόκωλη για την συμμορία των απατεώνων.
Η Τράπεζα της Ιταλίας αποφασίζει να δώσει τέλος στην βρωμερή υπόθεση που μετράει ήδη τρία χρόνια καθυστερήσεων και διατάζει την λύση και την εκκαθάριση της Banca Privata Italiana του Σιντόνα. Εκκαθαριστής διορίζεται ο δικηγόρος Τζόρτζο Αμπροζόλι, ένας έντιμος ευπατρίδης, ο οποίος δέχεται τρομερές πιέσεις από τα στελέχη της Π-2 για να κουκουλώσει το σκάνδαλο. Νέες παλινωδίες, σκόπιμα εμπόδια και ωμοί εκβιασμοί ακολουθούν.
Με το FBI στα ίχνη του κι ενώ οι μαφιόζοι ζητούσαν πίσω τα λεφτά τους με τόκο, μην έχοντας που αλλού να στραφεί ο Σιντόνα απευθύνεται στον ύπατο πλυντηριάρχη του Βατικανού Ρομπέρτο Κάλβι, τον οποίο ο ίδιος ο Σιντόνα είχε εισάγει στη στοά Π-2. Ο Κάλβι όμως έχοντας τα δικά του οικονομικά προβλήματα με την Banco Ambrosiano εκείνη την εποχή αρνείται να του δώσει το ποσό που ζητούσε. Το δεξί χέρι του Τζούλιο Αντρεόττι πλησιάζει τους επικεφαλής της Τράπεζας της Ιταλίας και τους προτείνει “λύση”. Ο εκκαθαριστής Αμπροζόλι (που απειλείται σε τηλεφωνική συνομιλία ακόμη και από τον ίδιο τον Αντρεόττι) αρνείται να χρηματιστεί, έχοντας αντιληφθεί την πολυπλόκαμη εγκληματική οντότητα που κρύβεται πίσω από τις τραπεζικές ατασθαλίες. Σοκαρισμένος από το μέγεθος, την δύναμη και την μοχθηρία αυτού του “αόρατου” τέρατος, που περιλαμβάνει πολιτικάντηδες, κρατικούς λειτουργούς, μασόνους, τρομοκράτες, μυστικές υπηρεσίες, τραπεζίτες, ξένες δυνάμεις, ακόμα και την ανώτατη ιεραρχία του Βατικανού, ο Αμπροζόλι γνωρίζει ότι μόνο μια απόφαση υπάρχει. Έχοντας επίγνωση του ότι υπογράφει την θανατική του καταδίκη, πράγμα που φαίνεται από την αλληλογραφία του, επιλέγει να κάνει το σωστό. Στα τέλη Ιουνίου του ’79, πέντε χρόνια από την ημέρα του διορισμού του, συναντιέται με τον Μπόρις Τζουλιάνο τον διοικητή της Αστυνομίας του Παλέρμο και ανταλλάσσουν τις τελευταίες πληροφορίες για τον Σιντόνα και τους προστάτες του. Παρά τις σκόπιμες καθυστερήσεις, τις παρεμβάσεις, τις πιέσεις, και τις απειλές, η εκκαθάριση και ο ογκώδης φάκελος της έρευνας είναι σχεδόν έτοιμα προς υπογραφή. Στο μεταξύ όπως έχουμε δεί πριν, δύο Πάπες έχουν πεθάνει υπό περίεργες συνθήκες μέσα σε ενάμιση μήνα, ο αντιεισαγγελέας Αλεσσαντρίνι και ο εκδότης Πεκορέλλι έχουν δολοφονηθεί και οι επικεφαλής της Τράπεζας της Ιταλίας που είχαν ζητήσει την έρευνα είναι στην φυλακή. Μια μέρα πριν την υπογραφή της υπεύθυνης δήλωσης και την παράδοση του φακέλου, ο Αμπροζόλι εκτελείται έξω από το σπίτι του με τέσσερις σφαίρες από Μάγκνουμ 357. Όπως αποδεικνύεται αργότερα, ο Σιντόνα έχει φέρει έναν εκτελεστή από τις ΗΠΑ και τον έχει πληρώσει 25.000 δολάρια μετρητά και 90.000 κατάθεση σε ελβετικό λογαριασμό. Δέκα ημέρες αργότερα, στις 21 Ιουλίου, ο αρχηγός της Αστυνομίας Μπόρις Τζουλιάνο ο οποίος ήταν ενήμερος για τον “φάκελο Σιντόνα” εκτελείται κι αυτός με 7 σφαίρες από έναν Σικελό μαφιόζο.
Κάποιοι νομίζουν ότι με τις δολοφονίες μπορούν να τα τακτοποιήσουν όλα. Ενώ η δυσφορία της κοινής γνώμης φουντώνει, ο “τραπεζίτης του Θεού” Ρομπέρτο Κάλβι στέλνει μίζες στο Σοσιαλιστικό Κόμμα και στον Κράξι για να έχει τα νώτα του καλυμμένα. Η Banco Ambrosiano από την μια πλευρά λειτουργεί ως πλυντήριο της Μαφίας και από την άλλη ως τραπεζίτης της CIA και της Gladio, χρηματοδοτώντας μεταξύ άλλων τους Contras της Νικαράγουα και το σωματείο Αλληλεγγύη του Βαλέσα και του Μπούζεκ (!) στην Πολωνία. Οι ανακρίσεις για τις αλητείες της τράπεζας του Βατικανού παρακωλύονται και πνίγονται με κάθε δυνατό τρόπο. Το Βατικανό και η Π-2 έχουν βάλει λυτούς και δεμένους για να κουκουλώσουν την υπόθεση και το θέμα είναι ταμπού για τα ΜΜΕ. Όμως από το ιερό ταμείο λείπουν ήδη 200 εκατομμύρια δολάρια.
Στις 2 Αύγουστου του ’80 στις 10:25 το πρωί ο σιδηροδρομικός σταθμός της Μπολόνια είναι γεμάτος τουρίστες αλλά και ντόπιους που αναχωρούν ή επιστρέφουν από διακοπές. Μια βαλίτσα με 23 κιλά στρατιωτικού τύπου εκρηκτικά που έχει τοποθετηθεί στην αίθουσα αναμονής εκρήγνυται σκοτώνοντας 85 άτομα και τραυματίζοντας άλλα 200. Κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για την ενέργεια. Οι ενδείξεις που οδηγούν στην νεοφασιστική NAR είναι δυστυχώς αδύναμες. Η SISMI (Υπηρεσία Πληροφοριών του Στρατού) στην οποία είναι επικεφαλής ο στρατηγός Μουσουμέτσι αναθέτει σε έναν καραμπινιέρο να τοποθετήσει μια βαλίτσα με εκρηκτικά του ιδίου τύπου πάνω σε ένα τραίνο έτσι ώστε να την βρούν οι συνάδελφοί του. Ο τέκτονας στρατηγός με την προτροπή της Π-2 προσπαθεί να ρίξει την ευθύνη στο NAR που ελέγχει ο ίδιος (!) για να προστατέψει άραγε ποιόν; Σίγουρα κάτι πιο μεγάλο. Ο περιβόητος Κάρλος “Tο Τσακάλι” σε κάποια συνέντευξη δηλώνει στα ίσια ότι η “Σφαγή της Μπολόνια” είναι δουλειά της CIA και της Μοσάντ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Τζέλλι, η Π-2 και οι επικεφαλής των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών προσπαθούν να εκτρέψουν την πορεία των ερευνών και το καταφέρνουν, άσχετα αν αργότερα καταδικάζονται γι αυτό. Η οσμή της Γκλάντιο και του ΝΑΤΟ αναδίδεται έντονη πίσω από την αιματοβαμμένη αυτή υπόθεση.
Στον τραπεζικό τομέα, ο Σιντόνα -μάλλον καθ’ υπόδειξη των ανωτέρων του στη Στοά- το σκάει στις ΗΠΑ και παραδίδεται στο FBI. Κάτι μήνες αργότερα, 17 Μαρτίου του ’81, δύο Ιταλοί δικαστές με έναν συνταγματάρχη της Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος κάνουν ντού στην βίλα του αρχιμασόνου Τζέλλι. Μεταξύ των “θησαυρών” που ανακαλύπτουν εκεί είναι η λίστα των μελών της Π-2. Δύο εν ενεργεία υπουργοί, 5 υφυπουργοί, 44 βουλευτές, οι αρχηγοί και υπαρχηγοί όλων των μυστικών υπηρεσιών, δικαστές, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, συν καμιά 50αριά στρατηγοί, ναύαρχοι και πτέραρχοι, μαζί και ο προϊστάμενος του συνταγματάρχη που έκανε την έφοδο είναι στις τάξεις των μασόνων. Βέβαια τα ονόματα που δίνονται τελικά στην δημοσιότητα είναι μόνο 962 ενώ έγκυρες πηγές μέσα στην Π-2 αλλά και ο ίδιος ο Τζέλλι στην ανάκριση μιλούν για λίστα με τουλάχιστον 2.500 ποδίτσες. Το ότι δεν υπάρχει ούτε ένας ρασοφόρος στην δημοσιευμένη λίστα είναι φώς-φανάρι πως η “αποκάλυψη” είναι κατά το μάλλον ή ήττον ελεγχόμενη. Ο γνωστός μας Μάικλ Λεντίν προσφέρεται (κατ’ εντολήν του Αλεξάντερ Χαίηγκ και του Κίσσινγκερ) να …αγοράσει (!) την κουτσουρεμένη λίστα με τους 962 για να μην δημοσιευτεί ούτε αυτή.
Μόλις δυό μήνες αργότερα, στις 13 Μαΐου του ’81, ένας Τούρκος μαφιόζος και μέλος των Γκρίζων Λύκων, ο Μεχμέτ Αλή Αγκτσά αδειάζει την γεμιστήρα ενός Μπράουνινγκ πάνω στον Πάπα. Απίστευτα σενάρια συνομωσίας βγαίνουν στην κυκλοφορία, το κυριότερο μάλιστα από τον γνωστό μας Μάικλ Λεντίν το οποίο εμπλέκει την Βουλγαρική Μυστική Υπηρεσία, την Στάζι και την KGB. Ο φόβος του τότε Σοβιετικού καθεστώτος ήταν ότι η προώθηση ενός Πολωνού στον παπικό θρόνο είχε γίνει από τον Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκυ και αποσκοπούσε στην πλήρη αποσταθεροποίηση της Πολωνίας και την επιτάχυνση της σοβιετικής παρακμής. Με την γνώση ότι η CIA μέσω της Banco Ambrosiano έστελνε λεφτά στον Βαλέσα, η παραπάνω εκδοχή δεν φαίνεται καθόλου παράλογη. Ύστερα η άποψη ότι κάποιοι προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή της κοινής γνώμης σε άλλα θέματα περνάει στα ψιλά. Και όμως οι δεσμοί του δολοφόνου με την Stay Behind , το ΝΑΤΟ και την CIA είναι εμφανώς περισσότεροι από εκείνους με την KGB. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ούτε ο ίδιος ο Αγκτσά δεν ήξερε για ποιόν δούλευε.
Χωρίς την προστασία της Π-2 που πασχίζει πια να προστατέψει τον εαυτό της, ο τραπεζίτης Ρομπέρτο Κάλβι βρίσκεται στο έλεος του …νόμου. Συλλαμβάνεται για αδικήματα σε βάρος του εθνικού νομίσματος, δικάζεται και βρίσκεται ένοχος. Ενώ παραμένει προσωρινά ελεύθερος (!) ώσπου να εκδικαστεί η έφεση που έχει ασκήσει, προτιμάει να το σκάσει μέσω Βενετίας προς άγνωστη κατεύθυνση. Μερικές ημέρες μετά, στις 17 Ιουνίου του ’82 η γραμματέας του στην Banco Ambrosiano πηδάει από τον 5ο όροφο της τράπεζας στο κενό και βρίσκει τον θάνατο. Την επόμενη, ο Κάλβι βρίσκεται κρεμασμένος κάτω από την γέφυρα Μπλάκφραϊαρς (Μαύροι Αδελφοί) του Τάμεση με τούβλα στις τσέπες του. Στο πτώμα του ανακαλύπτονται 15.000 δολάρια και ένα χαρτί με ονόματα κάποιων επιφανών μελών της Στοάς Π-2. “Μαύροι Αδελφοί” παρεμπιπτόντως ονομάζονταν τα μέλη της Π-2. Πολλοί μιλούν για εκτέλεση με μασονικό συμβολισμό όμως ο Άγγλος δικαστής θεωρεί το συμβάν ως αυτοκτονία. Αργότερα το Ανώτατο Δικαστήριο του Ηνωμένου Βασιλείου ακυρώνει την απόφαση του δικαστή εξαιτίας παρατυπιών και αφήνει ανοιχτή και την εκδοχή της δολοφονίας. Δυό μήνες μετά την περίεργη “αυτοκτονία” του Κάλβι, ένα απόσπασμα μαφιόζων εκτελεστών οπλισμένο με Καλάσνικοφ δολοφονεί στο Παλέρμο τον στρατηγό Κάρλο Αλμπέρτο Ντάλλα Κιέζα μαζί με την γυναίκα του και τον σωματοφύλακά του. Ο κύκλος του Πεκορέλλι φαίνεται να κλείνει με αυτόν τον τρόπο, επιτρέποντας στον Αντρεόττι να κοιμάται πιο ήσυχος.
Ο Σιντόνα που έχει καταδικαστεί στις ΗΠΑ για 65 αδικήματα μεταξύ των οποίων απάτη, πλαστογραφία, ψευδορκία και κατάχρηση, βρίσκεται ήδη στις ομοσπονδιακές φυλακές. Οι άρχές των ΗΠΑ δέχονται την έκδοση υπό όρους και ο μασόνος τραπεζίτης δικάζεται στην Ιταλία και τρώει 25 χρόνια για την συμμετοχή του στον φόνο του εκκαθαριστή Αμπροζόλι. Δύο μέρες μετά την απαγγελία της απόφασης ο Σιντόνα δηλητηριάζεται μέσα στη φυλακή. Η επίσημη εκδοχή μιλάει για αυτοκτονία. Λένε ότι ο Σιντόνα είχε βάλει ο ίδιος το δηλητήριο στον καφέ του για να πετύχει την επιστροφή του στις φυλακές των ΗΠΑ. Απλά είχε κάνει λάθος στη …δόση.
Το καλοκαίρι του ’83 στην Κορσική ανακαλύπτεται νεκρός ο 48χρονος τραπεζίτης Ζεράρ Σουασσόν. Δύο μήνες πριν είχε απολυθεί από την διαβόητη Cedel (μετέπειτα Clearstream) που έχει έδρα το βρωμερό Λουξεμβούργο. Για να περιγράψει κανείς τις δραστηριότητες αυτού του οικονομικού βόθρου χρειάζεται ολόκληρη σειρά άρθρων. Επιγραμματικά θα πούμε ότι η Cedel είχε ξεκινήσει το ’71 ως εταιρεία Εκκαθάρισης Συναλλαγών ειδικευμένη στα ομόλογα με μετόχους 92 τράπεζες. Αυτός ο κόμβος διασταύρωσης της παγκόσμιας ληστοσυμμορίας με διευθυντή τον Σουασσόν άνοιγε μυστικούς λογαριασμούς σε εταιρείες, τράπεζες και πιστωτικούς οργανισμούς. Μόνος λόγος ύπαρξης του ειδικού αυτού καθεστώτος μυστικότητας ήταν η μεταφορά, η αποφυγή φορολογίας, η απόκρυψη και το ξέπλυμα χρήματος από ιδιαζόντως εγκληματικές δραστηριότητες. Δεδομένου του ρόλου που έπαιζε η Cedel στις συναλλαγές της Banco Ambrosiano και του Κάλβι είναι και πάλι εμφανής η οσμή του ΝΑΤΟ και των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ αυτή την φορά στο διεθνές τραπεζικό σύστημα. Φυσικά εκείνα τα χρόνια κανείς δεν μιλάει για διαφάνεια και όλα τα περιστατικά κουκουλώνονται με συνοπτικές διαδικασίες.
Τραπεζίτες, Μαφία, μυστικές υπηρεσίες, μασόνοι, Βατικανό, πολιτικάντηδες, τρομοκράτες, πράκτορες, παραστρατιωτικές οργανώσεις, όλα έχουν γίνει ένας αχταρμάς. Η τάπα έχει φύγει από την θέση της και η βρώμα του εξουσιαστικού οχετού είναι ανυπόφορη.
Η περίπτωση Π-2 είναι από τις ελάχιστες φορές στην παγκόσμια ιστορία που οι μασόνοι χάνουν την μπάλα και δέχονται γκόλ μέσα στο ίδιο τους το γήπεδο. Η κοινωνία βλέπει μπροστά στα μάτια της την μετάλλαξη της “φιλειρηνικής”, “ανθρωπιστικής” και “πνευματικής” Στοάς σε μια μαφιόζικη, μοχθηρή και αμείλικτη πολεμική μηχανή. Σπασμωδικά και εκ των υστέρων οι “παραδοσιακοί” τέκτονες καταδικάζουν τις ενέργειες της “ομάδας Τζέλλι” όπως την αποκάλεσαν οι ίδιοι αργότερα. Όμως καθ’ όλο αυτό το διάστημα που η Π-2 διέλυε το Ιταλικό Σύνταγμα και τους Νόμους ενώ ήξεραν τι γινόταν (επειδή ο Τζέλλι τους έκανε πάσες κάποια μέλη που δεν χωρούσαν στο δικό του υπερπλήρες μαγαζί), κανείς από δαύτους δεν είχε τολμήσει να κάνει κάποια καταγγελία. Το ’74 λένε ότι η Μεγάλη Στοά της Ιταλίας είχε αποφασίσει να διαλύσει την Π-2 αλλά το… μετάνιωσε όταν παρουσιάστηκε ως νέα κεφαλή της ο Σεβάσμιος αδελφός Τζέλλι και τους διαβεβαίωσε (!) ότι όλα έβαιναν καλώς στο παράρτημά του. Και βέβαια υποστηρίζουν τα μασόνια ότι καμία σχέση δεν είχαν με τις δραστηριότητες της Π-2.
Άσχετα με το τι πιστεύουν οι ίδιοι για εμάς τους υπόλοιπους, κανείς από εμάς δεν πρόκειται να τους προσάψει κάτι παραπάνω από αυτό που τους αξίζει. Αυτό που αποδείχτηκε ξεκάθαρα ήταν ότι οι φανερές μασονικές Στοές με τις “φιλοσοφικές αναζητήσεις” παρακαλούσαν να γράψουν κάποιο μέλος, ενώ την ίδια στιγμή η συνωμοτική μυστική Στοά έδιωχνε κόσμο γιατί δεν χώραγαν πιά ούτε όρθιοι μέσα στο κτίριο. Αν αυτό δεν ήταν αφορμή για να τους ζώσουν τα φίδια, θα έπρεπε τουλάχιστον να είναι το έναυσμα να διερευνήσουν τι παιζόταν στο μαγαζί του αδελφού Τζέλλι. Φυσικά οι μασονάρες ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ή αν έκαναν κάτι, τα συμπεράσματα τα κατάπιαν με μια γρήγορη ψωλογαργάρα. Όλα τα άλλα είναι για να λένε και αυτοί καμιά μαλακία να περνάει η ώρα.
Δυστυχώς για δαύτους, το κορυφαίο αντι-Tεκτονικό Αξίωμα επαληθεύεται σε όλη του την μεγαλοπρέπεια: “Εάν στις Στοές έπαιζαν τάβλι, ο παγκόσμιος πρωταθλητής θα ήταν μασόνος πυροσβέστης”.
Είχαμε όμως αφήσει τον Καβαλιέρε Μπερλουσκόνι το ‘78 να κάνει την κίνηση του αιώνα και να γράφεται στην Στοά Π-2. Με μια απλή (;) υπογραφή, η καριέρα του χωρατατζή από το Μιλάνο απογειώνεται. Είναι σαν να βάρεσε φλέβα χρυσού. Από ίσια πανιά – ίσια κατάρτια, ο πινέζας κάνει το μπάμ στις μπίζνες και μέσα σε πέντε χρόνια παντελονιάζει 58 εκατομμύρια ευρώ. Το ελβετοπλυμμένο “φιλανθρωπικό” χρήμα εξακολουθεί να ρέει άφθονο μέσω εταιρειών συμμετοχών προς τις τσέπες του κοντού και κανένας εισαγγελέας δεν ρωτάει πώς γίνεται αυτό. Είναι γεγονός όμως ότι οι καταστάσεις έχουν αρχίσει να δυσκολεύουν.
Όταν το σκάνδαλο της Π-2 εκρήγνυται, ο Μπερλουσκόνι καλείται από τον ανακριτή και καταθέτει ενόρκως ότι δεν έχει καμιά σχέση με την Π-2, ούτε υπήρξε ποτέ μέλος της. Ο ανακριτής βγάζει από το ντοσιέ του την απόδειξη εγγραφής και πληρωμής συνδρομής στην Π-2 και τον ρωτάει αν η υπογραφή στο έγγραφο είναι όντως η δικιά του ή είναι πλαστή. Ο κοντός καταπίνει τη γλώσσα του. Όμως είναι και …κωλόφαρδος. Την ίδια εποχή ο Μπεττίνο Κράξι εξαργυρώνει τον βρώμικο ρόλο που είχε παίξει το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα στον αποκλεισμό των κομμουνιστών από την κυβέρνηση και αναλαμβάνει την πρωθυπουργία επικεφαλής ενός συνασπισμού 5 κομμάτων. Σαν να μην έφτανε αυτό, Υπουργός Εξωτερικών διορίζεται ο …Τζούλιο Αντρεόττι. Ο Κράξι (που αργότερα θα είναι και μάρτυρας στον 2ο γάμο του Μπερλουσκόνι) προστατεύει τον χαμογελαστό ζουμπά Σίλβιο και τσακίζει ό,τι γραφειοκρατικό και νομικό εμπόδιο υπάρχει. Μάλιστα για το θέμα της εμβέλειας των σταθμών του κοντού επειδή αντιδρούν πολλοί, ο Κράξι περνάει την τροπολογία μαζί με την ψήφο εμπιστοσύνης. Με τα κανάλια του να εκπέμπουν πια σε εθνικό επίπεδο, ο Μπερλουσκόνι χρίζεται μεγιστάνας των ΜΜΕ.
Ο Κράξι συναινεί στην τοποθέτηση πυραύλων Κρούζ και Πέρσινγκ στη Σικελία και προστατεύει τον κοντό από τα εντάλματα ενώ ο κοντός τον προστατεύει με τα κανάλια του από την κριτική της κοινής γνώμης και των αντιπάλων του. Η σχέση των δύο αυτών κυρίων έχει προϊστορία στην περίοδο ’68-’78 τότε που η εταιρεία κατασκευών του Μπερλουσκόνι έχτιζε με απίστευτες κομπίνες το Μιλάνο-2.
Αυτό που η Π-2 είχε ξεκινήσει με τους Ριτσόλι δηλαδή την δημιουργία μιάς εντελώς ελεγχόμενης βεντάλιας από ΜΜΕ και είχε προσωρινά φρενάρει λόγω της αποκάλυψης του σκανδάλου, μπαίνει σε καινούργια ρότα. Τούτη τη φορά το σχέδιο έχει πλήρη επιτυχία. To ’90 o όμιλος του κοντού παίρνει την πλειοψηφία των εκδόσεων Mondadori. Όλοι οι εισαγγελείς που προσπαθούν να τον μπουζουριάσουν αυτό το διάστημα, λαμβάνουν από τα τρία το μακρύτερο. Πέρα από τον Κράξι, κάποιοι πολύ ισχυροί κύκλοι προστατεύουν τον Πινόκιο. Τον λόγο θα χρειαστεί να περάσουν μερικά ακόμα χρόνια για να τον μάθουμε.
Το ’92 ο ευρωπαϊστής Κράξι υποστηρίζει με το κόμμα του ζωηρά την Συνθήκη του Μάαστριχτ. Στον οικονομικό τομέα, το δημόσιο χρέος έχει φτάσει στα ύψη. Την ίδια χρονιά σκάει το σκάνδαλο της Μιζούπολης (Tangentopoli). Ένα κορυφαίο στέλεχος των σοσιαλιστών συλλαμβάνεται επ’ αυτοφόρω να δωροδοκείται από έναν επιχειρηματία. Η επιχείρηση “Καθαρά Χέρια” (Mani Pulite) έχει ξεκινήσει με επικεφαλής τον Αντόνιο Ντι Πιέτρο και άλλους δικαστικούς. Οι ύποπτες δουλειές του Κράξι βγαίνουν στη φόρα και οι πιτσιρικάδες στον δρόμο φωνάζουν “Κλέφτης” μόλις τον αντικρίζουν. Στις εκλογές του ’92, μαζί με τους σοσιαλιστές ανάμεσα σε δικαστήρια και σκάνδαλα, βουλιάζουν και οι Χριστιανοδημοκράτες. Δύο χρόνια αργότερα, το ’94 , το κόμμα τους διαλύεται και ο σκληρός κεντροδεξιός πυρήνας του συνασπίζεται με το νεοπαγές κόμμα του Μπερλουσκόνι. Κι ενώ ο κοντός ετοιμάζεται για το πρωθυπουργικό γραφείο, ο κολλητός του, το μουσκάρι του ιταλικού σοσιαλισμού το σκάει για την Τυνησία προτού τον συλλάβουν. Έξη χρόνια μετά ψοφάει εκεί στην εξορία.
Τώρα η εικόνα έχει αρχίσει να γίνεται πιο ξεκάθαρη. Από το Αρέτσο, ο ίδιος ο Τζέλλι που βρίσκεται επί χρόνια σε …κατά βίλα περιορισμό δηλώνει: “Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί στην Ιταλία”.
Η Ιταλία έχει εισέλθει με τις παντόφλες στην νέα ευρωπαϊκή εποχή. Κι ενώ ο μάγιστρος Λίτσο Τζέλλι έχει καταδικαστεί για τον φόνο του Ρομπέρτο Κάλβι, παραμένοντας στην πολυτελή βίλα του χωρίς να μπεί ούτε μια ώρα σε φυλακή, η χήρα του Κάλβι υποστηρίζει ανοιχτά αλλά χωρίς να μπορεί να το αποδείξει πως ο Αντρεόττι είναι το σημαίνον πρόσωπο πίσω από την Ρ-2. Εδώ κολλάνε και τα “σενάρια” για την ελεγχόμενη αποκάλυψη της Στοάς μια και το ιερό έργο και οι φιλανθρωπίες του ιταλικού παρακράτους συνεχίζονται. Παρά την πολυδιαφημισμένη “εξάρθρωση” της εγκληματικής στοάς Π-2, βλέπουμε ότι το σχέδιο Τζέλλι εξακολουθεί όχι μόνο να τηρείται κατά γράμμα αλλά και να εφαρμόζεται χωρίς διαρροές πλέον. Ο Αντρεόττι μια ζωή μέσα στα σκάνδαλα από την δεκαετία του ’50, καταφέρνει πάντα να ξεγλιστράει λες και είναι αλειμμένος με γράσο. Υπήρχε άραγε και εσώτερος κύκλος στην Π-2 ή κάποια άλλη ομόδοξη στοά η οποία παρέμεινε ανέγγιχτη; Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τίποτα αφού τα γεγονότα των επόμενων χρόνων κλίνουν την ζυγαριά όλο και περισσότερο προς αυτή την πλευρά.
Το ‘03 σε μια συνέντευξη ο Τζέλλι με μια ισχυρή δόση ειρωνείας παραδέχεται: “…Ίσως ναι, θα έπρεπε να έχω τα συγγραφικά δικαιώματα. Η δικαιοσύνη, η τηλεόραση, η δημόσια τάξη… Τα έχω γράψει όλα εδώ και 30 χρόνια. Τα πάντα στο επίπεδο της Εθνικής Αναγέννησης, τι πρόβλεψη, κατέληξαν ακριβώς όπως τα είχα πει εγώ…”
Βέβαια ο Μπερλουσκόνι που το ’01 κερδίζει τις εκλογές γίνεται όλο και πιο πλούσιος αλλά και πιο επικίνδυνος. Ως και μερικά πρωταθλήματα της ομάδας του αργότερα αποδεικνύονται στημένα. Ο κοντός έχει μεθύσει από την σαμπάνια της επιτυχίας. Τα λεφτά του αυγατίζουν συνέχεια. Με την δύναμη της συγκάλυψης που του παρέχει ο έλεγχος των ΜΜΕ ξεφεύγει τελείως. Προτείνει νόμο σύμφωνα με τον οποίο οι Α.Ε. έχουν το δικαίωμα να …μαγειρεύουν τους ισολογισμούς τους. Οι αγγλικές εφημερίδες τον κάνουν ρόμπα αποκαλώντας την Ιταλία …μπανανία. Το ’06 ο συνασπισμός που οδηγεί ο Ρομάνο Πρόντι κερδίζει την συμμορία του Μπερλουσκόνι με μικρή διαφορά. Πολλοί μιλούν για κάθαρση και περιμένουν να δουν τον κοντό πίσω από τα σίδερα.
Φεύ ! Μετά από 2 χρόνια καραγκιοζιλίκια και σκάνδαλα, το ‘08, ο αστείος κυβερνητικός θίασος του Πρόντι όχι μόνο έχει αποτύχει να καθίσει τον Καβαλιέρε στο σκαμνί, αλλά του παραδίδει και την εξουσία. Είναι η δεύτερη φορά που ο Πρόντι ουσιαστικά “ανοίγει” τον δρόμο της επιστροφής στο απυρόβλητο για τον γίγαντα αυτόν των ΜΜΕ και της πολιτικής. Η πρώτη ήταν το ’98 που όπως είδαμε ο Πρόντι “γκρεμίστηκε” από την ιταλική πρωθυπουργία παίρνοντας μετεγγραφή για την …Ευρωπαϊκή Προεδρία χωρίς να καταφέρει να περιορίσει το “φαινόμενο” Μπερλουσκόνι. Κατά διαβολική σύμπτωση (;) ο θαυματουργός νάνος με το υδραυλικό μαρκούτσι που το ’08 ετοιμαζόταν για το μπουντρούμι με ένα κάρο κατηγορίες στην πλάτη, βρίσκεται ξανά στο πρωθυπουργικό γραφείο την κρισιμότερη γι αυτόν στιγμή. Φυσικά η πρώτη δουλειά που κάνει είναι να αμνηστεύσει τον εαυτό του και τους συνεργάτες του στις κομπίνες. Μερικές δωροδοκίες, κάμποσες απαλλαγές λόγω παραγραφής, ένας σκασμός εκβιασμοί, 2-3 πιπεράτα σκάνδαλα με σεξουαλικό όμως περιεχόμενο και ώ του θαύματος: ο μουνόδουλος ιδιοκτήτης της Μίλαν βρίσκεται απαλλαγμένος από τις σοβαρές κατηγορίες. Το ‘10 η περιουσία του έχει φτάσει τα 9 δισεκατομμύρια.
Ο Πρόντι έχει δυστυχώς κάμποσες μαύρες “περιοχές” στην καριέρα του χωρίς να φτάνει βέβαια το σκοτάδι ενός Μπεττίνο Κράξι ή το απόλυτο έρεβος ενός Τζούλιο Αντρεόττι. Αυτός ο πιτσικόμης της πολυκομματικής ορχήστρας ακόμα δεν έχει εξηγήσει επαρκώς την σχέση του με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες -2 την εποχή της δολοφονίας του Άλντο Μόρο. Ο περίφημος “επαναστάτης”-αρχιπράκτορας Μάριο Μορέττι που ομολόγησε ότι ήταν αυτός που εκτέλεσε τον Μόρο και καταδικάστηκε σε 6 (!) φορές ισόβια , βγήκε στην 15ετία και είναι ελεύθερος από το ‘98. Ο Πρόντι ήξερε όπως είδαμε την διεύθυνση που κρατούσε η συμμορία του Μορέττι τον απαχθέντα Μόρο και σίγουρα δεν του την είχε αποκαλύψει κάποιο …πνεύμα όπως ισχυρίστηκε. Ακολουθώντας το νήμα του Μορέττι βρισκόμαστε ξανά στην Π-2 και στην Gladio. Με ενδιάμεσους σταθμούς την Banco Ambrosiano του Βατικανού και τη Cedel, όπου και ν’ ακουμπήσεις στην Ιταλία λερώνεσαι.
Και πού είναι τώρα οι δύο μαϊντανοί; Ο Πρόντι περνάει την ώρα του παριστάνοντας τον επισκέπτη καθηγητή σε ένα μασονοκολλέγιο των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα είναι και πρόεδρος του Κινεζο-ευρωπαϊκού διαλόγου στο China Europe International Business School (CEIBS). Ο Μπερλουσκόνι αφού αμνήστευσε τον εαυτό του και τους σκοτεινούς χρηματοδότες του, έκανε πάσα την καρέκλα του πρωθυπουργού στο πιόνι των τοκογλύφων τον Μάριο Μόντι. Ο τελευταίος σε ερώτηση δημοσιογράφου εάν είναι μασόνος απάντησε: “…Δεν είμαι μασόνος, δεν ξέρω καν τι είναι η μασονία. Η φήμη αυτή άρχισε να κυκλοφορεί τελευταία, μόλις απέκτησα ευρύτερη δημοσιότητα, αλλά εγώ δεν πρόλαβα ούτε να μπω σε μηχανή αναζήτησης του διαδικτύου, για να δω τι σημαίνει η λέξη μασονία…”
Τους δουλεύει ο Μόντι αλλά έχει δίκιο γιατί αυτοί το ξεκίνησαν. Είναι σαν να πηγαίνεις σε έναν στρατηγό και να τον ρωτάς αν είναι δεκανέας. Τι να την κάνει την απλή μασονία ο Μόντι όταν είναι μέλος σε Bilderberg, Trilateral, Friends of Europe, Bruegel , πρώην σύμβουλος της Goldman Sachs και μόνο ο ίδιος ξέρει που αλλού… Και μόνο ότι έχει περάσει από Goldman Sachs φτάνει. Αυτή είναι η μεγάλη Στοά. Κι ο δικός μας ο κατοχικός πρωθυπουργός, “συνεργάτης” του ίδιου “εργαστηρίου” είναι. Στο μεταξύ καρεκλάρχης στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα διορίστηκε ο Μάριο Ντράγκι , άλλο τζιμάνι της τοκογλυφικής ληστοσυμμορίας και αυτός πρώην στέλεχος της Goldman Sachs ενώ τα ονόματα του Μόντι και του Παπαδήμου εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας από την λίστα των μελών της Τριμερούς Επιτροπής.
Το έργο που παίχτηκε στην Ιταλία μετά τον πόλεμο, παίχτηκε και στη χώρα μας που ζεί έναν παράλληλο ιστορικό βίο. Η εκτέλεση Μπελογιάννη και Μπάτση, οι δολοφονίες Λαμπράκη και Πέτρουλα, η Κόκκινη Προβιά, η Αποστασία, η Χούντα, ο βρώμικος ρόλος της 17 Νοέμβρη, το νεοφασιστικό κίνημα, η αναγόρευση αγνώστων σε μεγιστάνες των ΜΜΕ, η δόλια υπερχρέωση, η οικονομική δικτατορία, η χρεωκοπία της χώρας και η ανάθεση της πρωθυπουργίας στον υπάλληλο των τοκογλύφων οφείλονται στους ίδιους λίγο-πολύ λόγους. Τα πρόσωπα και τα “ιδρύματα” πίσω από τα γεγονότα είναι ταυτόσημα.
Η γνωστή μας καριόλα Cedel άλλαξε το όνομά της σε Clearstream. Φυσικά δεν άλλαξε τίποτα από τον χαρακτήρα της ή τις τακτικές της. Τώρα ανήκει κατά 100% στην… Deutsche Börse (Γερμανικά Χρηματιστήρια). 37 % της Deutsche Börse κατέχεται από θεσμικούς των ΗΠΑ και 19 % από θεσμικούς της Αγγλίας !
“Δύο συμπτώσεις είναι τυχαίο. Τρείς, τέσσερις, πέντε, έξη… στον έχουνε φυτέψει”, λέει ένα παλιό ρητό της Μαύρης Φατρίας.
Το 2001 ο Ernest Backes πρώην νoύμερο 3 της Cedel και o συγγραφέας Denis Robert έγραψαν από κοινού το αποκαλυπτικό βιβλίο “Révélation$” για τις πρακτικές της Cedel/Clearstream. Οι δυό τους εμφανίστηκαν ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ζητώντας τον έλεγχο της Clearstream και την εφαρμογή των κοινοτικών νόμων για το ξέπλυμα χρήματος. Μάλιστα προσέθεσαν ότι οι πρακτικές αυτής της ιδιότυπης τράπεζας είχαν στο παρελθόν προκαλέσει περιπλοκές με την ανάμιξη αξιωματούχων της Ε.Ε. και συγκεκριμένα του πρώην Επιτρόπου Φρίτς Μπόλκεσταϊν στο σκάνδαλο της Bank Menatep του μεγαλοαπατεώνα Μιχαήλ Χοντορκόφσκι.
Ο ευρωδικτάτορας Μπαρρόζο απέρριψε άμεσα τις εισηγήσεις με την δικαιολογία ότι δεν προσέφεραν κανένα νέο στοιχείο και ότι δεν είναι σίγουρο ότι η Bank Menatep είχε επαφή με τον Μπόλκεσταϊν! Εννοείται ότι δεν διατάχθηκε καμία ανάκριση για την υπόθεση και τα ΜΜΕ τήρησαν σιγή ασυρμάτου. Οι δύο καταγγέλλοντες καταδικάστηκαν 8 φορές (!) στην Γαλλία για συκοφαντία αλλά αθωώθηκαν στο Ακυρωτικό Δικαστήριο. Στο κουβάρι μπλέχτηκε και η “Le Monde” που συμμετείχε στην κατάπνιξη απόψεων για το θέμα. Για ποιο λόγο να το κάνει αυτό μια σοβαρή εφημερίδα; Κάποιοι μίλησαν για οικονομικούς “δεσμούς” με την Deutsche Börse…
Η CIA χρηματοδοτούσε μέσω του Βατικανού την Solidarnosc του Βαλέσα και του Μπούζεκ και κατόπιν ο Μπούζεκ έγινε πρόεδρος του ευρωκυνοβουλίου. Βέβαια όσο γραφόταν αυτό το άρθρο πρόλαβε και την έκανε. Ως αντικαταστάτης του τοποθετήθηκε ένας …σοσιαλιστής βιβλιοπώλης με καθολική ανατροφή, ο χούλιγκαν που λέγεται Σούλτς. Ο Σούλτς ήταν ο κύριος υποστηρικτής του Δόν Μπαρρόζο σε όλες σχεδόν τις κόντρες του με τον Φάρατζ. Αν επί προεδρίας Μπούζεκ στους διαξιφισμούς έγερνε το γήπεδο, τώρα να δείτε τι θα γίνει. Είναι αρκετές, περίεργες και πολλαπλά συνδεόμενες οι γαμημένες συμπτώσεις…
Είτε γουστάρουμε, είτε όχι, αυτή είναι η “Ενωμένη Ευρώπη” που μας έφτιαξαν και πέρα από τους συνωμότες έχουμε ευθύνες όλοι μας. Στο κάτω-κάτω τα σκουλήκια της ευρωπαϊκής ψευτο-δημοκρατίας κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Εμείς ως πολίτες καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια και τους κοιτάμε. Όμως αυτό που μας ετοιμάζουν για τα επόμενα χρόνια είναι αφάνταστα χειρότερο από το αίσχος που ζούμε τώρα.
Καταλήγοντας, αυτό που αποδεικνύεται με τα γεγονότα είναι η ύπαρξη μιας διακρατικής Εγκληματικής Υπερδομής η ταυτότητα της οποίας δεν γίνεται αντικείμενο έρευνας από τις διωκτικές αρχές ακόμα και όταν υπάρχουν σαφείς και σοβαρές παραβιάσεις της έννομης τάξης. Πολύ περισσότερο, αυτή η “αόρατη” (μόνο για τους αόμματους πολιτικούς, εισαγγελείς και μπάτσους) Υπερδομή είναι η ίδια που παρακωλύει την απόδοση δικαιοσύνης, που δρομολογεί την αμνήστευση όσων ενόχων τυχαίνει να συλληφθούν και που κλιμακώνει την διαπλοκή αμνηστεύοντας τα σκάνδαλα, καταρρακώνοντας το Σύνταγμα, τους νόμους και τις ατομικές ελευθερίες, μεταβάλλοντας τους πολίτες σε δούλους. Η παρουσία της σήμερα είναι φανερή στην Ιταλία όπου οι δίκες συνεχίζονται (σχεδόν όλοι καταδικάζονται αλλά κανένας δεν μένει στη φυλακή), στην Ελλάδα όπου απολύτως κανένας δεν καταδικάζεται, στην Τουρκία όπου μερικοί καταδικάζονται αλλά το παρακράτος θριαμβεύει και σε άλλες χώρες όπου οι πολιτικές που ακολουθούνται είναι υπαγορευμένες από την Υπερδομή και αποσκοπούν στην τελική επικράτηση της απολυταρχικής ιδέας.
Η υπερεθνική σύνδεση των εξουσιαστικών κύκλων είναι ορατή όταν ασχοληθεί κάποιος εμπεριστατωμένα με τις χιλιάδες “περίεργες” ΜΚΟ και τα μη κερδοσκοπικά “ινστιτούτα” και “ιδρύματα”. Οι περισσότερες από αυτές τις ψευτοκυριλέ οργανώσεις διευθύνονται από σκοτεινές ελίτ οι οποίες συνεργάζονται αφενός μεταξύ τους και αφετέρου με τα πιο σκοτεινά παρακλάδια των κρατικών υπηρεσιών “ασφαλείας”. Και δεν εννοώ τις μυστικές υπηρεσίες αλλά εκείνες που είναι πιο μυστικές από τις συνηθισμένες. Σε κάθε μία από αυτές τις ρουφιανολέσχες υπάρχει ένας εσώτερος πυρήνας που δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με την γελοία έννοια του κατά τόπους “εθνικού συμφέροντος” ή την προστασία των πολιτών. Αυτοί οι εσώτεροι πυρήνες λειτουργούν ως μέλη ενός “οργανισμού” του οποίου οι σκοποί είναι άγνωστοι και οι πολιτικές –όταν βγαίνουν στο φώς- είναι φανερά απάνθρωπες. Η κοινωνικοπολιτική διαπλοκή αυτών των κέντρων είναι εκτεταμένη και το ιστορικό τους ιδιαζόντως εχθρικό προς τις πολιτικές ελευθερίες. Αν πάμε έτσι στην τύχη να δούμε ένα από αυτά, το CFR (Council on Foreign Relations) θα διαπιστώσουμε ότι πρωτεργάτες του ήταν οι γίγαντες του παρασκηνιακού χειρισμού ο “συνταγματάρχης” Ε. Χάουζ και ο Γουώλτερ Λίπμαν. Επίτιμος πρόεδρος είναι ο Ντέιβιντ Ροκφέλλερ. Στα εξέχοντα διευθύνοντα μέλη και συνεργάτες βρίσκουμε μεταξύ άλλων, τον Κίσσινγκερ, την Ολμπράιτ, τον Σόρος, τον Ρούμπενστην, τον Χόλμπρουκ, τον Ντάμπερστην κ.α.
http://www.cfr.org/about/people/board_of_directors.html
Κι αν πάμε στην ευρωπαϊκή MSC (Münchner Sicherheitskonferenz - Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου), συναντάμε την γιδοβαρώνη Άστον, την Χίλαρυ Πλύντον, τον Τζό Μπάιντεν, τον Σαρκοζί, την Μέρκελ και άλλους ευγενείς πρωκτούς. Λες και τόσες επίσημες επαφές δεν τους φτάνουν για τις συνεννοήσεις. Το 2009 αυτή η χαρτοκλεφτική λέσχη καθιέρωσε ένα νέο διεθνές βραβείο. Ο πρώτος που διάλεξε να βραβεύσει ήταν ο …Χένρυ Κίσσινγκερ. Με τέτοιο ποδαρικό βέβαια, είναι δύσκολο να πείσει τον οποιονδήποτε ότι μοχθεί για την …διεθνή ασφάλεια.
Όσον αφορά αμιγώς (;) οικονομικές λέσχες όπως το Bruegel ή το Friends Of Europe, διαπιστώνουμε ότι στελέχη παρόμοιων οργανώσεων είναι αυτοί που διορίζονται κατά παράβαση των νόμων σε θέσεις-κλειδιά της νέας γεωπολιτικής σκακιέρας, όπως λ.χ. συνέβη στις περιπτώσεις Μόντι και Παπαδήμου. Συμβαίνει άραγε γιατί έχουν ικανότητες ή γιατί είναι μέλη της σκοτεινής ιεραρχίας που κυβερνάει τον πλανήτη; Αυτοί οι δύο και άλλοι σαν κι αυτούς επιλέχτηκαν γιατί μπορούν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα ή γιατί μπορούν να δώσουν τις σχεδιασμένες “λύσεις” για το στήσιμο του μεγάλου πάζλ;
Αυτή την στιγμή η Εγκληματική Υπερδομή οδηγεί τον πλανήτη ακόμα μια φορά στην οικονομική κατάρρευση και στον παγκόσμιο πόλεμο. Οι τοκογλύφοι τραπεζίτες για να μην αποκαλυφθεί η θρασύτατη ληστεία τους και πάνε φυλακή για την σειρά με τις οικονομικές φούσκες που δημιούργησαν, αλλά και για να μπούν σε καινούργια φάση “ανάπτυξης”, σέρνουν με τα ΜΜΕ τους λαούς προς το θρησκευτικό και φυλετικό μίσος. Όλοι οι φορείς εξουσίας γνωρίζουν τι συμβαίνει αλλά κάνουν τον …Κινέζο, κρύβοντας την αλήθεια από τους πολίτες. Ή ακόμα χειρότερα, υποστηρίζουν το σχέδιο "εξόδου" που προτείνεται από τους παντογνώστες του εξουσιαστικού ιερατείου.
(ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ)
.jpg)
.jpg)
