Ανδρών επιβλαβών πάσα γή γαμώταφος. Οι Παράξενες Ημέρες της οικονομικής κρίσης και της ψυχολογικής παράκρουσης. Η "νέα" έννοια του έθνους και άλλες μπαρούφες (Μέρος Ε)

2  ΜΑΡΤΙΟΥ  9013

Κάποτε μια χοντρή και τεμπέλα μαϊμού ζήλεψε έναν εντυπωσιακό ιππέα που πέρασε από το δάσος και πήγε να τον μιμηθεί, καβαλλικεύοντας έναν καλόβολο σκύλο.  Μάλιστα έπεισε το τετράποδο ζωντανό ότι ταίριαζαν μια χαρά οι δυό τους και πως θα έκαναν τεράστια εντύπωση όταν θα έμπαιναν στην πόλη. 

Μετά από μια ώρα δρόμο με την μαϊμού στην πλάτη του, ο σκύλος παραπονέθηκε ότι είχε αρχίσει να τον πονάει η μέση του από το βάρος. “Δεν έχεις τίποτα,” τον καθησύχασε η μαϊμού “Θα ανταμειφθείς μόλις φθάσουμε στην πόλη από την υποδοχή που θα σου κάνουν οι κάτοικοι”.  Μετά από δύο ώρες ο σκύλος παραπονέθηκε ξανά πως η μέση του τον έσφαζε και δεν θα την έβγαζε για πολύ ακόμα. “Σκύλε συμφωνήσαμε κάτι,” του είπε η μαϊμού. “Είσαι υποχρεωμένος να το τηρήσεις. Όταν φτάσουμε στην πόλη μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις.”

Μετά από καμιά ώρα ο σκύλος άρχισε να παραπατάει. Σταμάτησε και αρνήθηκε να πάει παρακάτω. Η μαϊμού χαμογέλασε μειλίχια και είπε: “Έχω το κατάλληλο γιατρικό.” Λέγοντας αυτό, του φόρεσε ένα χαλινάρι και έβγαλε μια βέργα με την οποία άρχισε να τον ραβδίζει στα κωλομάγουλα. “Προχώρα τώρα να φτάσουμε στην πόλη, κωλόσκυλο”.

Ο σκύλος κοψομεσιασμένος και δαρμένος περπάτησε ακόμα λίγο ώσπου είδε ένα γεφύρι. Σίγουρος ότι δεν την έβγαζε ζωντανός ως την πόλη σκέφτηκε να σκοντάψει στη μέση του γεφυριού και να πετάξει την μαϊμού στο ποτάμι. Η ιδέα του φάνηκε καλή. Όμως αν η μαϊμού δεν ήξερε κολύμπι και πνιγόταν; Ο σκύλος ένιωσε άσχημα που θα είχε το κρίμα στο λαιμό του. Κι αν μαθευόταν ότι ο αυτός ο ίδιος την είχε πετάξει στο ποτάμι; Φοβήθηκε ότι τότε θα έμπλεκε με μεγαλύτερους μπελάδες. Τι έπρεπε να κάνει άραγε; Με αυτές τις σκέψεις καταϊδρωμένος και άπνοος έφτασε και κοντοστάθηκε στην μέση του γεφυριού. Η μαϊμού τεντώθηκε στην πλάτη του για να δει μακριά. “Μμμ,” έκανε με αλαζονεία. “Αυτό το ποτάμι περνάει μέσα από την πόλη. Αν αποφασίσεις να κουνηθείς, θα φτάσω κάποια στιγμή…”

Μια από τις αρρώστιες του Έθνους είναι ο Μεσσιανισμός.  Η αναμονή του προικισμένου ηγέτη που θα απελευθερώσει τους πολίτες από τα δεινά τους και που θα οδηγήσει την πατρίδα σε νέες λεωφόρους ευημερίας.  Η αλήθεια είναι ότι ολόκληρος ο πλανήτης έχει καεί από τους ηγέτες-μεσσίες.  Άπειρα τα παραδείγματα. Είναι μια καθαρά εβραϊκή παράδοση (μια από τις πατέντες) για να κρατάνε οι επάνω την πλέμπα ήσυχη.  Όλοι περιμένουν αυτόν που θα τους σώσει και δεν κάνουν τίποτα οι ίδιοι για να σωθούν.  Στο μεταξύ ο μεσσίας όλο χάνει το τραίνο της μαρμότας και δεν εμφανίζεται.  Μικρό το κακό για το σύστημα.  Το ιερατείο ενημερώνει για την καθυστέρηση και παραμυθιάζει το ποίμνιο ότι ο σωτήρ έχει ήδη βγάλει εισιτήριο με το επόμενο θεοτραίνο.

Στον Ελληνικό Χώρο έχουμε μπουχτίσει τους ηγέτες.  Δεν μας χρειάζονται άλλοι.  Αυτό που απαιτούν τώρα οι συνθήκες δεν είναι ένας ηγέτης-στρακαστρούκα με λήξη στο τέλος του μήνα, αλλά μια ηγετική ομάδα που να αλληλοκαλύπτεται και να έχει ιστορική συνέχεια.  Όταν ο Κύρος σκοτώνεται στα Κούναξα, η νίκη των Ελλήνων δεν έχει αντίκρισμα.  Όμως ακόμα και μετά την ύπουλη σφαγή των αρχηγών τους, οι Μύριοι χωρίς ηγέτη καταφέρνουν να φτάσουν στα παράλια.  Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος δολοφονείται η τεράστια αυτοκρατορία του μένει χωρίς ενιαίο όραμα. Παρόλα αυτά, πετυχαίνει να μείνει ζωντανή τμηματικά και για τριακόσια χρόνια και να επηρεάσει την πορεία του πλανήτη.

Ο πόλεμος εδώ και πολύ καιρό είναι ψυχολογικός και πολιτιστικός.  Στην πληροφορία/πληροφόρηση παίζονται όλα.  Σε πολλά μέτωπα οι εχθροί μας αυτήν την στιγμή μας κατατροπώνουν και αυτή είναι η σκληρή αλήθεια.  Δεν γνωρίζω αν η κατάσταση είναι πια αναστρέψιμη.  Η ιστορία λέει ότι είναι. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι αν δεν αλλάξει η νοοτροπία δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί καμία αλλαγή.  Η ελευθερία δεν πρέπει να είναι περιστασιακό ζητούμενο αλλά μόνιμο. Δεν υπάρχει εύκολο και δύσκολο.  Υπάρχει μόνο η σύγχυση, η απόφαση και δύο είδη δούλων:  αυτός που θέλει να μοιάσει στον αφέντη κι αυτός που θέλει να του κόψει το κεφάλι.  Όσο το δεύτερο είδος είναι απλή μειοψηφία, τίποτα δεν πρόκειται να γίνει.

Η προσχεδιασμένη σχιζοφρένεια στην οποία έχουν οδηγήσει τους σημερινούς Νέο-Έλληνες οι νταραβεριτζήδες του Απέθαντου με συνεργό την νεοελληνική πουστο-διανόηση και την πολιτικοστρατιωτική εξουσία κάνει θραύση.  Οι υπεύθυνοι της γενοκτονίας του Έθνους διοικούν, τιμούνται, πλουτίζουν και δοξάζονται ενώ την ίδια στιγμή οι ευεργέτες του περιφρονούνται και υβρίζονται από τα ημιμαθή εβραιόψυχα μουσκάρια που έχουν το θράσος να μιλούν για αρχαίους προγόνους ενώ το μόνο που γνωρίζουν είναι το φολκλόρ.  Το χειρότερο όμως είναι η γενική κοινωνική αφασία τους και η λατρεία των αντικειμένων που απαντάται μόνο σε υποανάπτυκτες φυλές.  Απόρροια και τα δύο του σπάνιου συνδρόμου ανωτερο-κατωτερότητας που διακρίνει τους μπασταρδοαπογόνους των θεών (οι οποίοι τυχαίνει στον ίδιο χώρο και χρόνο να είναι και δούλοι ενός άλλου θεού).  Τα δύο αντίρροπα πακέτα λειτουργώντας την ίδια στιγμή σχηματίζουν έναν κόσμο απραξίας όπου το ύψιστο ζητούμενο είναι η μηδενική προσπάθεια στα πάντα.    

Όταν πριν από 20 αιώνες η μυστική οργάνωση του Γαμαλιήλ και του Σαύλου εισβάλλει στον Ελληνικό πολιτισμικό χώρο με μοναδικό σκοπό να καταστρέψει και να υποδουλώσει, βασίζεται σε δύο πληγές της συνείδησης.  Στον Φόβο και στην Ενοχή.  Το φοβικό και το ενοχικό σύνδρομο συνθέτουν την έννοια της αμαρτίας. Αυτή η βρωμερή έννοια είναι ο θεμέλιος λίθος της ιουδαιοχριστιανικής μάστιγας.  Πριν ακόμα γεννηθεί κάποιος, οι εβραιοχριστιανοί του έχουν φορτώσει στην πλάτη το προπατορικό αμάρτημα.  Ώσπου να φτάσει στην εφηβεία, έχει ενοχοποιηθεί για όλα τα στραβά αυτού του κωλόκοσμου (φτώχεια, πείνα, αρρώστια, αδικία) .

Η πλύση εγκεφάλου ήδη από την προσχολική ηλικία και η βίαιη εμφύτευση στα παιδικά μυαλά δογματικών απόψεων και ενοχικών υποσυμπλεγμάτων που υποκαθιστούν ακόμα και την επιστημονική αλήθεια είναι η μέθοδος επιβολής που εφαρμόζουν οι ραβίνοι.  Τα παιδιά μαρκάρονται ως ζώα από την γέννησή τους με το μονόγραμμα του ιδιοκτήτη, στην παρούσα περίπτωση το “Χ.Ο.”.   Είναι αναγκασμένα να δεχτούν ένα πακέτο πνευματικές τοξίνες που διαστρέφει ό,τι καλό και υγιές υπάρχει γύρω τους και που εχθρεύεται την ίδια την ζωή.  Όσα αντιδρούν στην μωροφιλοσοφία του βιαστή-αγκαλίτσα, στην νοσηρότητα των διδαχών του και στην πραγματικότητα της ισόβιας σκλαβιάς, έρχονται αντιμέτωπα με ψυχολογικές τιμωρίες που θα τσάκιζαν το ηθικό ακόμα και ειδικά εκπαιδευμένων πρακτόρων.  Όλα είναι μια καλοστημένη απάτη.  Αυτοί που ουρλιάζουν για την επιβολή της θανατικής ποινής σε όλους τους βιαστές ανηλίκων, θα πρέπει πρώτα να μας πουν που σκοπεύουν να κρεμάσουν το παπαδαριό.  

Το συνδικάτο των βιαστών των παιδικών ψυχών δεν έδειξε ποτέ επιείκεια στα θύματά του.  Ούτε δίστασε ποτέ να χρησιμοποιήσει τους γονείς ως βασανιστές και δεσμοφύλακες των ίδιων των παιδιών τους.  Ευθύς εξαρχής, οι εγκληματικοί “πατέρες της πίστης”  δεν ασχολούνται με τον άντρα που είναι εκπρόσωπος της αποφασιστικότητας, της ορμητικότητας, της σκληρότητας και της φωτιάς.  Ξέρουν ότι αν θα παίξουν εκεί, θα ηττηθούν χωρίς δεύτερη κουβέντα.  Θέλουν κάτι πιο σίγουρο που να εξασφαλίζει την κυριαρχία στο μέλλον έστω και με αργό τρόπο.  Σημαδεύουν και χτυπούν πισώπλατα τον αδύναμο κρίκο. 

Στην γυναίκα χάνεται το παιχνίδι.  Σε αυτό το απομονωμένο όν το γεμάτο με φόβους και ενοχές που μεταβιβάζει την άγνοιά της και την τρέλα της στα παιδιά της, βάζει όλα τα πονταρίσματα η ψευτοθρησκεία του Τζέχου. (Την οποία γυναίκα αργότερα χωρίς αιδώ αλλά με περίσσεια υποκρισία την κατεβάζει στο επίπεδο της “μωρής” και “μιαρής” δούλας).  Οι Ιουδαίοι μαστροποί φορώντας το προσωπείο του αγαθού “σωτήρα”, εισάγουν δήθεν την γυναικεία ψυχή σε ένα περιβάλλον “κατανόησης”, “συμπόνιας” και “συγχώρεσης”.  Στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν είναι να την αλυσοδέσουν σε ένα σκοτεινό κελί γεμάτο φαντάσματα και τιμωρούς.  Η προσποίησή τους να αφουγκραστούν τα προβλήματά της έχει πονηρό σκοπό.  Ξαπλώνοντάς την στο ψυχολογικό ντιβάνι και ξεκλειδώνοντας τα μυστικά της, οι μονοθεϊστές αποκτούν τον πλήρη έλεγχο πάνω της. Σύντομα, οι γυναίκες χωρίς προσωπικότητα  προσκυνούν την προσωποποίηση της δύναμης και αναπαράγουν κοινωνίες  υπανθρώπων με βαριά σύνδρομα.  Αντίθετα, οι γυναίκες που ξεχωρίζουν από την μάζα καίγονται ως αιρετικές, ως δαιμονισμένες ή ως μάγισσες. Μπορεί οι πολυθεϊστικές κοινωνίες να μην είχαν δώσει την προσοχή που άξιζε στην γυναίκα της εποχής τους όμως η πρόοδος –έστω και αργή- ήταν εμφανής.  Καμία σύγκριση δεν μπορεί να γίνει ανάμεσα στην Ιέρεια (ή έστω στην Εταίρα) των πολυθεϊστών και στην δούλα-σφάγιο του αβραμικού μισογυνισμού.

Η μονιμοποίηση της γυναίκας στο επίπεδο του πράγματος (σκεύους) και η χρησιμοποίησή της για να αναπαράγεται το σάπιο σύστημα της μονοθεϊστικής απολυταρχίας του χριστιανοκαπιταλισμού είναι μεγάλη επιτυχία της ιδεολογίας του Ιεχωβά.  Ο ψυχολογικός εκβιασμός του μισού πληθυσμού (γυναίκες) και η υποβολή μέσω αυτού των θεσφάτων στον άλλο μισό (άντρες), δεν είναι ανακάλυψη του Σαύλου αλλά υπάρχει ήδη στην φαρέτρα των Ιουδαίων από την εποχή του μύθου της Εύας με το μήλο.  Ο αναπαραγωγικός/εκπαιδευτικός ρόλος της γυναίκας την θέτει αυτομάτως σε σημαντικότερη θέση από τον άνδρα.  Η πολυσχιδής φύση των ευθυνών και των γονιδιακών “εντολών” της, απαιτεί κατανόηση και στήριξη από την πλευρά του συντρόφου της αλλά και από την κοινωνία. 

Το καθεστώς της άνευ όρων υποταγής της γυναίκας σε ένα θεοκρατικό και ανδροκρατικό σύστημα δείχνει να σπάει στα χρόνια του διαφωτισμού και των ταξικών επαναστάσεων στην Ευρώπη.  Τότε ακριβώς, ένα νέο λαγοκούνελο βγαίνει από το καπέλο.  Ο διαστροφικός φεμινισμός με την μορφή του πολέμου εναντίον του συνόλου των “καταπιεστών ανδρών” που “ανακαλύπτεται” ως λύση -έχοντας ως κορωνίδα των επιθυμιών του το ολικά άχρηστο δικαίωμα της ψήφου- κρύβει μια ακόμα μεγαλύτερη παγίδα.  

Οι άντρες βολεμένοι στο ανδροκρατικό και όντως καταπιεστικό κατασκεύασμα του χριστιανοκαπιταλισμού όπως και στο απείρως χειρότερο βδέλυγμα του ισλαμισμού, λίγη σημασία δίνουν στα γυναικεία προβλήματα.  Αντί να υποστηρίξουν την επαναδιαπραγμάτευση της θέσης της συντρόφου τους και την πλήρη απελευθέρωσή της από τα δεσμά του οικονομικο-θρησκευτικού αυταρχισμού, νιώθουν ότι απειλούνται οι ίδιοι.  Η λεσβιοκίνητη μίσανδρη κλίκα χωρίς δεύτερη κουβέντα δίνει μια γερή κλωτσιά στ’ αρχίδια όλων των ανδρών, και ο κάθε μουνόδουλος βλάκας θεωρείται εξουσιαστής πατριάρχης.  Μοιραία, ο πόλεμος μεταξύ των φύλων είναι το επακόλουθο. 

Σε δύσκολες καταστάσεις και σε χρόνια αλλαγών, ο μέσος άνθρωπος τείνει να οχυρώνεται πίσω από τις συντηρητικότερες των αντιλήψεών του γιατί έτσι νιώθει ασφάλεια.  Ο δόλιος φεμινισμός του οποίου χορηγοί είναι οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι πετυχαίνει να δημιουργήσει δύο αρσενικά εκ των οποίων το ένα έχει πέος και το άλλο αιδοίο.  Η σκλάβα του μονοθεϊσμού δέχεται ακόμα μια αλυσίδα στο πόδι της, αυτή της καριέρας, ενώ ο επίσης σκλάβος πρώην “αφέντης” της βολοδέρνει μπερδεμένος ως προς τον ρόλο του σε αυτό το νέο καπιταλιστικό τοπίο. 

Στην ουσία δύο πράγματα έχουν γίνει: 

1. Η γυναίκα απελευθερώνεται από τον “σεξιστή” σύντροφό της (που πολλές φορές ήταν του χεριού της) για να υποταχθεί σε ένα άλλο αρσενικό που δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει εύκολα: το αφεντικό της στον τόπο εργασίας.  

2. Η  Ιουδαϊκή μηχανή της εξαπάτησης παίρνει παράταση λειτουργίας.

Το σχέδιο είναι διαβολικό.  Η εργασιακή αλλοτρίωση της γυναίκας όχι μόνο γεμίζει τα ταμεία των κεφαλαιοκρατών τσακίζοντας τα μεροκάματα, όχι μόνο τους παραδίδει άοπλο τον μισό πληθυσμό να τον ποδηγετήσουν, αλλά προσφέρει και εκατοντάδες νέους τομείς εκμετάλλευσης του συνόλου της κοινωνίας.  Η γυναίκα έχοντας χάσει την θηλυκότητα και την μαγεία της στο κυνήγι του μεροκάματου, πασχίζει να την ξαναποκτήσει χρησιμοποιώντας τα χρήματα που κερδίζει. Ρούχα, βάψιμο, τσάντες, παπούτσια, μέσο μεταφοράς, τα απολύτως αναγκαία εργαλεία της δουλειάς, γι αυτήν πολλαπλασιάζονται επί 2 (εργασίας και εξόδου) και μετουσιώνονται σε στάτους.

Ελάχιστες γυναίκες έχουν θετικό ισοζύγιο. Οι περισσότερες είναι μια η άλλη.  Τα αξεσουάρ που χρησιμοποιούν είναι πολλαπλάσια από αυτά των ανδρών και η διαφορά φαίνεται στο ταμείο.  Όσα βγάζουν από την δουλειά τους φτάνουν δεν φτάνουν για φορέματα, καλλυντικά, βενζίνες, καφέδες κλπ. προϊόντα τα οποία δεν θα κατανάλωναν σε αυτό τον βαθμό αν δεν εργάζονταν με τους όρους των εξουσιαστών.  Τα ρούχα της εξόδου δεν μπορούν να είναι τα ίδια με τα ρούχα της δουλειάς λόγω της ζητούμενης “θηλυκότητας”.  Το στυλάκι της φόρμας και των αθλητικών παπουτσιών (“μόλις βγήκα από το γυμναστήριο”) που “προέκυψε” ως (οικονομική) αντίδραση στην επίθεση των καρχαριών στο γυναικείο πορτοφόλι κάνει τις γυναίκες ακόμα πιο ανεπιθύμητες.  Δεν θες ούτε να σε αγγίξει η άλλη που περνάει δίπλα σου Σάββατο πρωί αχτένιστη με την φόρμα, ειδικά αν δείχνει και ιδρωμένη. 

Ο προσχεδιασμένος ασεξουαλισμός και αντισεξουαλισμός της εμφάνισης έχει σαφείς οικονομικές συνέπειες.  Οι ηλίθιοι άντρες ακολουθούν τις γυναίκες στο κυνήγι της σινιέ εμφάνισης αλλά και στο απλυτιλίκι. Κάποτε οι νέοι είχαν φρεσκάδα, τώρα σιχαίνεται κανείς να φτύσει επάνω τους.  Παχυσαρκία, αξυρισίες, ρούχα που βρωμάνε, παπούτσια που καλύτερα να μην τα βγάλουν, κι εκείνα τα άθλια βρακιά τους να φαίνονται ολόκληρα από το κατεβασμένο παντελόνι θυμίζοντας τον κοινόχρηστο ξεπατωμένο πούστη της φυλακής. 

Κάποτε ο κόσμος ήταν καθαρός και περιποιημένος και χωρίς να ξοδεύει περιουσίες.  Τα μούσια, τα μουστάκια, τα μαλλιά, τα γυναικεία πόδια ήταν περιποιημένα όχι το χάλι του σήμερα.  Βέβαια όλο αυτό το βρωμυλάτο είναι σκηνοθετημένο από τους αργυραμοιβούς της μόδας και φέρνει ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση και σεξουαλική πείνα και στα δύο (ή τρία ή τέσσερα) φύλα.  Αυτές με την σειρά τους προκαλούν νέα ισχυρότερη ζήτηση στα καλλωπιστικά προϊόντα και στις τεχνολογικές σκατουλήθρες που δήθεν ενισχύουν το image.  Όμως δεν είναι η οικονομική όψη που έχει το βάρος αλλά η εξουσιαστική παράμετρός της.  Ποιες είναι άραγε οι υπαρξιακές και οι πολιτικές ανησυχίες αυτών που δεν μπορούν να λύσουν ούτε προσωρινά το σεξουαλικό τους πρόβλημα;  Υπάρχουν τέτοιες;  Ή μήπως η κοινωνία ανίκανη να εκλογικεύσει τις συνθήκες της εξαθλίωσής της έχει παραδοθεί αγάμητη και πνευματικά ολόγυμνη στα νύχια του μάρκετινγκ και των αγορών;

Η ως τώρα πείρα μου λέει ότι δεν μπορείς να επιβάλλεις κάτι σε κάποιον αν αυτός δεν είναι έτοιμος να το δεχτεί.  Αν το κάνεις με την βία πάς αργά ή γρήγορα σε καθεστώς τυραννίας.  Δεν υπάρχει πιο εσφαλμένη τακτική από αυτή του να μην μπορείς να διαβάσεις την χρονική συγκυρία και να μετατρέπεις μια σωστή και δίκαια ιδέα σε τυραννική εμμονή.  Το επόμενο βήμα είναι το πισωγύρισμα.  Η παλιά απολυταρχία που είχες ανατρέψει επιστρέφει με τα άπλυτά της κατάλευκα και καλοσιδερωμένα και τις μεθόδους της καθαγιασμένες.  Κανείς δεν θυμάται τα εγκλήματά της γιατί οι υπήκοοι, όπως και οι σκύλοι, έχουν σύντομη μνήμη:  θυμούνται μόνο το τελευταίο ξύλο που έφαγαν.

Η γυναίκα κρατάει στα χέρια της (ή στα μπούτια της, όπως το πάρει κανείς) τις διαδικασίες αλλαγής μιας κοινωνίας.  Δεν πα να υποστηρίζει κάποιος την ευγενέστερη ιδέα ή το υψηλότερο ιδεώδες.  Ένα κίνημα που βασίζεται μόνο σε κάποιο ποσοστό από το μισό του πληθυσμού (άντρες) και αποκλείει ή δαιμονοποιεί το άλλο μισό (γυναίκες) δεν μπορεί να έχει καμία τύχη.  Η γυναίκα είναι εύκολα εκβιάσιμη και γι αυτό ασταθής.  Όμως είναι αυτή που γονιμοποιείται από μια νέα ιδέα και τεκνοποιεί το αποτέλεσμα.  Το αποτέλεσμα που προέρχεται από την γυναίκα επιβάλλει την αλλαγή και της δίνει χρονική διάρκεια.  Η στράτευσή της είναι αυτή που φουντώνει τις επαναστάσεις.  Αν δεν εντάξουμε τις γυναίκες σε μεγάλους αριθμούς στις γραμμές μας, δεν πρόκειται να πάμε πουθενά.  Θα έχουμε χάσει τον πόλεμο πριν ακόμα τον ξεκινήσουμε.

Η ταυτοποίηση και το κλείδωμα των στόχων είναι από τις πρώτες πολεμικές ενέργειες.  Αυτές προϋποθέτουν την μελέτη του εαυτού μας, την μελέτη του εχθρού και την γνώση σε βάθος των ισχυρών σημείων και των αδυναμιών και των δύο.  Οι μπατσοελεγχόμενοι Πυρήνες της Πυγολαμπίδας ξεκίνησαν (δυστυχώς για τους ίδιους) να χτίζουν από το ρετιρέ.  Συμπαθητική η πιτσιρικαρία, αλλά δεν είναι αυτό που χρειάζεται το Έθνος τούτη την στιγμή.  Άλλωστε ο παγκοσμιοποιημένος αναρχο-επαναστάτης είναι το ίδιο επικίνδυνος με τον παγκοσμιοποιημένο πολιτικάντη τον οποίο ισχυρίζεται ότι θέλει να ανατρέψει.  Και οι δύο προέρχονται από το μαντρί του παγκοσμιοποιημένου άθεου που είδαμε παραπάνω. Η εθνική συνείδηση απουσιάζει από την συμπεριφορά τους. Και οι δύο είναι τυχοδιώκτες μολυσμένοι με τον ιό του διεθνισμού και αποδέχονται τους κανόνες του παιχνιδιού. Δεν θέλει πολύ μυαλό να καταλάβει κανείς ποιος είναι ο κερδισμένος.  







Η ΕΥΠ και η μπατσαρία κάνουν πάρτι με το νηπιαγωγείο των “τρομοκρατών” και προσποιούνται ότι παράγουν έργο.  Οι τοκογλύφοι τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους, τσιν-τσιν με κάθε νέα γιάφκα που “ανακαλύπτεται”.  Οι πολιτικάντηδες χαμογελούν όποτε ακούν για γκαζάκια.  Οι πενηντάρηδες “αναρχοπατέρες” (που μισθοδοτούνται από τα μυστικά κονδύλια της ΕΥΠ) αναλαμβάνουν να διαφωτίσουν την νέα φουρνιά  και οι τέκτονες σχεδιάζουν σοβαροί την μεθεπόμενη κίνηση.  Μόνο οι τζαμπακαβλωμένοι νεαροί κομπάρσοι τρώνε τις φάπες, έχοντας πέσει στην παγίδα του παράνομου νόμου.  Δεν υπάρχει έλεος, κορίτσια.  Ή θα πάψετε να σκέφτεστε και να ενεργείτε βραχυπρόθεσμα και προβλέψιμα, ή θα τρώτε συνέχεια την πούτσα του συστήματος.

Είναι παλιά ιστορία η “τρομοκρατία” και ο χουλιγκανισμός  Β.Π. (σκόπιμα δεν τα διαχωρίζω).  Η εκ του ασφαλούς “επανάσταση”, που όταν τα πράγματα πάνε στραβά έρχεται η μαμά αλα μπρατσέτα με τον Λυκουρέζο να γλυτώσει τον μπέμπη της, είναι ο κανόνας.  Οι οικογένειες που διαθέτουν παιδάκια με ψυχολογικά προβλήματα τα οποία επιζητούν την προσοχή αποτελούν την δεξαμενή στρατολόγησης των “αναρχικών” και των “καταληψιών”.  Πίσω από αυτούς τους “εξεγερμένους” αστέρες της άρχουσας τάξης ακολουθούν οι φτωχομπινέδες συμμαθητές σαν μαϊμούδες μπας και σταυρώσουν κι αυτοί καμιά μπανάνα.  Ο ρόλος του προτύπου είναι σαφής.  Ο μικροαστισμός είναι χωμένος βαθιά στο πετσί τους, κι ας τον αρνούνται.  Γιατί άραγε αυτοί οι συνειδητοποιημένοι “αντιεξουσιαστές” ενώ έχουν κάψει σχεδόν τα πάντα, δεν έχουν αγγίξει ΠΟΤΕ τα γραφεία και τα εργαστήρια του ποδιτσαριού;  Γιατί τα Πανεπιστήμια και οι εγκαταστάσεις τους είναι πάντοτε ο εχθρός;

Πριν δύο χρόνια μια συμμορία 3 νεαρών τσόγλανων μαχαίρωσε έναν γνωστό μου πιτσιρικά επειδή φόραγε κασκόλ άλλης ομάδας.  Το παιδί λίγο έλλειψε να πεθάνει.  Αυτός που του έριξε τις περισσότερες μαχαιριές “έτυχε” να είναι γιός εφοπλιστή.  Τώρα οι εκπρόσωποι του παρ’ ολίγον δολοφόνου απειλούν το θύμα να μην καταθέσει.  Όχι για να μην πάει φυλακή ο γιός του πειρατή, που δεν πρόκειται να πάει έτσι κι αλλιώς, αλλά για να μην πληρώσουν αποζημίωση.  “Πάρε 10 χιλιαρικάκια”, του είπαν, “Γιατί αν πας στο δικαστήριο δεν θα πάρεις τίποτα”. 10 βρωμοχιλιάρικα είναι η ανθρώπινη ζωή για τους κοτζαμπάσηδες των Β.Π. . Κι αυτό μόνο όταν έχουν άδικο.  Ειλικρινά δεν με ενοχλεί το θράσος τους αλλά η γυφτιά τους.  Διασκεδάζουν, σπάνε ανθρώπους και πράγματα για την πλάκα τους και μετά δεν θέλουν να πληρώσουν.  Μην σας φανεί παράξενο μετά από καμιά δεκαετία να δείτε κάποιον από τους σημερινούς νεαρούς “τρομοκράτες” …βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.  Ζούμε σε μια μαγική χώρα και σε μια μαγική εποχή όπου όλα γίνονται.  Φτάνει να κάνεις αυτό που σου ζητούν την στιγμή που πρέπει.  

Όλα δένουν γαμώσταυρα:  Η κομματική συμμορία που φέρνει την Ελλάδα χωρίς πόλεμο σε συνθήκες ξένης κατοχής… Η διεθνιστική ιδεολογία που αποσυνθέτει ύπουλα και προμελετημένα την ιστορία του Έθνους… Η διαίρεση της κοινωνίας σε κουκουλοφόρους και μη και η ατιμωρησία των ενόχων… Η ψυχολογική εκστρατεία εναντίον της Ελληνικής Συνείδησης…

Έτσι τυχαία…

Η συνωμοσία: http://blogarismenos-coolis.blogspot.com/2013/01/blog-post.html

Η γλώσσα:  http://spoudamata.blogspot.com/2012/07/blog-post_22.html

Η απάτη:  http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63773353

Η ληστεία: http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63744867

Η μετάλλαξη: http://www.womenonly.gr/article.asp?catid=27290&subid=2&pubid=129282026

Η αποδόμηση:  http://www.antirrisies.gr/node/676

Η προπαγάνδα: http://iphicratisamyras.blogspot.gr/2012/12/1-19-12-2012.html

Στον ετοιμόρροπο μπερντέ των πολιτικών καραγκιόζηδων και χατζηαβάτηδων οι “εχθροί” είναι επίτηδες αναρίθμητοι.  Ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων, αγρότες εναντίον αστών, μισθοσυντήρητοι των 500 ευρώ εναντίον αυτών που παίρνουν 600, φασίστες εναντίον κομμουνιστών,  αναρχοδιεθνιστές εναντίον εθνικιστών, ιθαγενείς εναντίον λαθρομεταναστών, χριστιανοί εναντίον αλλοθρήσκων.  Κάθε λογής διαφορά  ανάγεται σε ανυπέρβλητο τείχος εκατέρωθεν του οποίου χτίζεται το προσχεδιασμένο μίσος.  Καλό είναι πριν ξεκινήσει κανείς οτιδήποτε να γνωρίζει τους εχθρούς του.  Αλλά πώς να τους γνωρίσει αφού δεν μπορεί ούτε καν να τους …αναγνωρίσει.  Όλες οι ετικέτες είναι μούφα.  Μουσκάρι λέει το χαρτί, γαϊδούρι φτάνει στο πιάτο.

Εκ πρώτης όψεως ο μεγαλύτερος εχθρός του σημερινού Έλληνα είναι το κράτος του και η κυβέρνησή του.  Πρόκειται για ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ.  Το κράτος δεν είναι κάτι το απρόσωπο όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουμε, ούτε προσωποποιείται στις δυνάμεις (πρώιμης) καταστολής του.  Όπως και η κυβέρνηση, έτσι κι αυτό αποτελείται από ανθρώπους σε καίριες θέσεις οι οποίοι έχουν ονοματεπώνυμα, πολιτικο-θρησκευτικές διασυνδέσεις, κρυφές δραστηριότητες και τραπεζικούς λογαριασμούς.  Αυτοί οι βρωμιάρηδες δεν κρατάνε όπλα, κλόμπς και χημικά αλλά κάνουν τηλεφωνήματα και πληκτρολογούν εντολές από το γαμημένα καθωσπρέπει γραφείο τους.  Κανείς από δαύτους δεν μπήκε αξιοκρατικά ή έστω με κάποια νομιμοφανή διαδικασία στο πόστο του αλλά τοποθετήθηκε εκεί από έναν συγκεκριμένο υπερβατικό μηχανισμό. 

Όσο και αν φανεί παράξενο σε μερικούς, ακόμα και οι “ιδιώτες” επιχειρηματίες δεν “αναδεικνύονται” (τι άδειο κομπασμό που έχει αυτή η λέξη!) αλλά …διορίζονται.  Από τους εκατό ΕΠΩΝΥΜΟΥΣ μεγαλοεπιχειρηματίες, οι ενενήντα είναι τίγκα στο άχυρο.  Ας πάει να δει κάποιος πώς και από ποιούς δημιουργήθηκε η εφοπλιστική τάξη μετά τον τελευταίο πόλεμο.  Ας ρίξει μετά και μια ματιά στους διάττοντες αστέρες της καραμανλικής και της πασοκικής χούντας, καθώς και στα σημερινά φυντάνια του δοσιλογικού καθεστώτος και θα καταλάβει πολλά.  Μια τέτοια θεώρηση της πραγματικότητας βέβαια αντιβαίνει στην μεγαλοεπιστήμη της “ελεύθερα αναπτυσσόμενης οικονομίας” του κόμητος Μπαρούφ και του βαρώνου Πειραιώς Ανανδριανόπουλου, αλλά τι να κάνουμε; Η λογική είναι μια σκληρή πουτάνα.

Αν στείλει κανείς στον αγύριστο τις ψευτο-θεωρίες των χατζημπακανιάρηδων και εστιάσει κοντύτερα στο έκζεμα της κυβερνητικής αρρώστιας, θα δει πεντακάθαρα την μυρμηγκιά του εξουσιαστικού μηχανισμού και τον τρόπο που αυτή ενεργεί για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της και αυτά των κυρίων της.  Παράδειγμα: Όταν ο ηλίθιος χρυσαυγίτης επιλέγει τον λαθρομετανάστη μωχαμέτη ως “εχθρό” και την ίδια στιγμή ο ακόμα πιο ηλίθιος αναρχοσυριζαίος επιλέγει τον ίδιο λαθρομετανάστη μωχαμέτη ως “σύμμαχο”, κάποιος γελάει ευχαριστημένος. Πέρα από το ότι αυτός ο κάποιος έχει προσχεδιάσει τις “επιλογές” των ηλιθίων, είναι ταυτόχρονα εκείνος που τους έχει αποκόψει από την κοινή λογική. Ποιος είναι ο “εχθρός”;  Το σκουρόπετσο σκουπίδι ή οι νταβατζήδες του πλανήτη που τον στέλνουν εδώ;  Και ποιος είναι ο “σύμμαχος”; Το γουρούνι που εγκατέλειψε την πατρίδα του ή τα άλλα γουρούνια που διαλύουν τα έθνη; 

Αν οι Νεοέλληνες έδιναν εξετάσεις στην λογική, το 97 % θα απορριπτόταν χαλαρά.  Ο λόγος είναι απλός: Δεν μπορούν να διακρίνουν ανάμεσα σε αυτό που τους έχουν επιβάλλει και σε αυτό που τους ταιριάζει. Δεν μπορούν να διαλέξουν ανάμεσα σε αυτό που τους αρέσει και σε αυτό που τους συμφέρει. Ο Νεοέλληνας και η Νεοελληνίδα είναι νήπια, συναισθηματικά εξαρτημένα από στερεότυπα.  Θρησκεία, κόμματα, ομάδες, ιδεολογίες, πρόσωπα, πράγματα, όσο διαφορετικά και αν είναι τα αντικείμενα της εξάρτησης, έχουν μια κοινή συνισταμένη:  Τον σκοταδισμό.  Την διατήρηση του υποκειμένου σε κατάσταση εθισμού και διαρκούς κηδεμονίας.

Αν ο εθισμός και η συναισθηματική εξάρτηση εμποδίζουν τους πολίτες να δουν το ατομικό τους συμφέρον, πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο είναι να δουν το εθνικό αντίστοιχο.  Έννοιες όπως, “Έθνος”, “Ελευθερία”, “Ανεξαρτησία” γίνονται διφορούμενα και επικίνδυνα  μπαλάκια στα χέρια του κάθε κοινωνικού απατεώνα.  Εννοείται ότι όλα είναι μια μούφα. Πίσω από καθετί που δημιουργεί εξάρτηση υπάρχει ένας πυρήνας ατόμων που εκταμιεύουν τον εθισμό των υπολοίπων.  Όλων των ειδών οι μαστούρες είναι μηχανές κοπής χρήματος.  Το αστείο είναι ότι ο καθένας που έχει φορτωθεί στην πλάτη έναν δυνάστη δεν βλέπει το φορτίο στην δική του καμπούρα αλλά βλέπει μόνο τον δυνάστη που είναι καβάλα στον σβέρκο του απέναντι.  Όσοι δεν έχουν εξαρτήσεις αντιμετωπίζουν την δυσπιστία και των δύο πλευρών ως “ξεμάντριοι”.  Για τον ενταγμένο σε ένα οποιοδήποτε μαντρί, το πρόσωπο που προξενεί ανησυχία και φόβο δεν είναι αυτός που βρίσκεται στο αντίθετο μαντρί αλλά εκείνος που στέκεται απέξω και δεν θέλει να μπεί σε κανένα.

Ύστερα, συμβαίνει και το εξής παράδοξο: Το πλοίο να πηγαίνει για τα βράχια και κανείς να μην θέλει να του αλλάξει πορεία. Τα υποκείμενα της εξάρτησης  αναγνωρίζουν την θέση τους ως λογικά εσφαλμένη αλλά δεν τολμούν να αποδράσουν από αυτήν! Η στάση τους συνοψίζεται στην ειλικρινή αλλά και σχιζοφρενική δήλωση:  “Το ξέρω ότι με πειράζει το τσιγάρο αλλά δεν θέλω να το στερηθώ…”    

Για να επιστρέψουμε στο θέμα του κράτους και στον ρόλο που αυτό καλείται να παίξει, θα πρέπει να πούμε ότι είναι βλακώδες να εστιάζει κανείς τα πυρά του στα μέσα του εχθρού και όχι στον ίδιο τον εχθρό.  Τα δύο πολιτικά άκρα, κομμουνιστές και φασίστες βάλλουν υστερόβουλα κατά του μηχανισμού μόνο και μόνο γιατί δεν έχουν πρόσβαση σε αυτόν.  Μόλις τους χορηγείται η πολυπόθητη πρόσκληση συμμετοχής στο πάρτι με τα κρατικά ούζα, δεν λένε πια κουβέντα γιατί και οι δύο φαντασιώνονται ένα απολυταρχικό κράτος ως ιδανικό μέσο για να ληστέψουν και να δολοφονήσουν τον πολίτη.  Φυσικά σε κανέναν από τους δύο δεν επιτρέπεται να εκφράσει απόψεις που να βλάπτουν τα ευρύτερα συμφέροντα τα οποία ελέγχουν το πολιτικό παιχνίδι.  

Ο σφετερισμός της έννοιας του Έθνους από το ακροδεξιό σκουπιδαριό και η χρησιμοποίησή της ως σημείο πολιτικής αναφοράς έχει ως μόνο στόχο το βρώμισμα.  Αποπατώντας πάνω στην έννοια της πατρίδας οι βρωμόκωλοι του σατανιστικού νεοναζισμού φροντίζουν να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί από κανέναν άλλο.  Άλλωστε την ίδια στιγμή τα συνεταιράκια τους, της ακροαριστερής συντεχνίας, έχουν αναλάβει την αποδόμηση όλου του εθνικού πακέτου.  Ως διακανονισμός απατεώνων θυμίζει το νταραβέρι μεταξύ θεού και διαβόλου για την μοιρασιά των ψυχών. 

Είναι τουλάχιστον κωμικό, οι ακροδεξιοί και οι ακροαριστεροί βιαστές και δολοφόνοι του Έθνους να εμφανίζονται ως υποψήφιοι …σωτήρες του, όπως και το κράτος-δυνάστης να εμφανίζεται ως κληρονόμος ηθικών αξιών και ως προστάτης των πολιτών.  Από την εποχή της ρωμαϊκής εισβολής το κράτος, ως κατοχικός θεσμός, είναι έντονα ανθελληνικό και εχθρικό προς τους αυτόχθονες πληθυσμούς, προς το Έθνος τους και προς την ιδεολογία του.  Όμως το κράτος είπαμε δεν είναι παρά ένα εργαλείο.  Πρέπει να δούμε ποιοι είναι αυτοί που το διοικούν και το χειρίζονται διαχρονικά εναντίον μας.  

Ως προς τον εξωτερικό αιώνιο εχθρό (το γνωστό “θρήσκευμα”) και τους σκοπούς του έχουν ειπωθεί ήδη αρκετά.  Αν κάποιος δεν έχει καταλάβει ακόμα ποιοι και για ποιους λόγους έχουν διατάξει την γενοκτονία των Ελλήνων, ας τους γλυτώσει τον κόπο και ας αυτοκτονήσει μόνος του.  Αφήνοντας (για την ώρα) κατά μέρος τους τσιφούτηδες και το διεθνές πρακτορείο της πουστιάς τους, θα πρέπει να ασχοληθούμε με τους  εσωτερικούς εχθρούς του Έθνους.  Αυτούς που όχι μόνο βρίσκονται μέσα στο σπίτι μας αλλά που κάνουν κουμάντο και ως εκτελεστικά όργανα των τοκογλύφων έχουν ήδη ξεκινήσει την εθνοκάθαρση.

Το τρίπτυχο του θανάτου και της καταστροφής είναι το ίδιο για πολλούς αιώνες:  Ορθοδοξία – Μασονία – Φεουδαρχία.  Τρεις εξουσιαστικές οργανώσεις δομημένες με συνέπεια και επαγγελματισμό έτσι ώστε να καλύπτουν όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας αλλά και της ιδιωτικής ζωής.  Τρεις επικαλυπτόμενες ομπρέλες που δεν αφήνουν ούτε σταγόνα λογικής να πέσει στο άνυδρο εθνικό τοπίο. Άσχετα με το τι υποστηρίζουν στις ψευτο-διαμάχες τους η μια για την άλλη, αυτές οι τρεις Κατίνες είναι βαθιά διαπλεκόμενες στο παρασκήνιο της ιστορίας και αντλούν όλες μαζί τεχνογνωσία από το αρχηγείο του Ιουδαίου “παντογνώστη”.  Και οι τρείς συνεργάζονται συστηματικά με τον εξωτερικό εχθρό.  Όργανά τους είναι τα κόμματα, τα συνδικάτα, τα ΜΜΕ, ο στρατός, τα σώματα ασφαλείας, οι τρομοκρατικές οργανώσεις, ο υπόκοσμος, το σύνολο του κρατικού και του παρακρατικού μηχανισμού.

Η Ορθοδοξία, η Μασονία και η Φεουδαρχία δεν είναι “θεσμοί”, είναι εγκληματικές οργανώσεις.  Αυτό βάλτε το καλά στο μυαλό σας. Κανένα σημαίνον μέλος τους δεν έχει εθνική συνείδηση, πολλές φορές ούτε καν απλή συνείδηση.  Καμία από τις 3 δεν αστειεύεται.  Σκοτώνουν κόσμο και κανείς δεν μαθαίνει τίποτα.  Με τα εκτελεστικά τους όργανα στήνουν “ατυχήματα”, οργανώνουν “αυτοκτονίες”,  προκαλούν με φάρμακα “ανευρύσματα”.  Αυτό στις περιπτώσεις που δεν επιδέχονται “γιατρειά”. Στις υπόλοιπες τα θύματα σωπαίνουν υποκύπτοντας στις απειλές ή εξαγοράζονται με αστεία ποσά.  Το να κάνει κάποιος μια φορά τα στραβά μάτια στο ανόσιο έργο της τριαδικής μαφίας δεν σημαίνει ότι ξεμπέρδεψε.  Το αντίθετο.  Γίνεται ισόβιος σκλάβος της.  Ώσπου να ψοφήσει, θα την υπηρετεί και όσο περισσότερα γνωρίζει, τόσο πιο βαρύς είναι ο πέλεκυς που κρέμεται πάνω από αυτόν και την οικογένειά του. 

Για να δούμε με συντομία αυτές τις τρείς οχιές του Διεθνισμού:

Η Φεουδαρχία του σήμερα είναι η μετεξέλιξη του Βυζαντινού Φεουδαλισμού, των κοτζαμπάσηδων και της νεότερης αστικο-τσιφλικάδικης τάξης.  Τα τιμάρια ακολουθώντας την εξέλιξη της κοινωνίας μετατρέπονται σε εταιρίες διαφόρων τύπων, αντικειμένων και μεγεθών.  Η συμπεριφορά του φεουδάρχη βέβαια δεν αλλάζει καθόλου. Είναι ο ίδιος γαμιόλης τουρκο-κοτζαμπάσης που έπινε το αίμα του προπάππου και της προγιαγιάς μας.  Κι ο μέτοχος τραπεζίτης που κρύβεται πίσω από τις “ανώνυμες” μετοχές είναι ο ίδιος τσιφούτης αργυραμοιβός που φορτώνει το έθνος με τόκους και που δεν έχει δουλέψει πραγματικά ούτε μια μέρα στην ελεεινή ζωή του.  




Είναι αλήθεια ότι το φεουδαρχικό σύστημα έχει εξελιχθεί για να αποφεύγει τις άμεσες αντεκδικήσεις της εργαζόμενης μάζας.  Έχει χωρίσει τους βλάκες σε μισθολογικές ομάδες και έχει καταφέρει με την φορολογία να δείχνει όλες τις εταιρείες προβληματικές.  Το μόνο που είναι όντως προβληματικό είναι η λειτουργία του οργάνου που βρίσκεται μέσα στο κρανίο.  Η Φεουδαρχία αναπροσαρμόζει όποτε της καυλώσει τις μισθολογικές ομάδες, κάνει μετεγγραφές, αλλάζει προπονητές, στήνει αγώνες.  Οι βλάκες παλεύουν να διακριθούν σε ένα ολοκληρωτικά βρώμικο πρωτάθλημα.  Από την άλλη δεν μπορεί όλοι οι φορολογούμενοι να βρίσκονται στο κόκκινο επειδή πληρώνουν φόρους και την ίδια στιγμή το κράτος να βρίσκεται κι αυτό στο κόκκινο επειδή αδυνατεί να τους εισπράξει. Η κοινή λογική λέει ότι κάποιοι (αυτοί που χρωστούν τα χοντρά) κάνουν την πάπια και τα μπήχνουν συνεχώς, συσσωρεύοντας παράνομο πλούτο.   Πολλοί μπυροφιλόσοφοι ρίχνουν σωρηδόν τις ευθύνες στον ανθρώπινο παράγοντα. Φυσικά αδυνατούν να εξηγήσουν με ποιον τρόπο αυτός ο “ανθρώπινος παράγοντας” μπορεί να πάει κόντρα σε πουλημένους μπάτσους, πουλημένους δικαστές, πουλημένους δημοσιογράφους, πουλημένους πρωθυπουργούς και πουλημένους φιλοσόφους.  Αν κάποιος αποφασίσει σε μια καθημερινή περίπτωση να κάνει το σωστό και να τηρήσει τον νόμο κόντρα στους φεουδάρχες, ρισκάρει να αλλάξει τόπο διαμονής.  Η νοσοκομείο θα πάει, ή φυλακή, ή νεκροταφείο.

Η μοναδική πρόοδος της Φεουδαρχίας είναι στην ένδυση και στις δημόσιες σχέσεις.  Από τα βυζαντινά στιχάρια, τις τούρκικες βράκες και τις λαμέ βελάδες του μεσοπολέμου κατέληξε στα σύγχρονα κουστούμια των Ιταλών μόδιστρων.  Τα ιδιόκτητα σκουπιδο-ΜΜΕ φροντίζουν ακατάπαυστα για την παρουσίαση αυτών των λαμπερών “Ελλήνων” ως συγχρόνων αγίων, φιλανθρώπων και αποκλειστικών εκφραστών του ελληνικού πολιτισμού.  Αλίμονο σε όποιον ξεγελαστεί.  Ο ταξικός νούς της Φεουδαρχίας παραμένει ακατέργαστα εχθρικός σε κάθε καινοτομία που θα μπορούσε να απειλήσει τα συμφέροντά της.  Όλη η κινητή και ακίνητη περιουσία της είναι προϊόν κλοπής και εθνικής προδοσίας.  Κανένα μέλος της δεν μπορεί να δικαιολογήσει αυτά που κατέχει σε τυχόντα έλεγχο.  Κάθε ευρώ της στάζει ελληνικό αίμα. Για να κρατήσει την εξουσία και τα κεκτημένα της συνεργάζεται με όλους τους κατακτητές και μάλιστα πλειοδοτεί σε δοσιλογισμό και δουλικότητα προσφέροντας πάντα περισσότερα από όσα της ζητάνε. Ουσιαστικά είναι η μόνη διακριτή τάξη, εφόσον οι υπόλοιπες έχουν πέσει στην παγίδα του καταναλωτισμού και απαρνούνται στρουθοκαμηλικά τα όριά τους.  Η διόγκωση της γραφειοκρατίας -παρά την επανάσταση της πληροφορίας- είναι ένα επίτευγμα των σύγχρονων ψευδελλήνων φεουδαρχών.  Μαζί με την καθιέρωση της μόχλευσης των δανείων ως εθνικής αλλά και ως ατομικής ανάγκης η Φεουδαρχία πέτυχε (εισπράττοντας την προμήθειά της χωρίς βερεσέδια) να είναι ζάπλουτη σε μια χρεωκοπημένη χώρα.

Αν η Φεουδαρχία είναι σε πολλούς αντιπαθητική εξαιτίας των μεθόδων της και λόγω εγγύτητας της ιστορίας - οι παππούδες πολλών από μας υπήρξαν κολίγοι στα νιάτα τους - η Μασονία με όλο το πέπλο μυστηρίου και δημόσιας άγνοιας που την περιβάλλει, στέκεται μάλλον “ουδέτερη”.  Αν εξαιρέσει κανείς την αντιπάθεια προς αυτήν ορισμένων φανατικών χριστιανών οι οποίοι την θεωρούν ως …αίρεση που απειλεί την πίστη τους, τα γενικότερα συναισθήματα του πλήθους ποικίλουν από την αδιαφορία ως την συγκρατημένη επιφύλαξη.   Κάτι τέτοιο χαροποιεί αφάνταστα τις κεφαλές της γιατί παραμένουν ανενόχλητοι στο να κάνουν τις δουλειές τους. 

Ακόμα και στην “ήπια” μορφή της, αυτή της δήθεν “αδελφικής αλληλεγγύης”, η Μασονία αποτελεί προκατασκευασμένη ανωμαλία που καταργεί τους νόμους των ανθρώπων, της φύσης και της αγοράς. Οι τακτικές της προάγουν τον αθέμιτο ανταγωνισμό, την αναξιοκρατία και διαλύουν τον κοινωνικό ιστό.  Σε πολλές περιπτώσεις η συμπεριφορά των μασόνων όχι απλά αντίκειται στον νόμο αλλά και τελεί παράνομες πράξεις οι οποίες λόγω του συνωμοτικού όρκου σιωπής είναι δύσκολο να αποδειχθούν.  Αντίθετα με αυτά που διακηρύσσει, η Μασονία αντίκειται στην οποιαδήποτε πρόοδο εκτός από την πρόοδο της ίδιας και των μελών της.  Το χειρότερο είναι ότι ο πολίτης δεν μπορεί να προστατευτεί από τα πλοκάμια αυτής της μαφίας.  Αν για παράδειγμα είμαι αντίδικος με κάποιον και οριστεί δικαστής ο αδελφός του μπορώ να ζητήσω την εξαίρεσή του. Αν αντίδικος και δικαστής είναι στην ίδια Στοά “αδελφοί”, δεν έχω δικαίωμα να ζητήσω εξαίρεση, και γιατί δεν το αναγνωρίζει ο νόμος αλλά και γιατί δεν μπορώ να το αποδείξω,  αφού ο κατάλογος μελών της Στοάς είναι προσβάσιμος μόνο σε δικαστικούς.  




Μερικές φορές δεν χρειάζεται καν γνωριμία. για να συνεννοηθούν οι ρουφιάνοι μεταξύ τους. Έχει τύχει να βρεθώ σε δικαστήριο όπου ξέρω ότι ο πρόεδρος είναι τέκτονας και να παρακολουθώ ορισμένους από τους αντιδίκους.  Το πώς μπαίνουν στην αίθουσα, το πώς σταυρώνουν τα χέρια τους, το ποια στάση παίρνει το σώμα τους, έχει πολλή πλάκα.  Και μιλάμε για πρωτοδικείο που εκδικάζει αστικές διαφορές μικρής εμβέλειας.  Η δικαιοσύνη είναι όντως τυφλή γιατί κάποιοι της έχουν βγάλει τα μάτια. 

Εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τι γίνεται σε πιο σοβαρές περιπτώσεις:  Όταν παίζονται εκατομμύρια ή πρόκειται να καταρτιστεί μια σύμβαση ή να καλυφθεί κάποια σημαντική θέση εργασίας. Το μασονάκι τσίου μου λέει ότι προτιμάται πάντα ο “αδελφός”, ακόμα και με λιγότερα προσόντα.  Η Υπερδομή εξασφαλίζει ότι τα “αδελφικά” συμφέροντα είναι αυτά που υπερισχύουν είτε πρόκειται για διεθνή σύμβαση, είτε για τοπικό νομοθέτημα, είτε για ανάθεση προμηθειών, είτε για έκβαση δίκης.  Η μεροληψία θριαμβεύει όσον αφορά τις φανερές Στοές. Οι μυστικές Στοές και οι εσώτεροι κύκλοι μέσα στην καθεμιά τους όπως καταλαβαίνει κανείς είναι εντελώς έξω από την δικαιοδοσία του νόμου.  

Αν πάρουμε τώρα την “λιγότερο ήπια” μορφή δράσης αυτής της “φιλανθρωπικής οργάνωσης”, εκείνη της παραγωγού αποτελεσμάτων, βλέπουμε ότι το έργο της είναι το μάνατζμεντ του εξουσιαστικού χώρου.  Οι τέκτονες σχεδιάζουν τα προβλήματα και προσφέρουν έτοιμη την διέξοδο.  Αυτοί δημιουργούν τα διλήμματα και οι ίδιοι προσφέρουν τις εναλλακτικές λύσεις.  Ό,τι και να επιλέξει ο εξουσιαζόμενος βλάκας, το έχουν διαλέξει αυτοί πριν από αυτόν γι αυτόν.  Όπως έλεγαν και οι παλαιομασόνοι της εποχής των Πρωτοκόλλων:  “…Ο ευκολότερος τρόπος για να ελέγξουμε μια τάση είναι να την δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι…”  Έννοιες όπως αυτή της “εθνικής προδοσίας” είναι ανύπαρκτες στο λεξιλόγιό τους μια και τα έθνη υποστηρίζουν ότι τα κατασκεύασαν οι ίδιοι.   Η παρακάτω γκραβούρα τα λέει όλα: Ο τέκτονας αξιωματικός εμποδίζει τους στρατιώτες του να σκοτώσουν τον εχθρό επειδή εκείνος κάνει μια τεκτονική χειρονομία.

Ένα πολύ ωραίο και διδακτικό παιχνίδι που μπορείτε να παίξετε μόνοι σας ή με παρέες σε όποιο κόμμα ή σε όποιο χώρο εργασίας και να είστε λέγεται: “Βρείτε τον μασόνο”.  Υπάρχουν ΣΕ ΟΛΑ τα κόμματα, ακόμα και στα καινούργια μικρά (ειδικά σε αυτά).  Υπάρχουν σε ΟΛΟΥΣ τους εργασιακούς χώρους.  Αυτή είναι η δουλειά τους, να βρίσκονται παντού.  Λίγη παρατηρητικότητα χρειάζεται και θα δείτε τον χώρο σας με άλλο …μάτι. Θα πέσετε από τα σύννεφα, ειδικά οι “ιδεολόγοι”.  Κάνετε παρέα μαζί τους επί χρόνια και δεν έχετε ιδέα με ποιους μιλάτε.  Πως τους ξεχωρίζει κανείς;  Με λίγη εξάσκηση είναι πανεύκολο.  Π.χ. είναι αυτός που είναι συνέχεια ψύχραιμος και δεν αρπάζεται ποτέ. Είναι αυτός που ξέρει πολλά και είναι διαβασμένος και ψαγμένος. Είναι αυτός που θαυμάζει (φανερά ή κρυφά) την Πλατωνική Πολιτεία. Είναι αυτός που είναι πρόθυμος να βοηθήσει. 

Οι τέκτονες εκ πρώτης όψεως δεν είναι κακοί. Το αντίθετο ακριβώς: είναι τα καλύτερα παιδιά, οι πιο εξηγημένοι και οι πιο συνεπείς, πίνεις νερό στο όνομά τους.  Όταν όμως καταλάβεις την κρυφή τους ιδιότητα, όλες οι πράξεις τους μπαίνουν κάτω από ένα καινούργιο φώς.  Ακόμα κι έτσι, δεν είναι απαραίτητα κακοί.  Μπορεί απλά να παρατηρούν, να είναι τα “μάτια” και τα “αυτιά” της Στοάς.  Αν υπάρχουν αυτοί στα χαμηλά, να είστε σίγουροι ότι υπάρχουν και οι ανώτεροι σε πιο ψηλές θέσεις.  Όσο ανεβαίνεις στην ιεραρχία ο αριθμός τους πολλαπλασιάζεται, ώσπου στην κορυφή της επιμέρους κοινωνικής ομάδας δεν υπάρχει κάποιος που να μην είναι χρισμένος.  Δεν είναι κάτι που γίνεται τώρα, είναι αυτό που γινόταν πάντα.  Δεν υπάρχει εθνικό καθήκον γι αυτούς τους πούστηδες.  Οι όρκοι τους και οι υποχρεώσεις τους είναι μόνο προς την Στοά και τις “αόρατες” δυνάμεις του υπερεθνικού εξουσιαστικού ιερατείου.  Αλλά ας μείνουμε στο σήμερα για να μην χάσουμε την εικόνα:  Όλοι αυτοί που ως πρωθυπουργοί, υπουργοί, τραπεζίτες, επιχειρηματίες, επίσκοποι, εκδότες και δικαστές έφεραν την πατρίδα στο σημερινό χάλι είναι τέκτονες.  Άρα δεν είναι τα καλά παιδιά που νομίσαμε στην αρχή της παραγράφου. Δεν πειράζει, όλοι κάνουμε λάθη…

…Όλοι εκτός από έναν:  Εκείνον που έχει αναλάβει την πνευματική καθοδήγηση του κοπαδιού.  Ο Θεός δεν κάνει λάθη.  Ή μάλλον έκανε ένα λαθάκι μέσω των αντιπροσώπων του:  Υποτίμησε την αμυντική λειτουργία του Ιχώρος των Ελλήνων και τώρα πάει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.  Αυτό μας φέρνει στην τρίτη υπηρέτρια της αντεθνικής ερπετοσυμμορίας , την Ορθοδοξία.  Χρησιμοποιώ τον όρο “Ορθοδοξία” και όχι “Εκκλησία” γιατί ο πρώτος είναι ευρύτερος. Περιλαμβάνει όλες τις ιστορικές περιόδους, όλη την νοοτροπία,  καθώς και όλο το “ποίμνιο” που ακούσια ή εκούσια εργάζεται εναντίον του Έθνους.  Αν αυτή η ιερή βρωμούσα είχε εθνική συνείδηση και ήθελε να ρίξει το σάπιο καθεστώς των μασόνων πολιτικάντηδων και των φεουδαρχών, θα το είχε ρίξει μέσα σε 48 ώρες.  Αλλά είναι τόσο βαθιά χωμένοι στα σκατά οι πουστότραγοι που τρέμει η κωλοτρυπίδα τους μην αποκαλυφθούν και χάσουν τα κεκτημένα.  Τους έχουν στο χέρι και οι Μασόνοι και οι Φεουδάρχες και τους εκβιάζουν για τους γκόμενους και για τα κλεψιμέικα τσιφλίκια.  Ο ρόλος της Ορθοδοξίας είναι πιο καταστρεπτικός από των άλλων δύο γιατί αποτελεί τον πρεζέμπορα που μοιράζει την μαστούρα.  Θέατρο είναι οι εκρήξεις “οργής” των ρασοφόρων που λαμβάνουν χώρα κατά περιόδους εναντίον δήθεν της άρχουσας συμμορίας. Χεράκι-χεράκι πάνε ταμείο οι μαυρόψυχοι όφεις του Αβραάμ με την Φεουδαρχία και την Μασονία.

Κάποιοι εξακολουθούν να μην θέλουν να καταλάβουν (ή να παραδεχτούν) αυτό που συμβαίνει.  Εδώ έχουμε τον ορισμό της συνωμοσίας (φτάνει κάποιος να καθίσει να δει με τι κομπίνες και πουστιές συρθήκαμε στον μηχανισμό του ΔΝΤ και από ποιους) και η πλειοψηφία των ραγιάδων ελπίζει ότι θα την σκαπουλάρει και μάλιστα με την βοήθεια αυτών που την έφεραν εδώ.  Τα τηλε-εξαρτημένα ζώα που τώρα διαμαρτύρονται για τα χαράτσια είναι αυτοί που είχαν συνηθίσει να πληρώνονται χωρίς να εργάζονται, να απολαμβάνουν χωρίς να μοχθούν και να κλέβουν χωρίς να τιμωρούνται.  Τι ακριβώς θέλουν είναι φανερό:  Να γυρίσουμε στην κατάσταση της ψεύτικης ευδαιμονίας που βρισκόμαστε 5 χρόνια πριν και αυτό να γίνει με κάθε θυσία. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα πουληθεί η χώρα ή εάν πεθάνουν οι μισοί συμπατριώτες τους.  Δεν τους ενδιαφέρει αν θα είναι σκλάβοι, φτάνει να έχουν μια παράγκα να μένουν και ένα πιάτο φαΐ να τρώνε. Και τα ανήλικα παιδιά τους να πάρουν οι νέοι κατακτητές και να τα βάλουν σε πορνεία και να τα γαμάνε δεν τους απασχολεί.  Αν ο τράγος τους πει ότι αυτό είναι “θέλημα θεού” , δεν θα ‘χουν ούτε τύψεις.  Ποτέ δεν πρόκειται να επαναστατήσουν γιατί είναι ράτσα άθλιων ΔΟΥΛΩΝ συνηθισμένη να προσκυνάει.  Αυτοί είναι εκείνοι για τους οποίους μίλαγε ο Φαλμεράιερ.  Αντί με όσα συμβαίνουν το Έθνος να είναι σε κατάσταση εγρήγορσης και συναγερμού, βρίσκεται βυθισμένο σε μια αγωνιώδη προθανάτια παράλυση όπως ο πρεζάκιας που έχει πάρει υπερβολική δόση και ετοιμάζεται να σκυλοψοφήσει.

Ακόμα και στις ιστορικές στιγμές που ζούμε είναι φανερή η καπήλευση της όποιας ενότητας πάει να δημιουργηθεί.  Εκεί που αγριεύεις και εξεγείρεσαι εναντίον των προδοτών που λυμαίνονται την χώρα, ο ένας σου κοτσάρει μια εικονίτσα της Μαρίας που γκαστρώθηκε με τον πουτσόκρινο και ο άλλος ένα πορτραίτο του κωλομπαρά παππού του, του Μάρξ. Ο ένας σου μιλάει για το ορθόδοξο μαγαζί που απειλείται και ο άλλος για την υπερβολική μείωση των τεμπελχανάδικων αποδοχών του.  Ειλικρινά μου έρχεται να τους πυροβολήσω και τους δύο. 

Δεν είναι οι μασόνοι πολιτικάντηδες που καταστρέφουν το Έθνος.  Είναι ο διαρκώς μαστουρωμένος “νοικοκύρης”.  Αυτό το ανώνυμο ζώο που αγκιστρωμένο στις μαλακίες που τον έχουν ποτίσει στο πορνοσχολείο του μάτριξ δεν μπορεί να πετάξει από πάνω του τις αλυσίδες ακόμα κι αν του λύσεις τα λουκέτα.  Από συνήθεια τις κουβαλάει μαζί του. Αυτό το άχρηστο και πονηρό κτήνος είναι η τροχοπέδη για οποιαδήποτε αλλαγή καθεστώτος.  Φτάνει να στηθεί κανείς μιά ώρα έξω από εκλογικό τμήμα και θα καταλάβει. Θα τον πιάσει απογοήτευση και κατάθλιψη βλέποντας από κοντά ποιοι και σε ποια διανοητική κατάσταση αποφασίζουν για το παρόν και το μέλλον του.

Οπότε χρειάζεται κι άλλη κρίση.  Πιο βαρβάτη. Κι άλλα μέτρα. Πιο απάνθρωπα. Κι άλλα χαράτσια. Πιο παράλογα.  Δεν χρειάζεται κανένας οίκτος προς το ανώνυμο δεξιο-κεντρο-αριστερό κοπάδι ψοφιμιών.  Μόνο άγρια καταστολή, βία και τρομοκρατία.  Χούντα δολοφονική και φάπα ανόθευτη.  Χημικά, ξύλο και σφαίρες. Να του βάλουν και τσιπάκια στην κωλοτρυπίδα και να τον σφραγίσουν 666 φορές με το συφιλιδικό βρωμοπαπάρι του Εβραιοδιαβόλου.  Μπάς και καταλάβει το βλαμμένο διεθνο-κουμουνο-χριστιανο-ρομπότ ποιος είναι ο εχθρός.  Τι να καταλάβει δηλαδή; Θα κάνει ότι του πούνε τα φερέφωνα.  Μην περιμένετε κανενός είδους εξέγερση από το σχιζοφρενές πλήθος των “νοικοκυραίων”.  Μια μικρή μειοψηφία είναι υποχρεωμένη να πάρει τα όπλα και να κατεδαφίσει το βρωμερό καθεστώς των τυράννων.  Έτσι λένε η ψυχολογία και η ιστορία.  Οι πολλοί σκύβουν, υπακούουν και προσφέρουν τον λαιμό τους για κόψιμο.

Η Ορθοδοξία είναι η περισσότερο υποκρίτρια από τις τρείς πουτάνες.  Είναι αυτή που αποκοιμίζει δόλια το Έθνος με χαλκευμένες προφητείες και παραμυθάκια του τύπου “και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς οι χριστιανοί καλύτερα”.  Ποτέ αυτό το εβραϊκό σίχαμα δεν είπε την αλήθεια για οτιδήποτε.  Αυτός ακριβώς είναι και ο ρόλος της.  Να κρατάει το Έθνος στο αιώνιο σκοτάδι.  Διαρκώς απούσα από τους αγώνες και τους πολέμους, είναι πάντοτε παρούσα στην μοιρασιά των λαφύρων.  Ακόμα και όταν η πατρίδα νικιέται από τα ερπετά του διεθνισμού στις στημένες συρράξεις και η φεουδαρχική “Εθνική” Τράπεζα κανονίζει την πληρωμή πολεμικών αποζημιώσεων παίρνοντας χοντρή μίζα, η Ορθοδοξία είναι πάλι εκεί ως μέτοχος για να διεκδικήσει το μερίδιό της.  Λυπάμαι που το λέω, αλλά υπήρξα κωλόφαρδος και δεν ταλαιπωρήθηκα πολύ γιατί ξεκαθάρισα τους λογαριασμούς μου με τον ανύπαρκτο Οβραίο και το μαγαζί του από την παιδική ηλικία.  Οι ενήλικοι θα βασανιστούν.  Το δηλητηριώδες παλτό του χριστιανισμού έχει γίνει ένα με τις σάρκες τους και θα πρέπει να ματώσουν για να το ξεκολλήσουν από πάνω τους.   Δυστυχώς γι αυτούς δεν υφίσταται εναλλακτική λύση. 

Για την ιδιόκτητη ψευτοδημοκρατία των τριών ΠΑΡΤΟΥΖΟΒΑΤΡΑΧΩΝ (που παριστάνουν τους πρίγκηπες) η οποία αυτήν την στιγμή παραπατάει σαν μεθυσμένη πουτσοτραμπαλέτα δεν τρέφω κανέναν απολύτως σεβασμό.  Μακάρι να ψοφήσει Η ΚΑΡΙΟΛΑ αυτήν εδώ την στιγμή.  Ό,τι και να την αντικαταστήσει θα είναι καλύτερο. Αν η πτώση δεν μπορεί να σταματήσει, τουλάχιστον ας επιταχυνθεί να φτάσουμε κάπου.

Ιστορικά το ιδανικό πολίτευμα για τους Έλληνες φαίνεται ότι είναι η πόλη-κράτος.  Όπου ο καθένας κάνει κουμάντο στην πόλη του. Γουστάρει να έχει άμεση δημοκρατία;  Δικαίωμά του. Γουστάρει ολιγαρχία; Να την έχει. Γουστάρει τυραννία; Με τις υγείες του. Γουστάρει στρατοκαβλική κατάσταση με βασιλιάδες και στρατηγούς;  Ό,τι θέλει ο λαός. Το αρχαίο Έθνος τα είχε όλα και σε αφθονία.  Και τους ήρωες και τους φιλοσόφους και τους προδότες και τους καιροσκόπους.  Όσο και να μας γοητεύουν κάποιες πτυχές από την ζωή της Σπάρτης, να μην ξεχνάμε ότι ήταν ένα καθεστώς με υπερβολικές απαιτήσεις από τους υπηκόους του, καταπιεστικό, δουλοκτητικό, φιλύποπτο και άκρως συμφεροντολογικό.  Αρκετές φορές –αν όχι πάντα- οι επιλογές του ήταν σε βάρος των συμφερόντων του ευρύτερου Ελληνικού Έθνους.  Από την άλλη πλευρά, η δημοκρατική Αθήνα των φιλοσόφων και του θεάτρου ήταν μια αδυσώπητη ιμπεριαλιστική δύναμη με λαστιχένια ηθική που δεν δίσταζε μπροστά σε τίποτα και που έκανε ακόμα και την Σπάρτη να ωχριά.  Όσο για τις άλλες πόλεις οι περισσότερες βολόδερναν σε αυτό το κλισέ, προδότες όταν συνέφερε και πατριώτες όταν δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.

Τα πράγματα ποτέ δεν ήταν ζαχαρένια. Δεν υπάρχει τέλειο πολίτευμα όσο και να το ψάχνει στα χαρτιά ο απατεώνας Πλάτωνας.  Ούτε ιδανική άρχουσα τάξη. Ακόμα και οι καλύτεροι  άνθρωποι σκαρτεύουν εκεί που δεν το περιμένεις.  Οι νόμοι παύουν να εφαρμόζονται ή εφαρμόζονται με λάθος τρόπο.  Αν μάλιστα έχουν τεθεί λάθος από την αρχή, χέσε μέσα όταν έρθει η λυπητερή. Από μία άποψη, ίσως οι ανώτατες κυβερνητικές θέσεις θα έπρεπε να καλύπτονται από άτομα που πέρα από τα τυπικά προσόντα, θα έπρεπε να αγωνιστούν μεταξύ τους με γυμνά χέρια μέχρι θανάτου για να κατακτήσουν τα αξιώματα που διεκδικούν.  Δεν ξέρω αν θα είχαμε καλύτερη ηγεσία, αλλά σίγουρα θα είχαμε γλυτώσει από σκουπίδια τύπου ΓΑΠ, Σαμαρά και Τσίπρα. Μια φορά κάθε τριαντατρία χρόνια, μπορεί και δύο, θα έβγαινε ένας ηγέτης επιπέδου Φιλίππου ή Αλέξανδρου με ό,τι παραπέρα συνέπειες έχει αυτό.

Χωροταξικά τώρα, πάντα υπήρχε μια επιφύλαξη ως προς τις πόλεις που βρίσκονταν στις παρυφές του ελληνικού χώρου.  Ιδίως αυτές που συμβολίζουν και άλλα πράγματα πέραν των ορατών με γυμνό μάτι.  Αυτή η αρχαία επιφύλαξη του Αθηναίου και του Σπαρτιάτη προς την σκοτεινή Πέλλα που συνορεύει με τα βαρβαρικά έθνη γίνεται ανησυχία όταν το βάρος μετατοπίζεται κι άλλο προς την ασιατική ήπειρο. Η εβραιοκρατούμενη Πόλη του Κώστα συμβολίζει πάρα πολλά.  Είναι άλλο αυτό που επιδιώκουν όσοι την αποκαλούν “πρωτεύουσα των Ελλήνων”. Ποτέ αυτό το μπουρδέλο δεν υπήρξε πρωτεύουσα του  Ελληνικού Έθνους.  Πρωτεύουσα των κατακτητών Ρωμαίων ήταν, πρωτεύουσα των κατακτητών Xριστιανών ήταν, πρωτεύουσα των κατακτητών Οθωμανών ήταν.  ΠΟΤΕ αυτή η πορνούπολη δεν είχε την παραμικρή σχέση με την Ελλάδα.  Βέβαια μεγάλη σχέση είχε και έχει με την “ορθόδοξη” Στοά. Οπότε αντιλαμβάνεται κανείς τα συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από την προώθησή της ως “οικουμενικής” πρωτεύουσας του …Ελληνισμού. 

Υπάρχει και η Βαβυλώνα του Αλέξανδρου άμα θέλουμε να αναφερθούμε σε …οικουμενικές πρωτεύουσες.  Ή η Αλεξάνδρεια αν το δούμε πολιτισμικά και "κοσμοπολίτικα".  Όμως πέρα από το ότι αυτές οι πόλεις ανήκουν σε άλλες εποχές, η μετατόπιση του κέντρου βάρους ενός πολιτισμού δεν έχει βγεί ποτέ σε καλό της γενέτειρας.  

Όπως οι αρχαίες ελληνικές πόλεις-κράτη είχαν τις διαφορές τους αλλά ενώνονταν μπροστά στον κοινό εχθρό (και τιμωρούσαν μετά αμείλικτα όσους είχαν μηδίσει), έτσι και σήμερα ο χαλαρός Έλληνας πολίτης οφείλει να ακούσει την φωνή του γονιδίου του και όχι τα κρωξίματα των μασονικών παπαγάλων που παίζουν το παιχνίδι του τοκογλυφικού ιερατείου.  Ο πόλεμος δεν είναι χριστιανοί εναντίον μουσουλμάνων, ούτε ευρωπαίοι εναντίον ασιατών, ούτε κομμουνιστές εναντίον νεοναζί, όπως πάνε να τον στήσουν για να μας κάνουν να χάσουμε.  Είναι Έλληνες εναντίον Εξουσιαστών και οφείλουμε να τον κερδίσουμε.   Για να υπάρχουν πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο, οφείλουμε ΟΛΟΙ να συνεισφέρουμε στην Εθνική Αφύπνιση.  Και μην πάει κανενός το μυαλό στα λεφτά.  Γαμώ τα γαμημένα λεφτά και αυτούς που τα καβουρεύουν και τα τοκίζουν.  Αυτά θέλουμε να καταργήσουμε.  Αυτό που χρειάζεται τούτη την στιγμή το Έθνος είναι ηθική συνεισφορά και συμμετοχή στην μάχη.  Ο καθένας οφείλει να αφυπνίσει όσους βρίσκονται στο βεληνεκές του και να βεβαιωθεί ότι κι αυτοί θα κάνουν το ίδιο.  Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να αφυπνιστεί η δύναμη του Αρχαίου Πνεύματος.  Αυτός είναι η υιοθέτηση Ελληνικής Ιδεολογίας.  Όχι της προκατασκευασμένης που προσφέρουν για άμεση κατανάλωση τα μασονικά think tanks και οι διάφοροι Λιακόσκυλοι.  Χρειάζεται Ιδεολογία φτιαγμένη από εμάς τους ίδιους.  

Τα ισχυρά στοιχεία που έχει ο Ιχώρ αποβάλλουν σταδιακά τα μη εθνικά χαρακτηριστικά, ακόμα και τα “θετικά” από αυτά.  Δεν είναι της παρούσης να εξηγήσω το πώς λειτουργεί ο μηχανισμός φυλετικής επαναταυτοποίησης, όμως τα γεγονότα μιλάνε μόνα τους:  Αρκετοί είναι πια οι αφυπνισμένοι οι οποίοι  προσπαθούν να συνεγείρουν και άλλους, ενώ μια μεγάλη μάζα παλεύει με τον εαυτό της για να αποτινάξει τα ιουδαϊκά δεσμά και να καθαρίσει από τοξίνες αιώνων.

Αν κοιτάξετε γύρω σας προσεκτικά, θα δείτε ότι εδώ και μερικά χρόνια έχει αρχίσει να παράγεται από αρκετούς ανεξάρτητους στοχαστές κάτι που δεν εκπορεύεται από τα αναμασήματα των μυστικών επιτροπών.  Για πρώτη φορά από την εισβολή των Ρωμαίων τόσοι πολλοί αφυπνισθέντες Έλληνες εργάζονται παράλληλα αλλά αυτόνομα για κάτι που δεν αποφέρει κέρδος.  Οι στόχοι είναι μακροπρόθεσμοι.  Ένα βρωμερό κατεστημένο αιώνων δεν διαλύεται μέσα σε ένα μήνα, ούτε με ένα χτύπημα. Η εκστρατεία πρέπει να είναι επίμονη, ευφάνταστη, πολυσχιδής και να έχει διάρκεια.  Για να φτάσουμε σε ένα αποτέλεσμα που να καταργεί την παρούσα πραγματικότητα και να εισηγείται ένα εναλλακτικό κόσμο, δεν αρκεί μόνο το ορατό, χρειάζεται να πάμε στο μεταφυσικό.  Εκτός από την τετράγωνη λογική απαιτείται και παράλογη πίστη και μόνο ένα Έθνος στον πλανήτη μπορεί να ακροβατήσει πάνω σε αυτές τις δύο έννοιες ταυτόχρονα. 

Πέρα από την στρατιά των εθνομεταλλαγμένων και των κουκουλοφόρων ρουφιάνων της παγκόσμιας αλητείας, υπάρχει στην χώρα εν υπνώσει ένα τεράστιο ανθρώπινο δυναμικό το οποίο παλεύει από ένστικτο να μην πνιγεί στην πλημμύρα της ισοπεδωτικής φυλετικής και ταξικής βοθροκρατίας.  Αν αυτό το δυναμικό απελευθερωθεί από τα δεσμά του ιουδαιομαζοχισμού και από τις συνιστώσες του, θα ζήσουμε μια εποχή απίστευτων αλλαγών.  Αυτό πασχίζει να αποφύγει το απόκρυφο Σανεντρίν και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μεταφέρει εκατομμύρια γύφτους από την Ασία και την Αφρική ειδικά στην Ελλάδα.  

Πολλοί ψάχνουν μεσσιανικούς ηγέτες, και στρατιές από την Ανδρομέδα.  Όμως η Ελλάδα δεν λειτουργεί με αυτό τον τρόπο.  Ομάδα 100 φωτισμένων μυαλών χρειάζεται που θα στείλει το Έθνος 200 χρόνια μπροστά. Τα μυαλά αυτά υπάρχουν. Και δεν είναι μόνο 100 αλλά μερικές χιλιάδες.  Υπάρχει εθνική προοπτική αντίθετη με αυτήν του ξεπουλήματος της χώρας ως οικόπεδου και των κατοίκων της ως δούλων που προτείνουν τα ντόπια παπαγαλάκια των τοκογλύφων.  Όμως οι καιροί έχουν απαιτήσεις.  Οι αποφάσεις είναι σκληρές και δεν μπορούν να παρθούν από πολίτες με ψυχολογικά προβλήματα και παιδαριώδεις ενδοιασμούς.

Είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν:  Απέλαση όλων των παρείσακτων… Επιστημονικά σχεδιασμένη επιστροφή στην ύπαιθρο και σε αληθινά παραγωγικές δραστηριότητες αρχίζοντας από τα προϊόντα διατροφής… Διάλυση της ψεύτικης οικονομίας και της  χρηματοοικονομικής φούσκας…  Επανένωση με την φύση και την ελληνική παιδεία.  Το έργο δεν είναι εύκολο.  Οι εχθροί του Έθνους είναι οργανωμένοι και πανίσχυροι. Οποιαδήποτε αλλαγή δεν θα γίνει αναίμακτα και δεν πρέπει να γίνουν εξαιρέσεις και συμβιβασμοί. Οι εγκληματικές συμμορίες της Ορθοδοξίας, της Μασονίας και της τοκογλυφικής Φεουδαρχίας δεν πρόκειται να απελευθερώσουν τα σκλαβάκια τους και να αποχαιρετήσουν την εξουσία χωρίς πόλεμο.  Ούτε φυσικά θα δεχτούν να περάσουν από δικαστήριο πολιτών.  Θα αντισταθούν με νύχια και με δόντια και θα καλέσουν ακόμα και τον Εβραίο Σατανά να τους βοηθήσει.  Το έχουν κάνει στο παρελθόν και θα το ξανακάνουν χωρίς αμφιταλαντεύσεις.

(ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ  ΤΟ  ΣΤ΄ ΜΕΡΟΣ)